เค-วอลลิส ค่อยๆผ่อนลมหายใจความไม่พอใจออกมา “มดแดง ฉันคงปล่อยเธอไว้นานเกินไปแล้ว” เค-วอลลิส พึมพำกับตัวเอง ขณะที่เคลื่อนรถไปตามเส้นทางกลับเพนต์เฮาส์
มดแดงเปิดประตูเพนต์เฮาส์เข้าไป คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเพราะระบบต่างๆภายในห้องทำงาน มันจะทำงานก็ต่อเมื่อมีคนอยู่ มดแดงเร่งฝีเท้ามุ่งไปยังห้องนอน ประตูห้องนอนถูกเปิดเข้าไปพร้อมๆกับที่ประตูห้องน้ำถูกผลักเช่นกัน
“กลับมาแล้วเหรอ ไปล้างเนื้อล้างตัวซะสิ” เค-วอลลิส พูดสั้นๆ เหมือนไม่มีอะไรแตกต่าง ในขณะที่มดแดงหันไปมองนาฬิกาที่พึ่งจะบ่ายคล้อยเท่านั้น เธอไม่เคยเห็นคุณเคในตอนกลางวันเลย ใบหน้าและแววตาแปลกใจของมดแดง ทำให้ เค-วอลลิส ต้องชะงักเท้าที่กำลังจะเดินออกจากห้องนอน
“ตัวฉันเปล่งแสงได้เหรอไง?” เค-วอลลิส ถามกลับทั้งที่พยายามเก็บความขุ่นเคืองที่ค้างคาไว้ส่วนลึกของก้นบึ้ง
“ก็พึ่งจะบ่ายเอง”
“แล้วไง? ผิดหวังที่เห็นฉัน หรือว่าผิดหวังที่ตัวฉัน
