“เราจะไปแล้วครับ” เควิ้นพูดและกระชับวงแขนอีกครั้งก่อนที่จะค่อยๆลุกขึ้นยืนกับร่างไร้สติ
“เรา อะไรคือเรา แล้วหลิวหลิว เป็นอะไรไป คุณเควิ้นคุณทำอะไรเพื่อนฉันคะ”
“เรา หมายถึงผมกับหลิวหลิว ผมจะพาเธอกลับ และเธอจะไม่มาที่นี่อีก และผมขอเตือนพวกคุณเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายว่า เลิกยุ่งกับหลิวหลิวซะ ถ้าไม่อยากเดือดร้อน”
“ฉันไม่เข้าใจ!!!!” ระรินอ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน
“ผมจะบอกสั้นๆ ว่าผมคือผู้ปกครองที่ใจร้ายคนนั้นของหลิวหลิว และตอนนี้เราสองคนเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องทุกทาง คงเข้าใจนะครับ ลาก่อน” เควิ้นพูดจบ เดินออกไปอย่างมั่นคง ผ่านระรินที่ตกตะลึง ร่างกายไม่อาจเคลื่อนไหวได้ และพี่โรจน์ที่พึ่งเดินเข้ามาแต่ก็ทันได้ยินประโยคช่วงท้ายๆ
พี่โรจน์ไม่ได้เข้าขัดขวางเควิ้น แต่เขาเดินไปหาน้องสาวที่นิ่งงันไปแทน
“พี่โรจน์ เราช่วยอะไรหลิวหลิวไม่ได้เลยเหรอคะ?” เควิ้นที่เดินออกมาไม่ไกลนัก ได้ยินประโยคนั้นชัด
