หลิวหลิว นั่งเงียบมาตลอดการเดินทาง และบางอย่างก็เข้าสู่ความคิด “คุณเจ”
“ครับ”
“จะพาหลิวหลิว ไปไว้ที่ไหนคะ?” เป็นสิทธิ์ที่เธอรู้ได้ใช่มั้ย
“เอ่อ...บ้านใหญ่จะสะดวกสบาย...”
“ไม่ค่ะ...ไม่ไปที่นั้น หลิวหลิวรบกวนพวกท่านมาเยอะแล้ว...” หลิวหลิว ขัดคำพูดของเจ และเป็นอย่างที่เธอคิดไว้ว่า คุณเควิ้นต้องให้เอาเธอไปทิ้งไว้ที่นั้น
“ไม่ได้ครับ เป็นคำสั่ง”
“ถ้างั้นคุณเจ จอดรถ หลิวหลิว จะไปเอง พวกคุณไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรหลิวหลิวแล้ว...”
“ทำแบบนั้นไม่ได้ครับ...”
“คุณเจ โทร. ไปหาเขาสิค่ะ บอกเขาไปว่าหลิวหลิวจะไปเองค่ะ” เจ ถอนหายใจ แต่การโทร.หาเจ้านายก็เป็นทางออกที่ดีที่สุด เรื่องนี้ทั้งเขาและหลิวหลิว ไม่มีสิทธิตัดสินใจ
“นายครับ...” หลิวหลิว รอคอยอย่างสงบ อะไรจะเกิดก็ต้องปล่อยให้เกิด เพราะการที่เธอต้องอยู่บ้านคนละหลังกับเขาก็ไม่ต่างกับที่เธอจากเขาไปอยู่ที่อื่นเลย
“มันอะไรนักหนาว๊ะ เลี้ยงเด็กไว้มันน่า
