“อย่าค่ะ ได้โปรด อย่าทำอะไรฉันเลย” อารดากระถดสะโพกหนี พลางละล่ำละลักวิงวอนด้วยเสียงแผ่วเบาราวกระซิบ เพราะร่างกายกำลังร้อนรุ่มทุรนทุราย และเรียกร้องการปลดปล่อยที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร หากแต่สติส่วนดีก็ฉุดรั้งให้เธอข่มกลั้นความปรารถนา ครั้นเห็นเขายังเดินหน้ารุกหนักไม่มีถอย อารดาก็สะอื้นฮักด้วยความหวาดกลัวสุดขีด ปกติเธอไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอและเสียน้ำตาให้กับอะไรง่ายๆ ทว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกอดสู จนใจ สูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง และต้องต่อสู้กับอารมณ์ดำฤษณาที่กำลังกระหน่ำโจมตีจนกายสาวแทบระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ
“บัดซบ! หยุดร้องไห้ซะอารดา ผมไม่ทำอะไรคุณแล้ว” เดเรคสบถออกมาท่ามกลางเสียงร้องไห้ ผลุนผลันลุกจากเตียงด้วยความหัวเสียและหงุดหงิดงุ่นง่าน เพราะยังไม่ได้ปลดปล่อยความอึดอัด จากนั้นเขาก็กระแทกเท้าไปยังห้องน้ำ เพื่อใช้ความเย็นช่วยบรรเทาอาการร้อนรุ่มไปทั้งสรรพางค์กาย
คล้อยหลังพ่อ
