สามวันผ่านไป เหตุการณ์ก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง อารดายังติดแหง็กอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมโล่งๆ เพราะถูกจับขังชนิดไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน ถึงแม้ไอ้คนโอหังและบ้าดีเดือดจะให้ข้าวให้น้ำวันละสามมื้อไม่เคยขาด แต่คำพูดกวนประสาทของเขา ซึ่งชอบมายืนกอดอกพูดจาถากถางและแสยะยิ้มเย้ยหยัน อย่างที่เขากำลังทำอยู่ในขณะนี้ ทำให้เธอกำลังจะคลั่งหรือไม่ก็บ้าตายจากการถูกริดรอนอิสรภาพ
“นี่คุณจะขังฉันไว้ที่นี่จริงๆ เหรอ” หลังจากปะทะคารมกันด้วยน้ำคำเผ็ดร้อน เจ้าของร่างผึ่งผายสมชายชาตรีก็ตั้งท่าจะก้าวออกจากห้อง หากแต่เธอกลับเอ่ยรั้งเอาไว้เสียก่อน
“แล้วผมปล่อยคุณไปหรือยังล่ะ” คนที่กำลังก้าวขาเพรียวยาวออกจากห้องหยุดชะงัก แล้วค่อยๆ หันกลับมามองหน้าสาวน้อยด้วยท่วงท่าสง่างาม
“คนบ้า! ฉันถามคุณดีๆ นะ อย่ามากวนประสาท” เมื่ออยู่ๆ ก็โดนรวนเข้าให้อารดาจึงชักสีหน้า พร้อมตวาดแว้ดด้วยความไม่สบอารมณ์
“คุณถามผมก็ตอบ ผมกวนประสาทคุณ
