มาเฟีย(กับ)เมียวัยแรกแย้ม
บทที่ 10.(ไอ้แก่ vs ป๊ะป๋า)
ส่วนยาหยีเมื่อถูกดุเข้าอีกรอบ ก็ถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง ทั้งที่เมื่อครู่นี้ยังทำเก่งเถียงสิงหาฉอด ๆ
"คุณใจร้าย ! ดุหนูอีกแล้ว... ฮือออ..."
จู่ ๆ ความน้อยใจก็ถาโถมเข้าหา น้ำตาเจ้ากรรมพลันไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ฝ่ามือเล็ก ๆ ยกขึ้นป้ายน้ำตาออกจากแก้มแดง มองดูน่าสงสารดระคนเอ็นดู
' เวรแล้วไงไอ้สิง '
สิงหากร่นด่าตัวเองในใจ ยิ่งเห็นน้ำตา(ไม่นับรวมน้ำมูก)ที่พรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสายของคนตัวเล็ก เขาก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดเลยว่าแค่คำพูดที่ไม่ตั้งใจจะพูดแค่เพียงไม่กี่คำของตัวเองจะไปสะกิดต่อมสะเทือนใจแมวเหมียวของเขาได้ขนาดนี้ เขาก็แค่เป็นห่วง กลัวว่าเธอจะได้รับอันตราย ก็เลยลืมตัว เผลอตะคอกไปแบบนั้น
"แมวเหมียว... อย่าร้อง นิ่งซะนะ"
น้ำเสียงทุ้มเอ่ยปลอบนุ่มนวล ขยับเข้าไปรั้งร่างเล็กเข้ามากอดแนบอก แต่แมวเหมียวตัวน้อยก็
