“ไม่รับเหรอครับ”
“หืม?”
“นั่นน่ะ” นุกุลพยักเพยิดไปที่มือถือเครื่องบางที่สั่นไม่หยุด “ไม่รับเหรอครับ เจ้านายโทรมานะ”
“ไม่ค่ะ นี่มันนอกเวลางานนะคะ รินไม่รับสายบอสนอกเวลางานค่ะ” ไอรินตอบยิ้ม ๆ ราวกับไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย
อย่างเธอน่ะเหรอจะไม่รับสายพลช งานของเธอมีคำว่านอกเวลางานที่ไหนกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาไอรินต้องพร้อมตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เขาเรียกเมื่อไหร่ก็ต้องไปหา ถ้าโทรมา ต่อให้ยุ่งแค่ไหนก็ต้องรับสาย
สามเดือนที่ผ่านมามันเป็นแบบนี้ตลอด แต่วันนี้ไอรินกลับไม่อยากรับสายอีกฝ่าย และปล่อยให้มือถือสั่นอยู่แบบนั้น
สุดท้ายก็เงียบไปเอง
ไอรินเลิกสนใจมือถือ เธอหันไปพูดคุยกับทีมงานของนุกุลอย่างสนิทสนม ถึงไม่ได้เจอกันบ่อย ๆ แต่ทุกคนล้วนคุยเก่ง ไม่มีจังหวะให้ต้องรู้สึกอึดอัดเลย ไอรินถึงได้รู้สึกสบายใจ
ร้านอาหารกึ่งบาร์ ด้านนอกที่ไอรินและคนอื่น ๆ นั่งอยู่เป็นส่วนของร้าน
