ชลธารนั่งกอดอกหน้าทีวีด้วยความกังวล เขาชำเลืองมองเวลาที่เดินอย่างเชื่องช้าบนนาฬิกาแขวนผนังด้วยความกระวนกระวาย ทุ่มกว่าแล้วนะเฟ้ย ไหนบอกจะกลับมาตอนเย็นวะ จะออกไปตามก็ไม่รู้จะไปตามที่ไหน จะไปตามที่บ้านก็ไม่ได้ เพราะแม้แต่เจนวัตรก็ไม่รู้จักบ้านของพัทธดนย์ จะไปถามหาที่บริษัทก็ไม่รู้จะเจอไหม แถมป่านนี้บริษัทคงปิดไปละ จะมีใครเหลือให้ถามล่ะ
ยิ่งเวลาผ่านไปชลธารก็ยิ่งนั่งไม่ติดที่ เขาลุกจากโซฟาเดินงุ่นง่านไปมาในบ้านจนโดนด่า
"แกจะเป็นห่วงอะไรนักหนาวะไอ้ชล คุณพัทเขาโตแล้วนะ อายุมากกว่าแกด้วย เขาก็ออกไปเที่ยวนั่นเที่ยวนี่ตามประสาหนุ่ม ๆ บ้างสิวะ"
"เงินแค่พันเดียวจะไปไหนได้ล่ะแม่ แล้วเขาก็.." ชลธารงับปากไม่กล้าบอกแม่ว่าพัทดนย์เคยคิดสั้นมาก่อน
"เขาอาจจะติดธุระก็ได้นี่ หรืออาจจะกลับบ้านเขา เขามาอยู่กับเราตั้งหลายวันคงเกรงใจเราด้วยมั้ง"
"ถึง
