“เธอจะไม่เปลี่ยนชุดเลยหรือไง” เสียงของผู้มาใหม่ดังขึ้น ซึ่งฉันไม่ได้มองด้วยซ้ำว่าเขาคือใคร รู้แค่ว่าเสียงของเขาเหมือนเสียงที่พยายามพูดกับฉันในโทรศัพท์ ซึ่งตอนที่เขาโทรเข้ามาฉันก็พูดแค่ฮัลโหลแค่นั้น จากนั้นก็มีแต่เขาที่คอยพูดคอยเรียก แต่ฉันไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกไป
“เปลี่ยนทำไม” ฉันก้มหน้าพูด
“ก็ไปดูสถานที่เกิดเหตุไง ป่านนี้ตำรวจเคลียร์ใกล้เสร็จแล้วมั้ง”
“จิวจะรอฮอลล์อยู่ที่นี่ เดี๋ยวมันมาแล้วไม่เจอมันจะหงุดหงิด” ฉันพูดเสียงสั่น
“จิว...ยอมรับความจริง” มือหนาจับที่ปลายคางฉันแล้วเชยขึ้นให้มองหน้าเขา
ฉันจึงได้รู้ว่าใครคนนั้นคือ ‘เสี่ยภพ’
“ความจริงก็คือฮอลล์มันกำลังต่อคิวซื้อข้าวต้มปลามากิน คนเยอะเลยต้องรอนาน แล้วคุณมาทำไมดึกดื่นแบบนี้ อย่ามาจับตัวฉันนะ เดี๋ยวฮอลล์มันรู้จะไม่พอใจ” ฉันปัดมือหนาที่แตะปลายคางฉันออก
ครืด ครืด ครืด...
“จิ๊” เสี่ยภพจิ๊ปากก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปเพื่อรับสายคนที่โทร
