“นายจะคุยกับนายหญิงครับ” บอดี้การด์ที่ทำหน้าที่สารถีจอดรถข้างทางแล้วยื่นมือถือมาให้ฉัน ฉันยื่นมือไปรับมา จากนั้นบอดี้การ์ดก็ขับรถต่อ
“อืม” ฉันเอ่ยทักคนในสายด้วยประโยคแสนสั้น
(ปิดเครื่องทำไม!) ไอ้บ้าฮอลล์มันถามเสียงห้วน
ใช่ ฉันปิดเครื่อง เพราะไม่อยากคุยกับมัน
“…” การที่ฉันเงียบคือมันต้องรู้อยู่แล้วว่าฉันไม่ปกติ
(กูมาทำงาน มึงแม่งงี่เง่า จะเอาอะไรก็ไม่พูด ทำอะไรให้ไม่พอใจก็ไม่บอก ปากมึงอมค_ยใครวะจิว!) แล้วมันก็ต่อว่าฉัน ด้วยประโยคเดิมๆที่มันเคยด่า
“พูดบ่อยรึเกินคำๆนี้ เดี๋ยวกูจะลองอมของคนอื่นดูนะ” ฉันพูดเสียงเย็นชา
(จิว!)
“อย่ามาชวนทะเลาะ” ฉันบอกมันไป
(แล้วมึงพูดเชี้ยๆแบบนั้นทำไม ไม่คิดถึงใจกูบ้างหรือไง)
“นั่นสิ...ไม่คิดถึงใจกันบ้างหรือไง” ฉันพูดขึ้น และคงทำให้มันมึนงง
(กูไม่ทำแม่งละงาน มึงเจอกูแน่) จากนั้นสายก็ถูกตัดไป
“เดี๋ยวจอดร้านข้าวแกงที่เคยจอดประจำด้วยนะคะ” ฉันยื่นมือถือคื
