"กรี๊ดดดดด!! อึก!" ร่างของฉันถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนุ่มอย่างแรงจากคนตัวโตที่ไปรับฉันกลับบ้าน
"จะร้องดังแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยินหรอกเฌอแตม" เฮียบเอลเดินเข้ามาหาฉันด้วยท่าทีใจเย็น ต่างจากฉันที่พยายามจะลุกหนีเขาด้วยความกลัว
"ถ้าเฮียไม่อยากเห็นหน้าเฌอเฌอจะไปเอง แต่เฌอขอร้องเฮียอย่าทำอะไรเฌอเลยนะ" ฉันยกมือเล็กขึ้นไหว้ด้วยความสั่นเทา ความกลัวเกาะกุมหัวใจดวงน้อยที่รู้ตัวว่าต่อให้พยายามเอาตัวรอดแค่ไหนก็ไม่อาจสู้แรงของเขาได้
"หยุดขอร้องแล้วร้องไห้สักที มันไม่ได้ทำให้เฮียใจอ่อนเลยสักนิด" เฮียบาเอลคืบคลานขึ้นมาบนเตียงอย่างช้าๆราวกับเขาไม่ได้รีบร้อนที่จะเล่นสนุกกับความรู้สึกของฉันเลย
"ต้องให้เฌอทำยังไงถึงจะพอใจเฮีย" ฉันเอ่ยถามเสียงเครือเมื่อแผ่นหลังบางติดเข้ากับหัวเตียงไร้ทางที่จะหนี
"อยากให้เฮียพอใจก็ทำตัวง่ายๆให้เฮียเอาสิ" คำพูดร้ายกาจที่ออกมาจากปากของเขามันชั่งน่ารังเกียจ การที่เขาอยากจะผลักไสฉันให
