คิดดีแล้วเหรอ
1013 คำ
"เฮียบาเอลไม่ว่างมาเหรอคะ" ฉันถามคนตัวโตตรงหน้าออกไปด้วยความสงสัยที่เห็นเฮียเดม่อนมารับแทน
"ผิดหวังเหรอไง ที่เห็นเฮียมารับแทน" คนตัวโตชักสีหน้าไม่พอใจใส่ฉันทันที ฉันเลยรีบยกมือปฎิเสธพลันวันไม่อยากให้เขาโกรธ
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ เฌอแค่สงสัยเพราะตอนมาเฮียบาเอลมาส่ง"
"มันไม่ว่างคงไปกับสาวอยู่" เฮียเดม่อนยื่นหมวกกันน็อคอีกใบส่งให้ฉันแถมมันยังเป็นสีม่วงพาสเทลแบบที่ฉันชอบอีกต่างหาก
"เฮียซื้อให้เฌอเหรอคะ" ฉันเงยหน้าถามหลังจากรับหมวกมาจากเขาแล้ว
"อยากตกรถแล้วหัวกระแทกพื้นตายก็ไม่ต้องใส่" คนตัวโตเอ่ยเสียงดุฉันเลยต้องรีบใส่หมวกที่เขาให้มาอย่างว่าง่าย
"หึ เด็กอย่างเธอมันหลอกง่ายรู้ไหม? " เฮียเดม่อนก้มลงมาใส่ตัวล็อกหมวกกันน็อคให้ฉัน ที่ฉันพยายามจะใส่มันแต่ก็ไม่ได้สักที
ลมหายใจอุ่นๆ ที่เปารดอยู่ตรงพวงแก้มของฉันทำให้ฉันเผลอมองใบหน้าหล่อของเขาที่ขยับเข้ามาใกล้
"มองอะไร? " คนตัวโตมองสบตาฉันนิ่งก่อนที่เขาจะถอยใบหน้าออกไป เมื่อใส่หมวกกันน็อคให้ฉันเข้าที่เรียบร้อยแล้ว
"เปล่าค่ะ"
"ก็ดี เฮียต้องรีบกลับไปวิทยาลัยอีก" คนตัวโตว่าพลางตวัดขาขึ้นคร่อมรถบิ๊กไบค์คันสีแดงของเขา
"เฮียไม่ว่างเฌอกลับกับเพื่อนก็ได้นะคะ"
"เพื่อนหรือไอ้เด็กเวรนั่นกันแน่" เฮียเดม่อนถามกลับเสียงขุ่น แววตาของเขากำลังบ่งบอกว่าไม่พอใจฉันอย่างมาก
"เฌอกลับกับเพื่อนผู้หญิงค่ะ" ฉันตอบกลับเมื่อรู้ถึงสาเหตุที่เฮียเดม่อนโกรธ คงหนีไม่พ้นเรื่องของไม้ตรีเมื่อเช้าแน่ เฮียบาเอลคงบอกกับเฮียเดม่อนแล้วแน่ๆ
"ขึ้นมาได้แล้ว อย่าชักช้าเสียเวลา" ฉันพยักหน้ารับแล้วปีนขึ้นรถบิ๊กไบค์คันโตของเขาอย่างว่าง่าย
"รอตรงนี้เดี๋ยวเฮียมา"
"ค่ะ" ฉันตอบรับอย่างไม่เรื่องมากแล้วยืนรอเขาที่ลานจอดรถในวิทยาลัยของเขา เฮียเดม่อนเดินออกไปฉันเลยล้วงโทรศัพท์ออกมากดเล่นไปเรื่อยๆ แก้เบื่อ
“เด็กมอ.ปลายโรงเรียนดังมาทำอะไรที่นี่วะ” เสียงเข้มของใครบางคนทำให้ฉันต้องละสายตาจากหน้าจอมือถือแล้วหันไปมองตามเสียง
“แถมแม่งน่ารักอีกด้วย” คำพูดของผู้ชายกลุ่มหนึ่งทำให้ฉันกลัวแล้วเริ่มชะเง้อมองหาเฮียเดม่อนให้กลับมาไวๆ ฉันไม่เคยมาที่วิทยาลัยของพวกเฮียเขาเลยไม่รู้ว่าต้องรับมือกับคนพวกนี้ยังไง
“มารอใครเหรอน้อง ให้พี่ช่วยไหม” ผู้ชายหนึ่งในกลุ่มของเขาเดินเข้ามาหาฉันด้วยรอยยิ้ม หากแต่มันเป็นรอยยิ้มที่ดูน่ากลัวมากเสียจนฉันต้องเผลอก้าวถอยหลังเพื่อจะหนีจากพวกเขา
"น้องเขากลัวกูเหรอวะ" เขาหันไปถามเพื่อนของเขาที่ยืนดูอยู่ราวกับมันเป็นเรื่องสนุกที่เห็นเพื่อนของเขากำลังคุกคามฉัน
"ไม่ต้องกลัวหรอกน่า พี่ไม่ใช่คนเลวฮ่าๆ "
"....." ฉันไม่ตอบแล้วตัดสินใจส่งข้อความไปหาเฮียเดม่อนบอกให้เขากลับมาไวๆ
พลั๊ก!
ฝ่าเท้าหนักๆ ของใครบางคนพุ่งผ่านหน้าของฉันไปปะทะเข้ากับยอดอกของผู้ชายคนนั้นอย่างจัง จนฉันเองยังตกใจ
"ไอ้สัส มึงอีกแล้วเหรอวะไอ้เดม่อน" คนที่ถูกเฮียเดม่อนถีบเข้าเต็มอกถึงกับสบถออกมาอย่างโกรธเคือง ผิดกับเฮียเดม่อนที่ยกเท้าตัวเองขึ้นมาปัดราวกับรองเท้าของเขามีสิ่งสกปรกติดอยู่โดยไม่สนใจสีหน้าของอีกฝ่ายเลยสักนิด
"เออ กูเองมึงจะทำไม" เฮียเดม่อนยกแขนกำยำของเขาขึ้นกอดคอฉันแล้วรั้งเข้าหาตัวเองจนหน้าฉันปะทะเข้ากับแผงอกแกร่งของเขา
"เด็กมึงเหรอ กูแค่เห็นยืนอยู่คนเดียวเลยเข้ามาถาม" อีกฝ่ายรีบตอบเสียงสั่น ส่วนฉันแค่ยืนฟังเขาพูดแค่นั้นเพราะไม่อยากให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่
"ไสหัวไปได้แล้ว" เฮียเดม่อนเอ่ยเสียงเรียบพวกเขาเลยพากันเดินออกไปทันที ตอนนี้เลยเหลือแค่ฉันกับเฮียเดม่อนแค่สองคน
"ทำไมไม่เดินหนี ชอบให้พวกมันมายุ่งหรือไง"
"เฌอเดินหนีแล้วนะคะ แต่ไม่รู้ว่าจะหนีไปทางไหน" ฉันตอบเสียงเบา ต่อให้ฉันจะวิ่งหนีจนทั่ววิทยาลัยคนที่ผิดสุดท้ายก็ยังเป็นฉันอยู่ดี เพราะเฮียเขาไม่ได้สนใจใยดีฉันหรอกนอกจากต่อหน้าแม่แล้ว
"เพราะใส่สั้นแบบนี้ไง คนอื่นมันถึงอยากจะได้กัน" ร่างสูงของเขาเบียดเข้ามาใกล้จนฉันต้องถอยหลังเพราะกลัวสายตาของเขาจนขาทั้งสองข้างชนกับรถบิ๊กไบค์คันโตของเขาไร้หนทางที่จะเดินหนี
"....."เฮียเดม่อนยกตัวฉันขึ้นให้นั่งบนตัวรถโดยที่มือหนาของเขาข้างนึงลากผ่านเรียวขาเล็กขึ้นมาใต้กระโปรงนักเรียนของฉัน ร่างหนาของเขาบดเบียดเข้ามาจนแนบชิดไปกับตัวของฉัน การกระทำของเขายิ่งทำให้ฉันหวาดกลัวมากขึ้นกว่าเดิม
"เฮียอย่านะคะ" ฉันจับมือหนาของเขาให้หยุดการกระทำ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สบอารมณ์มากขึ้นกว่าเดิมเมื่อฉันรั้งข้อมือของเขาเอาไว้ไม่ให้รุกล้ำไปมากว่านี้
"คิดดีแล้วเหรอเฌอแตมที่ห้ามเฮีย"
**** เฮียอ่อนโยนหน่อยสิคะ ขอกำลังใจหน่อยน้าาา
- ผู้เขียน
