คิดดีแล้วเหรอ

1013 คำ
"เฮียบาเอลไม่ว่างมาเหรอคะ" ฉันถามคนตัวโตตรงหน้าออกไปด้วยความสงสัยที่เห็นเฮียเดม่อนมารับแทน "ผิดหวังเหรอไง ที่เห็นเฮียมารับแทน" คนตัวโตชักสีหน้าไม่พอใจใส่ฉันทันที ฉันเลยรีบยกมือปฎิเสธพลันวันไม่อยากให้เขาโกรธ "ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ เฌอแค่สงสัยเพราะตอนมาเฮียบาเอลมาส่ง" "มันไม่ว่างคงไปกับสาวอยู่" เฮียเดม่อนยื่นหมวกกันน็อคอีกใบส่งให้ฉันแถมมันยังเป็นสีม่วงพาสเทลแบบที่ฉันชอบอีกต่างหาก "เฮียซื้อให้เฌอเหรอคะ" ฉันเงยหน้าถามหลังจากรับหมวกมาจากเขาแล้ว "อยากตกรถแล้วหัวกระแทกพื้นตายก็ไม่ต้องใส่" คนตัวโตเอ่ยเสียงดุฉันเลยต้องรีบใส่หมวกที่เขาให้มาอย่างว่าง่าย "หึ เด็กอย่างเธอมันหลอกง่ายรู้ไหม? " เฮียเดม่อนก้มลงมาใส่ตัวล็อกหมวกกันน็อคให้ฉัน ที่ฉันพยายามจะใส่มันแต่ก็ไม่ได้สักที ลมหายใจอุ่นๆ ที่เปารดอยู่ตรงพวงแก้มของฉันทำให้ฉันเผลอมองใบหน้าหล่อของเขาที่ขยับเข้ามาใกล้ "มองอะไร? " คนตัวโตมองสบตาฉันนิ่งก่อนที่เขาจะถอยใบหน้าออกไป เมื่อใส่หมวกกันน็อคให้ฉันเข้าที่เรียบร้อยแล้ว "เปล่าค่ะ" "ก็ดี เฮียต้องรีบกลับไปวิทยาลัยอีก" คนตัวโตว่าพลางตวัดขาขึ้นคร่อมรถบิ๊กไบค์คันสีแดงของเขา "เฮียไม่ว่างเฌอกลับกับเพื่อนก็ได้นะคะ" "เพื่อนหรือไอ้เด็กเวรนั่นกันแน่" เฮียเดม่อนถามกลับเสียงขุ่น แววตาของเขากำลังบ่งบอกว่าไม่พอใจฉันอย่างมาก "เฌอกลับกับเพื่อนผู้หญิงค่ะ" ฉันตอบกลับเมื่อรู้ถึงสาเหตุที่เฮียเดม่อนโกรธ คงหนีไม่พ้นเรื่องของไม้ตรีเมื่อเช้าแน่ เฮียบาเอลคงบอกกับเฮียเดม่อนแล้วแน่ๆ "ขึ้นมาได้แล้ว อย่าชักช้าเสียเวลา" ฉันพยักหน้ารับแล้วปีนขึ้นรถบิ๊กไบค์คันโตของเขาอย่างว่าง่าย "รอตรงนี้เดี๋ยวเฮียมา" "ค่ะ" ฉันตอบรับอย่างไม่เรื่องมากแล้วยืนรอเขาที่ลานจอดรถในวิทยาลัยของเขา เฮียเดม่อนเดินออกไปฉันเลยล้วงโทรศัพท์ออกมากดเล่นไปเรื่อยๆ แก้เบื่อ “เด็กมอ.ปลายโรงเรียนดังมาทำอะไรที่นี่วะ” เสียงเข้มของใครบางคนทำให้ฉันต้องละสายตาจากหน้าจอมือถือแล้วหันไปมองตามเสียง “แถมแม่งน่ารักอีกด้วย” คำพูดของผู้ชายกลุ่มหนึ่งทำให้ฉันกลัวแล้วเริ่มชะเง้อมองหาเฮียเดม่อนให้กลับมาไวๆ ฉันไม่เคยมาที่วิทยาลัยของพวกเฮียเขาเลยไม่รู้ว่าต้องรับมือกับคนพวกนี้ยังไง “มารอใครเหรอน้อง ให้พี่ช่วยไหม” ผู้ชายหนึ่งในกลุ่มของเขาเดินเข้ามาหาฉันด้วยรอยยิ้ม หากแต่มันเป็นรอยยิ้มที่ดูน่ากลัวมากเสียจนฉันต้องเผลอก้าวถอยหลังเพื่อจะหนีจากพวกเขา "น้องเขากลัวกูเหรอวะ" เขาหันไปถามเพื่อนของเขาที่ยืนดูอยู่ราวกับมันเป็นเรื่องสนุกที่เห็นเพื่อนของเขากำลังคุกคามฉัน "ไม่ต้องกลัวหรอกน่า พี่ไม่ใช่คนเลวฮ่าๆ " "....." ฉันไม่ตอบแล้วตัดสินใจส่งข้อความไปหาเฮียเดม่อนบอกให้เขากลับมาไวๆ พลั๊ก! ฝ่าเท้าหนักๆ ของใครบางคนพุ่งผ่านหน้าของฉันไปปะทะเข้ากับยอดอกของผู้ชายคนนั้นอย่างจัง จนฉันเองยังตกใจ "ไอ้สัส มึงอีกแล้วเหรอวะไอ้เดม่อน" คนที่ถูกเฮียเดม่อนถีบเข้าเต็มอกถึงกับสบถออกมาอย่างโกรธเคือง ผิดกับเฮียเดม่อนที่ยกเท้าตัวเองขึ้นมาปัดราวกับรองเท้าของเขามีสิ่งสกปรกติดอยู่โดยไม่สนใจสีหน้าของอีกฝ่ายเลยสักนิด "เออ กูเองมึงจะทำไม" เฮียเดม่อนยกแขนกำยำของเขาขึ้นกอดคอฉันแล้วรั้งเข้าหาตัวเองจนหน้าฉันปะทะเข้ากับแผงอกแกร่งของเขา "เด็กมึงเหรอ กูแค่เห็นยืนอยู่คนเดียวเลยเข้ามาถาม" อีกฝ่ายรีบตอบเสียงสั่น ส่วนฉันแค่ยืนฟังเขาพูดแค่นั้นเพราะไม่อยากให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ "ไสหัวไปได้แล้ว" เฮียเดม่อนเอ่ยเสียงเรียบพวกเขาเลยพากันเดินออกไปทันที ตอนนี้เลยเหลือแค่ฉันกับเฮียเดม่อนแค่สองคน "ทำไมไม่เดินหนี ชอบให้พวกมันมายุ่งหรือไง" "เฌอเดินหนีแล้วนะคะ แต่ไม่รู้ว่าจะหนีไปทางไหน" ฉันตอบเสียงเบา ต่อให้ฉันจะวิ่งหนีจนทั่ววิทยาลัยคนที่ผิดสุดท้ายก็ยังเป็นฉันอยู่ดี เพราะเฮียเขาไม่ได้สนใจใยดีฉันหรอกนอกจากต่อหน้าแม่แล้ว "เพราะใส่สั้นแบบนี้ไง คนอื่นมันถึงอยากจะได้กัน" ร่างสูงของเขาเบียดเข้ามาใกล้จนฉันต้องถอยหลังเพราะกลัวสายตาของเขาจนขาทั้งสองข้างชนกับรถบิ๊กไบค์คันโตของเขาไร้หนทางที่จะเดินหนี "....."เฮียเดม่อนยกตัวฉันขึ้นให้นั่งบนตัวรถโดยที่มือหนาของเขาข้างนึงลากผ่านเรียวขาเล็กขึ้นมาใต้กระโปรงนักเรียนของฉัน ร่างหนาของเขาบดเบียดเข้ามาจนแนบชิดไปกับตัวของฉัน การกระทำของเขายิ่งทำให้ฉันหวาดกลัวมากขึ้นกว่าเดิม "เฮียอย่านะคะ" ฉันจับมือหนาของเขาให้หยุดการกระทำ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สบอารมณ์มากขึ้นกว่าเดิมเมื่อฉันรั้งข้อมือของเขาเอาไว้ไม่ให้รุกล้ำไปมากว่านี้ "คิดดีแล้วเหรอเฌอแตมที่ห้ามเฮีย" **** เฮียอ่อนโยนหน่อยสิคะ ขอกำลังใจหน่อยน้าาา 
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม