ฝากดูแล..
377 คำ
ตอนที่ 1
ชายฉกรรจ์ร่างสูงโปร่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม หนวดเคราเข้มรอบปาก ผมสั้นอันเดอร์คัต สวมเสื้อหนังสีดำรัดรูปตัวสั้นแขนกุด มือขวาถืออาวุธปืนขึ้นมาดูเพื่อเชคดูความเรียบร้อย ก่อนจะเก็บเข้าข้างเอวแล้วดึงเสื้อสูทสีดำในรถมาใส่ปิดทับ เขาเดินเข้ามาในบ้านที่คุ้นเคยและยืนจ้องรูปถ่ายของใครคนหนึ่งด้วยความโหยหา เพราะเจ้าของรูปไม่ได้อยู่ที่นี่เสียแล้ว
วันที่จิราภรต้องจากเขาไป ชญานนท์อยากจะบอกความจริงกับเธอใจแทบขาดแต่เขาก็ไม่มีความกล้าพอ เขามันขี้ขลาด ถ้าเขากล้าพอที่จะพูดความจริงสักนิด เธอก็ไม่ต้องจากเขาไปแบบนี้ และคำขอร้องที่เธอได้บอกเขาเอาไว้ก่อนไป เขายังจำมันได้ขึ้นใจ
“เบส น้าฝากดูแล ลูก ๆ ของน้าด้วยนะ”
“น้าฝ้าย ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะดูแลลูก ๆ ของน้าฝ้ายทุกคนอย่างดีที่สุด”
“น้าขอบใจเบสมากนะจ๊ะ”
และนั่นเป็นคำมั่นสัญญาที่เขาได้ให้ไว้กับเธอ และเป็นเหตุผลที่ชญานนท์ต้องแวะเวียนมาดูแลที่นี่ตามคำสัญญาที่ให้ไว้ ถ้าวันใดที่เขาไม่ได้มาด้วยตนเอง เขาก็จะส่งลูกน้องมาคอยดูแลที่นี่ เรียกว่าดูแลกันตลอด 24 ชั่วโมงกันเลยทีเดียว โดยที่พวกเธอนั้นจะไม่มีวันล่วงรู้เป็นอันขาด
นับตั้งแต่วันที่ชญานนท์กลับมาจากทับลาน เวลาก็ล่วงเลยผ่านมาจนสามปีกว่าแล้ว ทุกครั้งที่เขาได้มองรูปถ่ายของพ่อเลี้ยง ในใจของเขานั้นมันมีแต่ความละอายกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป หลายครั้งที่เขาถามใจตัวเองว่า
“ไอ้เบส! มึงทำลงไปได้ยังไง?” แต่ทุกครั้งหัวใจของเขามันก็ได้บอกเขามาว่า
“เพราะมึงรักน้าฝ้ายไง” มันเป็นคำตอบที่ออกมาจากใจของเขาอย่างแท้จริง และเพราะความรักนี้เองที่ทำให้เขายอมทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่กับแม่เลี้ยงและลูก ๆ ของเธอ
- ผู้เขียน
