วันที่เราต้องจากกัน
1314 คำ
ตอนที่ 11
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ทุกคนในครอบครัวต่างก็รู้ว่าชญานนท์ได้เจอกับพ่อแท้ ๆ ของเขาแล้ว แต่ชญานนท์ก็ยังไม่รู้ว่าพ่อของเขานั้นประกอบอาชีพอะไร รู้แค่เพียงว่าบิดาของเขาบินไปต่างประเทศอยู่บ่อย ๆ
“พลอยดีใจด้วยนะคะ ที่พี่เบสได้เจอกับพ่อแท้ ๆ ของตัวเองสักที” เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงดีใจปนเศร้าเล็กน้อย แต่ว่าเธอไม่อาจปกปิดแววตานั้นได้
“ทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้น กลัวพี่จะไปอยู่กับคุณพ่อเหรอ” ชญานนท์รีบถามเด็กสาวด้วยความห่วงใย
“ค่ะ พลอยกลัวเหงา ถ้าฝนตกขึ้นมาพลอยจะนอนกับใคร”
“ก็คุณแม่กับพี่แพทไงครับ”
“ไม่เอา พลอยอยากอยู่กับพี่เบส”
“โอเค พี่จะยังอยู่กับน้องพลอย แต่ว่าแค่เทอมนี้นะครับ เพราะเทอมหน้าพี่ต้องไปอยู่หอแล้ว แต่สัญญาว่าจะมาหาน้องพลอยบ่อย ๆ โอเคมั้ยครับ”
“พี่เบสเรียนมหาลัย แล้วพักอยู่ที่บ้านไม่ได้เหรอคะ” คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นจนเป็นปมแล้วเอ่ยถาม
“ไม่ได้หรอกครับ ระยะทางมันไกล อีกอย่างนิสิตปีหนึ่งเขาบังคับให้อยู่หอในมหาลัยครับ” ชญานนท์รีบอธิบายกับเด็กสาว
“หว้า โน่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้” พลอยชมพู พูดขึ้นอย่างเซ็ง ๆ”
“เอาน่า งั้นวันนี้ พี่พาน้องพลอยไปทำของโปรดกินด้วยกันโอเคมั้ยครับ” ชญานนท์รู้ว่าเด็กสาวชอบและโปรดปรานเรื่องการกินเป็นที่สุดจึงรีบเสนอทันที แล้วมันก็เข้าทาง เธอรีบยิ้มอย่างดีใจ
“เย้!.. พี่เบสใจดีที่สุด” เด็กสาวรีบเข้ามากอดชญานนท์อย่างดีใจ
เริ่มต้นวันแรกของการปิดภาคเรียน ชญานนท์ตั้งใจตื่นมาทำอาหารตั้งแต่เช้า ระหว่างที่กำลังเช็ดจานบนโต๊ะอาหาร เขาก็เหลือบไปเห็นจิราภรที่เดินลงบันไดมาด้วยใบหน้าซีดเซียวเพราะเธอกำลังปวดท้องเมนเด็กหนุ่มจึงรีบเข้าไปประคองแม่เลี้ยงสาวเดินมานั่งที่เก้าอี้
"น้าฝ้ายเป็นเมน น่าจะขับรถเองไม่ไหว วันนี้ให้ผมขับไปส่งนะครับ เดี๋ยวตอนเย็นผมจะไปรอรับน้าฝ้ายเอง" เด็กหนุ่มรีบบอกแม่เลี้ยงสาวอย่างรู้ใจ
"ขอบใจมากนะเบส" จิราภรยิ้มให้เด็กหนุ่มแต่แววตาและรอยยิ้มของเธอที่แฝงไปด้วยความเศร้านั้น มันก็ไม่รอดพ้นสายตาของเด็กหนุ่ม
ตั้งแต่ต้นเดือนที่ผ่านมาจิราภรก็ไม่มีความสุขในที่ทำงานเลย เพราะเธอถูกคุกคามทางเพศจากหัวหน้างานคนใหม่ และเธอก็ไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง มีเพียงรุจิเรศอดีตหัวหน้างานคนเก่าเท่านั้นที่รู้ และอดีตหัวหน้างานคนนี้ก็ย้ายไปทำงานในตำแหน่งที่สูงขึ้นแล้ว แต่ก็ดีเพราะมันทำให้รุจิเรศพอจะมีอำนาจมาช่วยเหลือจิราภรได้บ้าง วันนี้หลังจากเลิกงานแล้วทั้งสองจึงนั่งคุยกัน
“พี่จะช่วยย้ายให้ฝ้ายเอง ถ้าฝ้ายยังอยู่ที่นี่และต้องออกไปทำงานกับเขาอีก พี่ว่าฝ้ายต้องเสร็จมันสักวันแน่ ๆ”
“ขอบคุณค่ะพี่เรศ เนี่ย!..ขนาดฝ้ายพยายามวางตัวให้เหมาะสมอย่างดีที่สุดแล้ว แต่ก็ไม่วาย”
“คนแบบนี้มันก็พยายามหาหนทางจนได้อยู่แล้วล่ะ พนักงานที่เคยทำงานกับมันก็โดนทำแบบนี้ รายนั้นต้องยอมเพราะมันเล่นวางยา พี่กลัวว่าฝ้ายจะเสร็จมันเข้าสักวัน” รุจิเรศอธิบายอย่างรู้ไส้รู้พุง
“ฝ้ายขอขอบคุณพี่เรศอีกครั้งนะคะ” เธอกล่าวขอบคุณรุจิเรศพร้อมกับยกมือไหว้หญิงสูงวัย เพื่อนรุ่นพี่ที่เคยเป็นหัวหน้างานของเธอ
“ไม่เป็นไรหรอก แล้วฝ้ายบอกกับลูก ๆ หรือยัง ว่าจะไม่ได้ทำงานอยู่ที่นี่อีกแล้ว”
“ยังเลยค่ะ เออ...ว่าแต่ฝ้ายต้องไปเริ่มงานเมื่อไหร่ค่ะ” จิราภรเอ่ยถาม
“พี่ยื่นเรื่องให้แล้วนะ ภายในไม่เกิน 15 วันนี้ ฝ้ายพร้อมมั้ยจ๊ะ”
“พร้อมค่ะ” ชญานนท์ที่แอบได้ยินทั้งสองคุยกันก็เริ่มเป็นห่วงจิราภรทันที
หลังจากวันนั้นชญานนท์จึงไปขอพบเพื่อคุยกับรุจิเรศหัวหน้างานคนเก่าของจิราภร ซึ่งเธอก็บอกว่าจะช่วยย้ายจิราภรไปทำงานที่มหาลัยสาขาแห่งใหม่ที่เพิ่งเปิดตัวไปเร็ว ๆ นี้ ชญานนท์จึงเกิดความน้อยใจที่จิราภรไม่ยอมพูดความจริงกับเขา
นายอนุวัติหัวหน้างานคนใหม่ของจิราภรรู้ข่าวว่าเธอกำลังจะถูกย้ายไปที่ทำงานที่แห่งใหม่ เขาจึงวางแผนจะเคลมเธอให้สำเร็จก่อนที่เธอจะย้ายไป โดยเขาวางแผนส่งซื่อเธอไปอบรมกับเขาเพียงแค่สองคน และไม่ให้เธอรู้ จิราภรคิดว่ามีเพื่อนแผนกเดียวไปกันหลายคนจึงไม่ได้กังวลใจอะไร
แต่พอเดินทางไปถึงโรงแรมแห่งหนึ่ง จิราภรก็รู้ว่าอนุวัตนั้นจองไว้เพียงห้องเดียว จิราภรไม่มีทางเลือก จากนั้นเธอจึงได้โทรปรึกษาเรื่องนี้กับรุจิเรศ และจะขอไปเช่าห้องเพิ่มแต่ระหว่างนั้นที่กำลังจะลากกระเป๋าออกมาจากห้อง หัวหน้าหื่นก็รีบคว้าตัวเธอเอาไว้ทันที หลังจากนั้นก็ลากหญิงสาวเข้าไปภายในห้องนอนหมายจะข่มขืน
ก่อนหน้านี้รุจิเรศเกรงว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เธอจึงได้โทรบอกให้ชญานนท์ไปคอยดูแลจิราภรอยู่ห่าง ๆ วันนี้ชญานนท์จึงแอบตามจิราภรไป เมื่อเขาไปถึงโรงแรมและพบว่าจิราภรกำลังจะถูกนายอนุวัติข่มขืน ชญานนท์จึงไม่รอช้ารีบตรงเข้าไปจัดการกับหัวหน้าของแม่เลี้ยงสาวทันที นายอนุวัติโมโหที่สู้เด็กหนุ่มไม่ได้จึงวิ่งไปหยิบปืนที่หัวเตียง ชญานนท์รีบตรงเข้าไปแย่งปืนกับนายอนุวัติ แล้วจากนั้นเสียงปืนก็ดังขึ้น
ปั่ง...
เป็นหัวหน้างานของจิราภรที่ถูกกระสุนปืน เขาตายคาที่ ชญานนท์ไม่รู้จะทำอย่างไร จึงโทรบอกกับมิสเตอร์คิมผู้เป็นบิดา เขาส่งลูกน้องมาเคลียร์สถานในวันนั้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับข่าวที่ออกมาว่านายอนุวัติทำปืนของตัวเองลั่นตายภายในห้อง ซึ่งห้องพักก็ระบุว่าเขาอยู่เพียงคนเดียว จึงไม่มีใครสงสัย และอีกอย่างอิทธิพลของมาเฟียระดับมิสเตอร์คิมย่อมแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้สบายอยู่แล้ว
วันที่จิราภรต้องจากลูกเลี้ยงหนุ่มสุดที่รักไป เธอเพียงได้แต่เฝ้าถามถึงมิสเตอร์คิมว่าเขาทำอาชีพอะไรและเป็นใครกันแน่ แต่ชญานนท์ก็ไม่ยอมบอก ซึ่งหลัง ๆ มานี้ชญานนท์พอจะรู้แล้วว่าบิดาของเขาทำงานอะไร
หลังจากที่รุจิเรศทำเรื่องให้จิราภรได้ย้ายไปทำงานอยู่อีกสาขาหนึ่งของมหาวิทยาลัยแล้ว เธอจึงมาบอกกับชญานนท์และลูก ๆ ของเธอ
“คุณน้าไม่ไปไม่ได้เหรอครับ..ไหน ๆ ไอ้คนชั่วมันก็ไม่อยู่แล้ว” ชญานนท์กุมมือแม่เลี้ยงสาวแล้วบอกกับเธอ
“แต่น้าตกลงกับคุณรุจิเรศเอาไว้แล้ว จะผิดคำพูดได้อย่างไรกัน แล้วถ้าน้าไม่ไปน้าจะเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงลูก ๆล่ะ ทุกอย่างมันต้องใช้เงินนะ เงินเก็บที่มีก็เริ่มร่อยหรอ แล้วถ้าน้าออกจากงานตามที่เบสบอก เราจะลำบากกันนะ” จิราภรอธิบายจนชญานนท์อยากบอกว่าเขาสามารถมีเงินให้เธอใช้ได้อย่างสุขสบายแต่เขาก็ไม่กล้าพอที่จะเอ่ยคำนั้นออกไป
- ผู้เขียน
