แสนสิเน่หา...(ซุป'ตาร์ที่รัก)

บทนำ

? หลังจากใช้ร่างกายอย่างสมบุกสมบันมาเกือบทั้งวันแล้ว... ร่างบางในเสื้อยืดแขนสั้นกับกางเกงนอนตัวยาวก็ล้มตัวนอนลงบนเตียงทันที โดยไม่ลืมอ้าแขน อ้าขา นอนแผ่หราอย่างมีอิสระเสรี เพราะช่วงเวลาที่หลังสัมผัสกับที่นอนนุ่ม ๆ พร้อมกับการเปิดแอร์ภายในห้องพักให้เย็นฉ่ำ คือช่วงเวลาที่ปวริศาโปรดปรานเป็นที่สุด ทว่า แผ่นหลังที่สัมผัสกับที่นอนไปได้ไม่ถึงสิบนาทีเลย เสียงโทรเข้ามือถือผ่านโปรแกรมสนทนาสุดฮิตก็ดังขึ้นมารบกวนเวลาอันเป็นสุขของเธออีก                                                         

หญิงสาวถอนหายใจ แล้วรีบพลิกตัวกลับมาควานมือหามือถือที่ส่งเสียงอยู่บนหัวเตียง เมื่อพบแล้วก็รีบเอามาดู ด้วยใบหน้าที่โชว์ตรงหน้าจอ ทำให้เธอต้องกลอกตามองบน พร้อมกับถอนหายใจทิ้งเป็นหนที่สองอีก 'พ่อ'                                            

"พ่อ มีอะไร? "                                                              

 "ศา แก มะ มา หาพ่อหน่อย...ซิ"                                      

 เสียงยานคางแบบนี้ แหงเลย! คงได้ที่แล้วสินะ! "ไปไหน? จะให้ศาไปไหน แล้วนี่ดึกดื่นแบบนี้ทำไมพ่อยังไม่กลับเข้าบ้าน ป่านนี้แม่คงรอปิดบ้านแย่..."                                                     

"เฮ้ย! กะ แก อย่าเพิ่งมาบ่นน่า มา มา มาหาพ่อก่อน แย่แล้ว..."   

"แย่อะไร?" หญิงสาวนิ่วหน้าขณะถามกลับ ก่อนจะนึกออกมาได้เองว่า "หรือว่าพ่อมีเรื่องชกต่อยกับใครอีก หึ? "               

"ม่ายช่าย ๆ ..."                                                              

แววตาทั้งสองของหญิงสาวเริ่มมีสีขุ่นขึ้น ต้องใช่อย่างที่คิดแน่ ๆ บิดาเธอพอเมาได้ที่แล้ว ก็มีไม่กี่เรื่องหรอก ที่ทำให้เธอต้องตามไปแก้ไขให้ เมาแล้วก่อเรื่องได้ตลอด ขณะที่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเตรียมจะฉะผู้เป็นพ่ออีกชุดใหญ่ ขณะนั้น...ราวกับมือถือของพ่อจะถูกใครบางคนมาแย่งไปพูดเสียเอง แล้วเสียงยานคางที่ได้ยินก่อนหน้า ก็แปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงทุ้มดุดันของใครคนหนึ่งแทน                                                                                     

  "คุณ! "                                                                       

 "นั่นใคร? "                                                                    

 "คุณคือลูกสาวของผู้ชายคนนี้ใช่มั้ย! "                                   

 "เอ๊ะ คุณเป็นใคร! แล้วทำไมถึงอยู่กับพ่อของฉัน...ตรงนั้น"                                                                          

แทนที่จะได้ฟังคำตอบอย่างที่ต้องการ ปวริศากลับได้ยินเพียงเสียงถอนหายใจที่ดังพรืดก่อน แล้วตามด้วยคำตอบแบบใช้น้ำเสียงลอดไรฟันตอบ ที่ทำเอาความง่วงและความเพลียก่อนหน้าของเธอมลายหายไปกับอากาศอันเย็นฉ่ำทันที                                 

"ช่วยมาพบผมที่นี่ด่วน! ก่อนที่ผมจะทำให้เรื่องนี้มันจบที่โรงพัก! "                                                                  

ดวงตาทั้งสองของหญิงสาวเบิกกว้างขึ้นมาอีกเท่าตัว ผุดลุกนั่งด้วยจิตใจที่เต้นกระหน่ำ "เดี๋ยว  ๆ! พ่อฉันมีเรื่องชกต่อยกับคุณหรือไง! แล้ว...แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าต้องไปหาพวกคุณที่ไหน" ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ กลับมาอีก จากนั้นทางปลายสายก็รีบกดส่งโลเคชั่นเข้ามาให้เธอดูแทน ปวริศาดูโลเคชั่นที่เขาแชร์มาแล้วก็รีบตอบกลับไปอย่างรวดเร็วว่า                                               

"โอเค! ขอเวลาฉันสามสิบนาที"                                               

 จากโลเคชั่นที่เขาแชร์มา ปวริศาขอระบุด้วยญาณชั้นดีว่ามันคือ 'สถานที่เกิดเหตุ' ก็แล้วกัน! ... และสถานที่เกิดเหตุนี้ก็อยู่ห่างจากอะพาร์ตเมนต์นี้ไปไม่เท่าไหร่ จึงทำให้หญิงสาวมั่นใจว่า เธอสามารถไปถึงที่นั่นภายในเวลาสามสิบนาทีแน่  ๆ                    

 หญิงสาวกดวางมือถือ รีบกระโดดลงจากเตียง ต้องตั้งสติเอาไว้ก่อน เพื่อจะคว้าเอาสิ่งที่จำเป็นติดมือไปด้วย แน่นอนหนึ่งในนั้นต้องมีกระเป๋าสตางค์ มีเสื้อคลุมเพื่อสวมทับเสื้อยืดสีขาวตัวนิ่มบางที่เธอใส่เข้านอน และหมวกกันน็อค อ้อ! กุญแจรถมอเตอร์ไซค์อีกด้วย     พอได้สิ่งของครบครันแล้ว ปวริศาก็รีบวิ่งไปเปิดประตูห้องพัก ขณะหันกลับมาล็อกประตู เธอก็ไม่ลืมจะก่นว่าบิดาบังเกิดเกล้าไปด้วยความฉุนเฉียวอีกด้วยว่า...                                  

พ่อ นะพ่อ ดึกดื่นแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะก่อเรื่องอะไรมาให้เธอปวดหัวอีก!