ครั้นทั้งสองคนเดินผ่านโรงเตี๊ยมเดิมเมื่อตอนนั้น หวังเยี่ยนหลงจึงหยุดอยู่ข้างหน้าพลางชี้ให้เหลียนเฟินดู
“อาหารที่นี่ขึ้นชื่อ” เขายักยิ้ม
“ข้าว่าไปที่อื่นดีกว่า อยู่ตรงนี้นานเหมือนจะไม่สบาย” เหลียนเฟินนึกถึงครั้งที่แล้ว เขาตื่นมาด้วยความงงงวยจนนึกว่าตัวเองป่วยไข้ ค้นหาอาการในตำรารักษาทั่วไปก็ไม่พบเจอสิ่งใด
สายตาเหลือบเห็นสิ่งที่เรียกว่าตำราต้องห้ามจึงเปิดดูเนื้อหาด้านใน จึงได้รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคืออะไร นึกโกรธตัวเองนักที่จำไม่ได้ จะถามใครก็ไม่ได้อีกเพราะเป็นเรื่องต้องห้าม
“ที่อื่นย่อมได้ อย่างไรเสียเจ้าก็ต้องไปทุกที่อยู่แล้ว” หวังเยี่ยนหลงตอบเขาท่าทีสบาย ๆ
“อื้ม เช่นนั้นลองไปสุดถนนดูก็แล้วกัน” เหลียนเฟินเดินนำหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่อยากข้องเกี่ยวกับโรงเตี๊ยมแห่งนี้นัก
หลังจากทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว เหลียนเฟินจึงกล่าวขอบคุณเขาอีกครั้ง เตรียมจะเดินขึ้นไปบนห้องชั้นสอง
“มีอะไรหรือ” เขาถา
