เล่ห์รักแม่ทัพตุลาการ

เล่ห์รัก 4

เวลาเพียงไม่นานที่หลางเฉี่ยวอวี้ไปยังห้องเก็บของ

เพื่อผลัดผ้าและแต่งกายให้เรียบร้อย เมื่อนางได้จัดการกับเรือนร่างแล้ว นางก็เดินกลับไปยังเรือนเหนือเมฆาอีกครั้งตามคำที่ได้ลั่นวาจาออกไปทั้งที่ใจกลับคิดต่าง นางละล้าละลังอยู่นานที่ประตูจวนว่าจะเข้าไปดีหรือไม่ ในเมื่อนางเอ่ยปากไว้ว่าจะกลับมา นางย่อมต้องกลับมา เมื่อคิดได้เช่นนั้น นางจึงตัดใจเคาะประตูแต่ยังไม่ทันที่ฝ่ามือจะสัมผัส ประตูได้เปิดออกมาเสียก่อนทำให้นางสะดุ้งตกใจ ขาข้างหนึ่งก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วย ความเร็วไปทำให้ขาข้างนั้นพลิกจนจะหงายหลังแต่ดีที่เทียนฟ่งอวิ๋นคว้ามือของนางดึงขึ้นมาอย่างเร็ว จนร่างเล็กมาชนกับแผงอกแกร่ง อีกทั้งกลิ่นกายบุรุษได้เข้าไปยังนาสิกของนางอย่างเต็มปอด นางนิ่งไปสักพักเมื่อตั้งสติได้ว่าตนเองอยู่ใกล้เขามากแค่ไหน และนางกลัวเขาจะเข้าใจผิดจึงรีบดันตัวเองออกจากร่างของชายตรงหน้า

" ข้าขอโทษท่านแม่ทัพด้วย ข้ามาตามสัญญา "

" หือ! มาตามสัญญา อ๋อ! เจ้าคิดว่าข้าชื่นชอบความงามของเจ้า? หรือเจ้าอยากขึ้นเตียงกับข้า? " คำพูดดูถูกสตรีเพศแม่ ถูกเปล่งออกมาอย่างไม่น่าเชื่อว่าบุรุษตรงหน้าจะใช้คำพูดเยี่ยงสตรี เฉี่ยวอวี้แทบอยากจะตบปากสวะนี้เหลือเกิน แต่ทำเพียงหน้านิ่งแม้ในใจจะเดือดพล่าน พร้อมยกนิ้วกลางส่งให้เขาทันทีในห้วงความคิดของตน

" ถ้าคำสัญญาของสตรีต้องโทษ จะทำให้ท่านแปรความหมายผิดไป ข้าต้องขอโทษด้วย ส่วนเรื่องความงามนั้น ข้าคงมิสามารถตัดสินหรือตีความได้ว่าอะไรที่เรียกว่าความงาม หากสตรีใบหน้างดงามปานล่มเมืองแต่ใจเยี่ยงอสรพิษข้ามิรู้ว่านั่นเรียกงดงามหรือไม่ หรือในทางกลับกันสตรีหน้าตาอัปลักษณ์ไร้ซึ่งคนใดเหลียวแลแต่จิตใจกลับใสกระจ่างดั่งหยกชั้นดี ถ้าข้าเป็นบุรุษเพศที่สามารถเลือกสตรีขึ้นเตียงได้ข้าขอเลือกสตรีประเภทหลัง เพราะอย่างน้อยก็มิแว้งกัดภายหลัง ข้าขอลา " นางตอบคำถามที่เขากล่าวจบ ก็หมุนกายออกจากเรือนโดยมิคิดจะหันมาเสวนากับเขาอีก นางเบื่อเหลือเกินที่โดนสอบปากคำทุกวันกับคำถามเดิมๆ และเมื่อมาถึงที่จวนแห่งนี้นางย่อมรู้ว่าที่นี่ไม่ต่างอะไรกับคุก แค่อิสระในการเดินเหินแต่ถูกจับจ้อง เขาก็เป็นหนึ่งตุลาการที่จะยัดเยียดความผิด การสอบสวนเป็นเพียงพิธีการเบื้องต้นที่นางย่อมรู้ นางเดินหลังตรง มิแยแสสายตาของผู้คนรอบด้าน นัยน์ตามุ่งตรงยังห้องเก็บของที่เป็นเสมือนคุกคุมขังนักโทษคดีฆ่าคน ยาพิษเมื่อไหร่จะออกฤทธิ์ นางอยากลิ้มลองความเจ็บปวดทรมานก่อนความตาย เพราะภพที่แล้วนางยังไร้ซึ่งความรู้สึก ยาพิษที่สะสมในร่างกายจะคล้ายดั่งโรคร้ายที่สร้างความสูญเสียให้แก่ครอบครัวคนอื่นๆ หรือไม่หนา หรือนางจะเลือกหนทางอื่นในการตาย แต่นางมิอยากจะใช้วิธีของคนไร้สติ ตัดช่องน้อยแต่พอตัวที่จะปลิดชีพตนเอง นางยอมรับว่านางใจเสาะ ไม่กล้าพอ นางคิดไปเรื่อยเปื่อยจนถึงห้องเก็บของ นางปิดประตูห้องและซุกตนเองอยู่ในมุมมืด มีเพียงแสงอาทิตย์อัสดงที่ค่อยๆ เลือนหายไป พร้อมสายตาที่ค่อยๆ ปิดลงของนาง นางต้องเก็บแรงไว้น่ะหรือ ไม่! สิ่งนั้นไม่จำเป็น นางพร้อมที่จะหลับและให้ดวงวิญญาณหลุดล่องลอยไปยังภพภูมิที่นางเคยจากมา โลกที่มีความเจริญทางด้านวัฒนธรรม อิสรเสรีในด้านความคิด การใช้ชีวิต เพียงต้องอยู่ในกฎ บรรทัดฐานที่สังคมสร้างขึ้นและถูกยอมรับ