เล่ห์รัก 2
1197 คำ
ความมืดของยามรัตติกาลถึงจะไม่หนาวเหน็บเท่ากับที่ที่นางเคยอยู่มาก่อนหน้านี้ แต่ถึงกระนั้นนางก็ต้องหวาดระแวงกับภัยที่คุกคามในอนาคตที่อาจจะคืบคลานเข้ามาโดยไม่รู้ตัว เพราะตั้งแต่นางถูกส่งมาอยู่จวนแม่ทัพนางยังไม่เห็นชายผู้นั้นอีก ร่วมอาทิตย์ เห็นมีเพียงแต่สาวใช้อายุรุ่นราวคราวเดียวกับนางที่มักจะเวียนมาส่งอาหาร น้ำเพื่อเช็ดผิวกายเล็กน้อยและชุดให้นางผลัดเปลี่ยน
" ขอโทษนะ ข้าขอถามเจ้าหน่อยเถิด ในจวนแห่งนี้มีแต่ข้ากับเจ้าหรือ? " เฉี่ยวอวี้เอ่ยถาม
" ไม่! มีมากโข แต่มีเพียงข้าที่ได้รับผิดชอบให้นำแค่อาหารกับชุดมาให้เจ้าเท่านั้น " นางตอบพร้อมจะออกจากห้องไป
" แล้วที่นี่ที่ไหน? หากเจ้าจะปรานีบอกข้า "
" ห้องเก็บของ เจ้ารีบกินเถอะ ข้ามีงานอย่างอื่นต้องทำอีก "
" เจ้าชื่ออะไร "
" ข้าคงตอบคำถามนั้นไม่ได้ หากยังไม่ได้รับอนุญาตจากท่านแม่ทัพ " นางถอนหายใจ แค่ชื่อยังต้องขออนุญาตอีกหรือ นางจึงตั้งคำถามใหม่เผื่อว่านางจะตอบได้บ้าง
" เจ้าพอจะบอกได้หรือไม่ว่าในอาหารผสมยาพิษกี่มากน้อย หากใส่น้อยเกินไปช่วยบอกเจ้าของจวนของเจ้าด้วยเถิดว่าใส่ให้หมดในคราเดียว ข้าเบื่อที่จะรอเวลาไปสู่อ้อมอกมัจจุราชแล้ว "
" เจ้าว่าอะไรนะ?" สาวใช้หันมาพร้อมด้วยใบหน้าที่กังขา
" ข้าหมายความดังที่เจ้าได้ยินนั้น " หลางเฉี่ยวอวี้หันหลังให้สาวใช้ เพื่อไปนำผ้าชุบน้ำเพื่อเช็ดเนื้อตัวให้สะอาด ส่วนสาวใช้มองท่าทางของนางก็มิกล่าวสิ่งใด ทำเพียงหันหลังกลับออกไป ทิ้งให้ในห้องแห่งนี้มีเพียงความเงียบกับสาวร่างเล็กที่เช็ดเนื้อเช็ดตัวอย่างอ้อยอิ่ง
" เจ้าว่าอย่างไรนะ " เสียงทุ้มต่ำของชายชาตินักรบที่ยืนมองเหล่าทหารฝึกซ้อมที่ลานกว้าง หันมาถามสาวใช้
" ตามที่ข้ารายงานท่าน นางฝากบอกให้ท่านแม่ทัพใส่ยาพิษให้หมดในคราเดียวเจ้าค่ะ " สาวน้อยคนเดิมตอบอย่างกล้าๆ กลัวๆ สายตาคอยชำเลืองมอง เพราะเกรงคนตรงหน้าจะระบายโทสะออกมา ยิ่งหลายวันที่กลับจากนอกด่านมา อารมณ์ก็ขึ้นๆ ลงๆ และเมื่ออาทิตย์ก่อนเขาเพิ่งพาหญิงหน้าตาสะสวยแต่สภาพดูไม่ได้กลับมายังจวน อีกทั้งขังนางไว้ที่ห้องเก็บของของกองทัพราวกับนางเป็นนักโทษเช่นนั้น
" ดี เจ้าไปได้แล้ว "
" เจ้าค่ะ " นางเดินหันหลังออกไป ปล่อยให้ชายผู้นั้นยืนมองการฝึกทหาร ถึงแม้สายตาจะมองกับสิ่งเบื้องหน้าแต่ห้วงความคิดกลับมิใช่ นางเป็นฆาตรกรจริงหรือ แล้วอะไรถึงทำให้นางอยากฆ่าท่านลุงหวง นางมีความแค้นอันใดกันแน่ แม้กระทั่งสายตาที่นางจ้องมองกลับมาก็ไร้ซึ่งความเกรงกลัว นางจะใช่หลางเฉี่ยวอวี้ บุตรีของหลางหลุนเยี่ย เศรษฐีทอผ้าที่บัดนี้ตกอับย้ายถิ่นฐานไปอยู่ที่อื่นจริงหรือเป็นนักฆ่าที่ถูกส่งตัวมาเพื่อทำตามคำสั่งของใครบางคน หากถ้าไม่ใช่นาง แล้วเป็นใครกันแน่? ความคิดวนเวียนเข้ามาเป็นระยะ เพราะกรมอาญายังหาเบาะแสไม่ได้ พร้อมชี้เป้าไปยังหลางเฉี่ยวอวี้ แต่นางยังคงปากแข็งมิยอมรับ ทำให้กรมอาญาปิดคดีไม่ได้ ตัวเขาก็คิดเช่นนั้นแต่เหมือนมีเส้นบางๆ ให้เขารู้สึกสงสัย จึงอยากจะจัดการเรื่องนี้เอง ด้วยอำนาจที่มีอยู่ในมือเขาจึงขอร้องเจ้ากรมอาญาให้ปล่อยตัวหลางเฉี่ยวอวี้มาอยู่ภายในสายตาของเขา และเขาจะบีบให้นางยอมรับให้ได้ หลังจากนั้นค่อยส่งให้กรมอาญาตัดสินคดีความ เวลาความสุขกับการรอความตายของนางหมดสิ้นเสียที นางอยากตายแต่เขาจะยังไม่ให้นางตาย เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงสั่งคนไปนำตัวนางไปพบเขาที่เรือนเหนือเมฆา รอเพียง 2 เค่อ [1] ทหารก็พาหลางเฉี่ยวอวี้มาพบ
" เรียนท่านแม่ทัพ นางมาแล้วขอรับ " ทหารย่อกายแล้วเดินถอยหลังออกไป เขาหันมามองหญิงที่เขาต้องการพบตัว สายตาจับจ้องไปยังหญิงตรงหน้านางมองตอบด้วยสายตาเรียบเฉย
" ว่าไง สบายกว่าอยู่ในคุกหรือไม่แม่นางหลางเฉี่ยวอวี้ " เขาถามนาง แต่นางมิตอบ ทำเพียงจ้องหน้าและเอ่ยขึ้น
" ท่านชื่ออะไร "
" เจ้าไม่มีสิทธิ์จะถามข้า " เขาตอบอย่างไม่สบอารมณ์
" สิทธิ์เบื้องต้นของนักโทษควรที่จะรู้ชื่อของเพชรฆาต แต่ถ้ามันลำบากนัก ข้าก็ขอโทษด้วย " นางย่อกายแสร้งรู้สึกผิด
" เทียนฟ่งอวิ๋น " เขาเอ่ยตอบอย่างไม่เต็มใจ
" อ๋อ ท่านแม่ทัพเทียนฟ่งอวิ๋น ข้าน้อยคารวะ "
" ข้าจะถามเจ้าบ้าง ว่าเจ้ามีความแค้นอันใดกับท่านเสนาบดีหวง "
" ไม่มี"
" แล้วเจ้ามอบยาพิษให้ท่านทำไม?"
" ข้าไม่ได้เป็นคนทำ เลยไม่ทราบเหตุผลว่ามอบให้ทำไม "
" โกหก!"
" ถ้ารู้ว่าข้าโกหกแล้วจะถามข้าอีกทำไม "
" เพราะข้าอยากรู้ว่าเจ้าจะโกหกได้อีกนานแค่ไหน "
" เฮ้อ! พวกท่านนี่ก็ช่างแปลก เหมือนกันหมด หาคนรับผิดแทนได้เก่งเหลือเกิน ข้าอยากรู้ว่าท่านมายืนในตำแหน่งนี้ได้อย่างไร "
" เจ้า!"
" ทำไม ไม่กล้าตอบคำถามข้า แต่อยากได้คำตอบจากปากข้า เอ๊ะ! หรือว่าตำแหน่งสูงส่งเป็นผู้นำกองทัพได้ก็เพียงแค่ยืนขึ้นให้สูงและกดคนอื่นให้ต่ำกว่า หรือเหยียบย่ำมาหลายศพเพื่อทำให้ตัวเองสูงขึ้น " เมื่อจบคำพูดมือหนาก็ตรงไปบีบคอสาวร่างเล็ก นางทำเพียงหลับตามิดิ้นทุรนทุรายเหมือนคนร้องขอความตาย มีก็เพียงหยดน้ำตาที่ค่อยๆซึมออกมาที่หางตาเท่านั้น เพียงน้ำตาไหลมือเขาก็เริ่มคลายออกแล้วปล่อยให้ร่างไหลลงกองแนบกับพื้น นางหอบหายใจเพื่อโกยอากาศ พร้อมไอคล้ายสำลักอากาศ
" ในเมื่อเจ้าอยากตาย ข้าก็จะไม่สงเคราะห์ ข้าให้เวลาเจ้าทำความสะอาดห้องนี้ให้เรียบร้อย " นางที่นั่งหอบโกยอากาศเข้าปอดเงยหน้าจ้องมอง และเมื่อคำพูดของชายตรงหน้าจบลงสายตานางก็กวาดเข้าที่ห้องอันแสนจะเรียบร้อย เขาย่อมรู้ว่านางคิดอันใดจึงเดินไปที่โต๊ะและถีบให้โต๊ะเขียนหนังสือล้มลง และจัดการทำให้ห้องของตนไม่เหลือเค้าความเป็นระเบียบ หลางเฉี่ยวอวี้มองนัยน์ตาขวางและพ่นลมหายใจออกมา พร้อมในใจก็กลับคิดว่าตนต้องทำหน้าที่เชลยแล้วหรือนี่ ไม่นานสายตาเกรี้ยวกราดก็หันกลับมา
" จัดการมัน!" กล่าวจบเขาก็เดินสวนนางที่นั่งจ้องมองเขาด้วยแววตารังเกียจพ้นออกประตูเรือนออกไป
[1] 1 เค่อเท่ากับ 15 นาที
- ผู้เขียน
