เล่ห์รักแม่ทัพตุลาการ

เล่ห์รัก7

ตรงหน้า นางพยายามจะเบือนหน้าหนี เนื่องจากภาพตรงหน้าคือเทียนฟ่งอวิ๋นอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน เขาชำระร่างกายเพราะระหว่างที่รอทหารนำตัวนางมาพบที่เรือน เขาแสร้งไม่สนใจนาง ทำเพียงค่อยๆ สวมเสื้อและคอยลอบสังเกตนางเป็นระยะ

" ทำไม ร่างกายข้าดูดีกว่าท่านเสนาบดีหวงหรือ ถึงจ้องข้าไม่วางตา " นางฟังคำแทบจะสำลักน้ำลาย นางยอมรับว่าเขามีร่างกายสมชายชาตรีที่หาได้ยากนัก แต่ไหนเลยนางจะสน นางทำได้เพียงนิ่งเงียบไม่ตอบ แต่เมื่อหางตาเห็นว่าเขาสวมชุดเรียบร้อยจึงกล้าที่จะสบนัยน์ตาตรงๆ

" ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเคยเป็น.... กับท่านเสนาบดีหวง " เขาพูดพร้อมสังเกตใบหน้านาง ใบหน้าก็ยังไร้ปฏิกิริยาใดๆ มีเพียงใบหน้าที่ซีดเซียวเท่านั้น

" สุดแล้วแต่ท่านจะคิดเจ้าค่ะ " ใบหน้าที่ยังเรียบเฉยสร้างความขุ่นมัวให้กับเขามากขึ้นทุกที จนเขาระงับอารมณ์ไม่ไหว จับข้อมือนางและบีบอย่างแรง

" เจ้าคิดฆ่าเขา มีจุดประสงค์ใด ตอบ!"

" ข้าไม่ได้ทำ "

" ปากแข็งมากนักใช่มั้ย "

" ไม่เชื่อก็ไปเคาะโลงแล้วถามเองสิ "

" ดี! ตอบได้ดี ข้าอยากรู้นักว่าหญิงงามที่อยู่ภายในกองทัพ ควรทำหน้าที่อะไรให้เหล่าทหารหายเหนื่อย "

" หยุดความคิดต่ำทรามของท่านเดี๋ยวนี้นะ "

" งั้นก็บอกมา! "

" ท่านจะให้ข้าบอกอะไรเล่าในเมื่อข้าไม่รู้ "

" เจ้ารู้! แต่เจ้าไม่พูด "

" ข้าบอกว่าข้าไม่รู้!"

" ไม่รู้ใช่มั้ย? ดี!" พอจบประโยคมืออีกข้าง ก็จับหัวนางให้เงยหน้าและก้มหน้าของจนตนลงจูบ และบดขยี้อย่างไม่ปรานี หลางเฉี่ยวอวี้ตกใจพยายามดิ้นจากอุ้งมือของเขา แต่ก็ไร้ผล มืออีกข้างของหลางเฉี่ยวอวี้ทั้งทุบทั้งตี แต่มีหรือที่เขาจะสะเทือน ไม่นานเขาก็ปล่อยริมฝีปากนางให้เป็นอิสระ

" ว่าไงจะบอกข้าหรือยัง ว่าใครสั่งเจ้าให้มอบยาพิษให้ท่านหวง " น้ำเสียงดุดันไร้ความปรานีเปล่งออกมา น้ำตาของหลางเฉี่ยวอวี้ก็ไหลออกมาด้วยเช่นกัน

" ฆ่าข้าเถอะ ถ้ามันเป็นความต้องการของพวกท่าน "

" อยากตายก็บอกมาว่าใครจ้างเจ้า "

" ไม่มี "

" ปากแข็งดีนักนะ ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าทหารของข้าแข็งแรงแค่ไหน ไป!" เขาพูดแล้วก็กระชากนางออกจากเรือน เดินตรงไปยังลานฝึกทหาร ซึ่งเวลานี้เป็นเวลาที่เหล่านักรบพักจากการฝึกในช่วงบ่าย ร่างบางพยายามยื้อตัวเองไม่ให้ไปแต่แรงชายทหารมีมากกว่า กระชากเพียงนิดนางแทบจะปลิวตามแรงของเขา เหล่าทหารเห็นผู้มาเยือนเป็นใครก็รีบลุกขึ้นยืนทำความเคารพ เขาไม่รอให้ทุกคนเคารพเขาจนครบ เขาเหวี่ยงหลางเฉี่ยวอวี้ไปจูบกับพื้นอย่างแรง ร่างกายนางไถลไปกับพื้นเป็นภาพที่คนมองแล้วรู้สึกสงสาร

" นางต้องคดีอาญา ลงมือฆ่าท่านเสนาบดีหวง นางอยากมอบความสุขให้กับพวกเจ้า และข้าก็อนุญาต " เขาเอ่ยโดยไม่มองนางที่ทำหน้าตะลึง ใบหน้าขาวซีดไร้สีเลือดฝาด มือเท้าเย็นไปหมดทั่วสรรพางค์ นัยน์ตามองรอบๆลานกว้างเห็นชายรูปร่างกำยำ เปลือยกายท่อนบน ผิวมันด้วยเหงื่อบ้าง บ้างผิวดำแดง บางคนมีหนวดเครารกรุงรัง บางเดินมาเพื่อมองนางให้ถนัดตาแต่หลางเฉี่ยวอวี้แปรความหมายผิด คิดว่าคนผู้นั้นจะเข้ามาลวนลามตน เธอถีบเท้ากับพื้นดิน หวังดันตนเองให้พ้นและพยายามที่จะลุกขึ้นให้เร็วเพื่อจะหนีจากพวกกักขฬะ

" ไม่! ไป ไปให้พ้นอย่ายุ่งกับข้า " น้ำตาแห่งความกลัวสิ่งเบื้องหน้า ร้องขอว้อนวอนพวกเขาให้ปรานีนาง ถึงแม้เป็นความหวังอันแสนน้อยนิด นางมั่นใจว่าพวกเขาต้องทำสิ่งเลวร้ายกับนางแน่ๆ ยิ่งได้รับคำอนุญาตจากผู้เป็นใหญ่ในจวน เสียงกรีดร้องทั้งๆที่ยังไม่มีใครได้เข้าใกล้นาง เริ่มสงบลงพร้อมกับร่างที่ล่วงหล่นลงดิน ซึ่งภาพตรงหน้าสร้างความสะใจให้กับเทียนฟ่งอวิ๋น จนเขายกมุมปากโค้งขึ้นเล็กน้อย

" เจ้าไม่ใช่นักฆ่า ไร้วรยุทธ์ แต่ใจโหดใช้ได้ เจออย่างนี้เหมาะสมที่สุด " เขาเดินไปยังร่างที่สลบไปแล้ว แล้วค่อยๆ ช้อนร่างนางขึ้นมา ความร้อนภายในกายของนางส่งผ่านไปยังลำแขนแกร่งของเขา เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่มิกล่าวสิ่งใด