“สุก็ดูได้หมดแหละค่ะ เรื่องนี้กำลังสนุกเลย” หญิงสาวคว้าหมอนใบใหญ่มากอดไว้ ประหนึ่งเป็นที่พึ่งทางกายได้ในตอนนี้
‘จะถ่วงเวลาไปได้สักกี่น้ำสุ รอข้าวย่อยก่อนเถอะ’
คนนั่งดูทีวีเป็นเพื่อนสุรมณแอบคิดอยู่ในใจ จากนั้นก็นั่งมองหญิงสาวดูละครด้วยสีหน้าแสนเบื่อหน่ายไปอีกพักใหญ่ๆ กระทั่งละครจบลงสุรมณก็เริ่มกระสับกระส่ายขึ้นมา
“เป็นอะไรเหรอสุ พี่เห็นนั่งไม่นิ่งเลย” เขาแสร้งถามทั้งที่รู้
“เปล่าค่ะพี่ปาล์ม”
“อ้าว ละครจบตั้งนานแล้วทำไมไม่ปิดทีวีล่ะ พี่ว่าเราเข้านอนกันดีกว่านะสุ พรุ่งนี้จะได้มีแรงไปเที่ยวกัน”
“เอ่อ สุจะดู เอ่อ”
“ไม่มีรายการอะไรน่าดูแล้ว ป่ะขึ้นเตียงกัน”
‘ขึ้นเตียง!’
คนชวนขึ้นเตียงเป็นฝ่ายลุกไปปิดทีวีด้วยตัวเอง จากนั้นเขาก็ปีนขึ้นเตียงเป็นคนแรก สุรมณยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจขึ้นไปนอนบนเตียงบ้าง เลือกนอนหันหลังให้เขา
‘พี่ปาล์มไม่เคยทำร้ายสุ ไม่เป็นไรหรอก’
ได้แต่ปลอบตัว
