เสียงรถมอเตอร์ไซค์ของน้องสาวดังเหมือนคนขับจงใจบิดเร่งเตือน ทำให้เชิญภพคว้าข้อมือของสุรมณรีบลงจากห้องไป แล้ววิ่งเลยออกไปด้านหลังบ้านที่มีประตูรั้วเปิดอ้ารอ
“เสียงรถจากไหนคุณปาน คุณได้ยินไหม” กวีวัธน์ทำหน้าสงสัยเพราะเขาได้ยินแค่เสียงของรถที่แล่นออกไป แต่หาตัวรถไม่เจอสักคัน
“ปานไม่รู้สิคะ” คนพูดหลบตาแล้วดึงกุญแจออกจากรถมอเตอร์ไซค์ของตน
“ไม่รู้ได้ยังไงผมได้ยิน คุณหูไม่หนวกนี่จะได้ไม่ได้ยินแบบผม” ชายหนุ่มยังไม่เลิกสงสัย
“ก็ปานไม่ได้ยินนี่คะ ฮ้าว ปานรู้สึกง่วงขอตัวไปนอนก่อนนะคะ” คนพูดยกมือขึ้นปิดปากทำท่าหาวหวอดๆ ให้เขาดู ทำเป็นไม่ใส่ใจต่อเรื่องที่เขาอยากรู้
“จะมาง่วงอะไรตอนนี้ เมื่อกี้ยังจะเต้นระบำกับเป็ดให้ผมดูอยู่เลย” คนพูดทำตาขวางใส่
“ตอนนี้ง่วงค่ะ ง่วงมาก ไปก่อนนะคะ” เชิญขวัญบอกเขาด้วยสีหน้าจริงจังก่อนจะปลีกตัวขึ้นบ้านเข้าห้องนอนแล้วใส่กลอนให้เรียบร้อย
ส่วนกวีวัธน์นั้นก็รีบขึ้นไปหาแฟ
