ตอนที่9 ศึกชิงนาง
1044 คำ
ละลายรัก(นายมาดนิ่ง)
"หนูนิดมากับผมในฐานะเลขาของผม ก็ต้องกลับกับผมสิครับคุณหมอ.ขุน.เขา" เป็นเสียงคิมหันต์พูดแดกดันขุนเขาด้วยน้ำเสียงทุ้มเย็นยะเยือก แล้วเดินออกมาจากในมุมมืด เดินมาหยุดยืนตรงหน้าขุนเขา มือหนาสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงของตัวเกง ยืนอย่างมีมาด มองหน้าขุนเขาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแต่สายตาเอาเรื่อง ในตาคมกริบสุขุมดูดุดัน
ทันทีที่ได้ยินเสียงคนใจร้าย หนูนิดก็เบี่ยงตัวหลบอยู่ข้างขุนเขาด้วยความหวาดระแวงอย่างต้องการให้ขุนเขาปกป้อง
คิมหันต์ผละสายตาจากขุนเขามองคนตัวเล็กแทน ใช้สายตามองเธออย่างไม่พอใจ หึงหวงหงุดหงิดและขุ่นเคืองเป็นอย่างมากกับภาพหญิงชายสองคนกอดกันที่เขาเห็นเมื่อครู่
ซึ่งคิมหันต์ได้เดินตามหนูนิดมาตั้งแต่แรก เขาได้ยินและเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด แต่ต้องข่มอารมณ์หึงหวงเอาไว้ในใจอย่างขุนเคืองเป็นที่สุด เพราะเขาไม่สามารถโวยวายหรือแสดงความเป็นเจ้าของเธอได้เลย ถ้าเขาแสดงอารมณ์เกรี้ยวกราดออกไปตอนนี้มีแต่จะเสียเปรียบอีกฝ่าย ทำได้แค่เอาหน้าที่การงานมาอ้างเพื่อให้ตัวเองได้สิทธิ์ในตัวเธอ
ด้านขุนเขาก็พอจะเข้าใจและรับรู้ได้ทันทีว่าอะไรเป็นอะไร เพราะสายตาของคิมหันต์ที่มองเขากับคนตัวเล็กบวกกับท่าทางหวาดระแวงของเธอ มันทำให้เขาอ่านขาดรับรู้ได้ทันทีว่าผู้ชายตรงหน้าคือคนที่ทำร้ายหัวใจของเขาอย่างแน่นอน อีกอย่างรอบตัวของคนตัวเล็กนอกจากคนในครอบครัวก็มีแค่เจ้านายอย่างเขาเท่านั้นที่ได้ใกล้ชิดกับเธอแทบจะทุกวัน
"ผมว่าตอนนี้หนูนิดคงอยากกลับกับผม คุณคงไม่ขัด" ขุนเขาพูดพรางเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเชิงเป็นคำถามในประโยคหลัง มองหน้าคิมหันต์อย่างเอาเรื่อง ตอนนี้เขาพร้อมบวกกับคนที่มาทำร้ายหัวใจของเขาเป็นอย่างมาก โดยไม่นึกคิดเกร่งกลัวเลยแม้แต่น้อย
"หึ งั้นเหรอ" คิมหันต์แสยะยิ้มร้ายออกมา มือหนาสองข้างกำหมัดแน่นอย่างข่มอารมณ์ที่จะไม่ตะบันหน้าขุนเขาต่อหน้าคนตัวเล็ก และเบนสายตามองเธอแทน เอ่ยประโยคต่อมากับเธอทันที
"หนูคงไม่อยากให้พี่โดนคุณลุงกับคุณป้าตำหนิหรอกใช่มั้ย ที่พาลูกสาวท่านมาแล้วให้~ คนอื่น! ไปส่งแทน" พูดเชิงบังคับคนตัวเล็ก ปลายตามองขุนเขาตอนพูดเน้นย้ำคำว่าคนอื่น พูดจบก็เบนสายตากลับมามองคนตัวเล็กต่อ ในใจเขาตอนนี้ขุนเคืองและไม่พอใจเธอเป็นอย่างมาก ที่เธอยอมให้ผู้ชายคนอื่นแตะเนื้อต้องตัว มันควรจะเป็นเขาแค่คนเดียวที่ได้สัมผัสเธอ
หนูนิดมองคนใจร้ายที่พูดกับเธอแค่แว็บเดียวก็ต้องหลุมตาลง เพราะรู้สึกหวั่นกลัวและขนลุกขึ้นมากับสายตาที่เขาใช้มองเธอ จากนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะเอ่ยบอกกับขุนเขาไปในประโยคถัดมา
"เอ่อ...พะ พี่หมอคะ หนูนิดกลับกับพี่คิมก็ได้ค่ะ" เงยหน้าขึ้นพูดกับขุนเขาน้ำเสียงสั่นอย่างกระอักกระอวน
ด้วยนิสัยของเธอและมีความรับผิดชอบในตัวเอง หนูนิดไม่อยากให้ใครต้องมาโดนตำหนิหรือเดือดร้อนเพราะเธอ เธอจึงยอมกลับบ้านกับคิมหันต์แต่โดยดี
" หึ " คิมหันต์แสยะยิ้มร้ายอย่างผู้ชนะทันที เขาพอใจมากกับคำตอบของคนตัวเล็ก มองไปยังขุนเขาอย่างคนเหนือกว่า มาดนิ่งดูสุขุมดั่งตัวร้ายในละคร
ขุนเขาเลือกที่จะไม่สนใจคิมหันต์ เขาหันทั้งตัวมาหาคนตัวเล็ก แล้วเอ่ยกับเธอในประโยคถัดมา
"หนูนิดแน่ใจนะว่าจะกลับกับเค้า" ขุนเขาถามพร้อมกับมือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นมาลูบศรีษะคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน ส่งสายตาอบอุ่นให้เธอเพื่อสื่อความหมายว่ายังมีเขาอยู่ตรงนี้เธอไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น
คิมหันต์มองภาพชายหญิงตรงหน้าอย่างข่มอารมณ์มากมายไว้ในใจ ขุ่นเคืองแทบจะระเบิดออกมาอยู่รอมร่อ
"แน่ใจค่ะ พี่หมอไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ" พูดจบก็ฝืนยิ้มให้คนตัวโตตรงหน้า เพราะไม่อยากให้เขาเป็นห่วง
"ก็ได้ครับ" ขุนเขายอมรับการตัดสินใจของคนตัวเล็กแต่โดยดี ในใจของเขาอยากจะห้ามอยากจะขอให้เธอกลับกับเขา แต่เขาก็ทำได้แค่เป็นห่วงคนตัวเล็กอยู่ในใจ ทำได้แค่ยอมรับการตัดสินใจของเธอ เพราะเขาไม่อยากทำให้เธอลำบากใจถ้าต้องให้เธอเลือกไปกับคนใดคนหนึ่ง ซึ่งเขาเป็นฝ่ายยอมเองดีกว่า
พรึ่บ!
คิมหันต์คว้าข้อมือของขุนเขาข้างที่ลูบศรีษะของคนตัวเล็กแล้วสะบัดออกอย่างไม่เบานัก จากนั้นก็ไปคว้าข้อมือของคนตัวเล็กเอาไว้
"กลับได้แล้ว" คิมหันต์พูดจบก็กึ่งเดินกึ่งลากคนตัวเล็กไปทันที
หนูนิดเดินตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ ใจดวงน้อยของเธอสั่นตลอดเวลา เพราะหวั่นกลัวและหวาดระแวงคนใจร้าย
"เดี๋ยวครับคุณคิมหันต์" ขุนเขาเรียกคิมหันต์เอาไว้ก่อนที่คนทั้งคู่จะเดินพ้นสายตาเขา
คิมหันต์หยุดชะงักเท้าพร้อมกับหนูนิดที่หยุดนิ่งตามคิมหันต์โดยอัตโนมัติ แต่คิมหันต์ไม่ได้หันกลับมา มีแต่หนูนิดที่หันมาทางขุนเขา
"ไม่ว่าคุณคิดจะทำอะไร ผมไม่มีวันยอม" ขุนเขาพูดต่อทันทีด้วยน้ำเสียงทุ้มจริงจังอย่างรู้กันระหว่างลูกผู้ชาย
" หึ " คิมหันต์ไม่ได้สนใจคำพูดของขุนเขาเลย เขาหัวเราะในลำคออย่างคนเหนือกว่า โดยที่ยังไม่ได้หันกลับมามองขุนเขา จากนั้นก็เดินออกไปทันทีพร้อมกับคนตัวเล็กที่ตอนนี้เขาเหมือนกำลังลากเธออยู่
หนูนิดก็ทำได้แค่ยอมเดินไปกับคิมหันต์อย่างเลี่ยงไม่ได้ โดยไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองต่อจากนี้เลย
- ผู้เขียน
