ตอนที่7 จะเอาแบบนี้ใช่มั้ยหนูนิดNc
1022 คำ
ละลายรัก(นายมาดนิ่ง)
"ถ้าไม่ได้รังเกียจ ทำไมถึงไม่พูดไม่ยอมมองหน้าพี่" ถามอย่างข่มอารมณ์มองคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาอยู่อย่างนั้น
"....."
หนูนิดก็ยังเงียบและอยู่ในท่าเดิมพร้อมกับใจดวงน้อยที่เต้นรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยนิสัยของเธอ เธอกลัวและประหม่าจนไม่กล้าที่จะพูดกับเขาในตอนนี้
เห็นแบบนั้นคิ้วหนาขมวดเข้าหากันยุ่ง ขบกรามแน่นทันที มองคนตัวเล็กอย่างไม่พอใจที่เธอไม่ยอมพูดไม่ยอมมองหน้าเขาเลย เขาไม่ใช่ยักษ์ใช่มารจะกลัวอะไรเขาขนาดนั้นทั้งๆที่มีผู้หญิงมากมายเข้าหาเขาและต้องการเขากันทั้งนั้น แต่คนตัวเล็กกลับทำเหมือนรังเกียจเขาขนาดนี้มันคงจะเกินไป และไม่รอช้าเขาโน้มใบหน้าหล่อคมลงมาใช้ปากหนาบดจูบปากบางทันที
"อื้อ!" หนูนิดตกใจดวงตาปรือโตขึ้นทันที มือบางสองข้างยกขึ้นมากำเสื้อสูทนอกของคนตัวโตไว้แน่น เมื่อดึงสติกลับมาได้นิดหน่อย เธอจึงพยายามที่จะหลบหลีกปากหนาที่จูบเธออยู่ด้วยการเบี่ยงใบหน้าหวานหลบเข้าหาอกแกร่ง เพราะเธอไม่อยากให้เขาทำแบบนี้กับเธออีก
"อืม!~" คิมหันต์ครางออกมาอย่างไม่พอใจ ที่คนตัวเล็กซุกใบหน้าเข้าหาอกแกร่งของเขาไม่ยอมให้เขาจูบ เธอทำเหมือนรังเกียจเขามาก
"จะเอาแบบนี้ใช่มั้ยหนูนิด!" เสียงทุ้มพูดอย่างข่มอารมณ์ พูดจบก็ไม่รอช้ามือหนาข้างที่วางอยู่บนขาเรียวเล็กสอดเข้าไปใต้กระโปรงชุดเดรสอย่างไว แล้วใช้นิ้วมือล้วงเข้าไปบดขยี้ตรงร่องเนินเนื้ออวบอูมที่เข้าสัมผัสผ่านเนื้อผ้าบางๆอยู่ทันทีเพื่อลงโทษเธอ
"อ๊ะ! ยะ อย่าค่ะ อื้อ อย่าทำแบบนี้ อ๊ะ" หนูนิดสะดุ้งตกใจกับการกระทำที่อุกอาจอันรวดเร็วของเขา เธอไม่คิดว่าเขาจะทำกับเธอแบบนี้ ตอนนี้เธอรู้สึกอับอายและกลัวไปหมด เธอไม่ได้อยากให้เขาทำแบบนี้กับเธอเลย แต่แค่ผลักใสเขาเธอยังไม่กล้า ทำได้แค่หนีบขาเรียวเข้าหากันแน่นเพื่อปกป้องความเป็นสาวของตัวเองจากมือร้ายของเขา เธอรู้สึกโกรธตัวเองที่เป็นคนอ่อนแอยอมให้เขารังแก้ได้ง่ายๆแบบนี้
"หึ ยอมพูดออกมาแล้วเหรอ หื้ม ครางออกมาสิ พูดห้ามพี่อีกพี่อยากฟัง" คิมหันต์พูดขึ้นอย่างพอใจที่คนตัวเล็กตอบสนองสัมผัสของเขาได้ดีขนาดนี้ นิ้วร้ายก็บดขยี้ร่องเนินเนื้ออวบอูมไม่หยุด เขารู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่เธอปล่อยออกมาแฉะผ่านเนื้อผ้าเต็มปลายนิ้วเขาไปหมด มองเธอที่ซุกหน้าอยู่ในอกแกร่งบิดเร้าเรียวขาอย่างทรมารกับสัมผัสของเขา แต่เขาแค่ต้องการที่จะลงโทษเธอเท่านั้น
"ฮึ่ ฮือ~ ยะ อย่าทำแบบนี้ค่ะ ฮือ~ หยุดเถอะหนูนิดขอร้อง ฮือ~ ฮือๆๆ~" หนูนิดร้องไห้พูดขอร้องเขาทั้งน้ำตาโดยที่ยังซุกใบหน้าอยู่ในอกแกร่ง บิดเร้าหนีบขาเรียวเข้าหากันแน่น
เมื่อเห็นคนตัวเล็กร้องไห้ใจแกร่งก็กระตุกวูบขึ้นมา แต่กระนั้นเขาแค่ต้องการจะลงโทษเธอเท่านั้น
"พี่หยุดก็ได้ แต่หนูอย่าทำเหมือนรังเกียจพี่อีก ไม่งั้นจะโดนแบบนี้อีกเข้าใจมั้ยหนูนิด" คิมหันต์พูดอย่างเป็นคำสั่งพร้อมกับผละมือหนาออกจากเนินเนื้ออวบอูม ดึงมือหนาออกจากใต้กระโปรงชุดเดรสของคนตัวเล็กแล้วยกขึ้นมาสูดดมหลับตาพริ้ม จากนั้นก็แลบลิ้นสากเลียตรงปลายนิ้วของตัวเองเบาๆ
"อืม" เขาครางอย่างพอใจในรสชาติน้ำสวาทของคนตัวเล็ก เพราะมันหวานและหอมดีเหลือเกิน หลุบตามองคนบนตักที่ตัวสั่นเท้าซุกใบหน้าหวานอยู่ในอกแกร่งของเขา เขารู้สึกสงสารเธอไม่น้อย แต่จะให้เขาทำยังไงในเมื่อการที่เธอทำเหมือนรังเกียจเขามันบังคับให้เขาต้องทำแบบนี้กับเธอ
หนูนิดคอยๆผละใบหน้าออกจากอกแกร่ง ปาดน้ำตาแบบลวกๆแล้วค่อยๆเขยิบลงจากตักแกร่งของเขา กลับไปนั่งที่ของตัวเองโดยมีเขาช่วยให้ความร่วมมืออุ้มเธอนั่งตรงเบาะตรงข้ามคนขับอย่างเดิม
จากนั้นรถคันหรูสีดำก็ได้ขับเคลื่อนไปยังที่หมายต่อ ในรถมีแต่ความเงียบซึ่งคิมหันต์ก็ไม่ได้ถามหรือพูดอะไรออกไป พรางรอบมองคนตัวเล็กมาตลอดทางจนขับรถมาถึงที่หมาย
#ณะ โรงแรมหรู
ภายในห้องจัดเลี้ยงงานแต่งลูกชายลูกค้ารายใหญ่ของบริษัทคิมหันต์
"สวัสดีค่ะคุณคิมหันต์ สวัสดีหนูนิดด้วยนะจ๊ะ เป็นเกียรติมากเลยที่มาร่วมงานแต่งลูกชายดิฉัน" เป็นเสียงคุณหญิงวดีลูกค้ารายใหญ่ของบริษัทคิมหันต์ เอ่ยทักทายแขกผู้มางาน ซึ่งคุณหญิงวดีก็รู้จักหนูนิดดี ในนามที่เป็นลูกของคนมีชื่อเสียงมีฐานะและเจอกันบ่อยในงานสัมคม
"สวัสดีครับคุณหญิงวดี เป็นเกียรติของผมเช่นกันครับ" คิมหันต์เอ่ยทักทายกลับอย่างถ่อมตัวด้วยใบหน้าและท่าทีปกติ
"สวัสดีค่ะคุณหญิง" หนูนิดเอ่ยพร้อมกับพนมมือไหว้ผู้ใหญ่อย่างมีมารยาท
"เป็นเกียรติมากเลยครับที่คุณคิมหันต์กับคุณเลขามาร่วมงานแต่งของพวกเราสองคน" เป็นเสียงเจ้าบ่าวลูกชายของคุณหญิงวดี โดยมีเจ้าสาวยืนควงแขนอยู่ ส่งยิ้มอย่างเป็นเกียรติให้คิมหันต์และหนูนิด
"เป็นเกียรติเช่นกันครับ" คิมหันต์พูดอย่างยินดีตามมารยาท ส่วนหนูนิดก็ส่งยิ้มและก้มหัวให้เล็กน้อยอย่างยินดีให้เจ้าบ่าวและเจ้าสาวเช่นกัน
หลังจากตอนรับพูดคุยทักทายกันเสร็จ คิมหันต์และหนูนิดก็ได้ถูกเชิญให้มานั่งตรงโต๊ะที่จัดไว้สำหรับแขกคนสำคัญ
- ผู้เขียน
