ตอนที่5 คิดเป็นน้องไม่ได้แล้ว
1115 คำ
ละลายรัก(นายมาดนิ่ง)
ได้ยินดั่งนั้นคิมหันต์จึงผละปากออกจากซอกคอของคนตัวเล็ก แล้วมองดวงหน้าสวยหวานที่กำลังร้องให้อยู่ เขารู้สึกสงสารคนตัวเล็กขึ้นมาจับใจ แต่ต่อให้ย้อนเวลากลับไปได้เขาก็ยังจะทำแบบนี้กับเธออยู่ดี เพราะว่าเขา(อยากทำ) สายตาคมกริบมองไปยังรอยแดงเป็นจ้ำหนึ่งจุดที่เขาฝากเอาไว้บนซอกคอระหงของเธออย่างพึ่งพอใจ
"อย่าร้องครับ พี่ไม่ทำแล้วก็ได้" คิมหันต์พูดพร้อมกับมือหนาข้างหนึ่งเช็ดน้ำตาบนแก้มนุ่มให้คนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็อุ้มเธอลงจากตักแกร่งแล้วหยิบแฟ้มงานยื่นให้เธอ
หนูนิดรับแฟ้มงานมา พรางเหลือบมองเขาเล็กน้อยทั้งที่ยังตกใจละคนกลัวอยู่ไม่หาย จากนั้นก็รีบเดินออกไปพร้อมกับใจดวงน้อยที่เต้นรุนแรงอย่างห้ามไม่ได้ กอดแฟ้มเอกสารไว้แน่นเสมือนเป็นเกาะป้องกันภัยจากคนที่พึ่งพรากจูบแรกของเธอไป
"ฮึม!" คิมหันต์พ้นลมหายใจแรงออกมาอย่างปลงตก เขารับรู้และยอมรับกับการกระทำของตัวเองทุกอย่าง แต่ตอนนี้เขาควรจะไปช่วยตัวเองก่อน เพราะตอนนี้ลูกชายของเขาแข็งโด่จนคับเป้าปวดหนึบตึงไปทั้งลำ คนตัวเล็กใบหน้าสวยหวานผิวขาวออร่าไปทั้งตัวขนาดนั้น ถึงจะตัวเล็กแต่อกเป็นอกเอวเป็นเอวและเขาก็ได้จูบปากนุ่มๆหวานๆของเธอด้วย ไหนจะก้นนุ่มเด้งของเธอที่นั่งทับบนลูกชายของเขาอีก ลูกชายของเขามันก็ต้องตื่นอยู่แล้ว และก็ไม่รอช้าเขาเดินเข้าห้องน้ำที่มีอยู่ในตัวห้องทำงานของเขาเพื่อจัดการลูกชายของตัวเองให้มันสงบลง
"อืม ซี๊ด อ๊าสสส!! ฮึม~ แม่ง! ทำไมกูต้องมาทำอะไรแบบนี้วะ!" เมื่อมือหนาชักสาวลูกชายขนาดใหญ่เกินมาตรฐานชายไทยของตัวเองจนเสร็จ และได้ปรดปล่อยความใคร่ออกมาเป็นน้ำกามสีขาวเหนียวหนืดข้น คิมหันต์ก็สบถขึ้นมาอย่างปลงตกให้กับตัวเองทันที ซึ่งเขาไม่จำเป็นที่จะต้องมาช่วยตัวเองแบบนี้เลยด้วยซ้ำ เพราะมีผู้หญิงรอรับอารมณ์เพื่อปลดปล่อยความใคร่ของเขาอีกมากมาย แต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์อย่างว่ากับใครทั้งนั้นนอกจากคนตัวเล็ก ที่เขาได้จูบปากน้อยๆหวานๆของเธออย่างดูดดื่มเมื่อครู่ และความไม่ประสีประสาบวกกับนิสัยของเธอ ทำให้เขาเดาได้ง่ายมากว่าเขาเป็นคนพรากจูบแรกของเธอไป และเขาจะไม่หยุดแค่นี้ ในเมื่อคิดกับเธอเป็นน้องไม่ได้ เขาก็จะยัดเยียดตัวเขาให้เป็นคนแรกของเธอเอง แต่กระนั้นตอนนี้เขาก็ทำได้แค่ช่วยตัวเองไปก่อน เพราะเขาไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเธอ แค่ที่เขาทำกับเธอไปเมื่อครู่เธอก็คงจะกลัวหรือไม่ก็โกรธเขาแล้ว แต่ก็หวังอย่าให้เธอเกลียดเขาเลย
ด้านหนูนิดที่ออกมาจากห้องทำงานของคนตัวโต เธอวางแฟ้มงานไว้ที่โต๊ะทำงานของตัวเองแล้วรีบวิ่งเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำทันที
"ฮือ~ฮึ่ ฮือๆๆ~อึก ฮึ่" หนูนิดร้องให้ระบายออกมาและพยายามปรับอารมณ์ของตัวเองให้เป็นปกติที่สุด ถึงแม้ว่ามันจะทำอยากมากสำหรับเธอในตอนนี้ แต่กระนั้นเธอก็ต้องทำงานต่อเลยไม่อยากให้ใครมาเห็นว่าเธอร้องไห้ ซึ่งเธอเองก็ไม่เข้าใจเหตุการณ์เมื่อครู่ว่าเขาทำแบบนั้นกับเธอทำไม่ หรือเขาเป็นคนที่ชอบถึงเนื้อถึงตัวผู้หญิง หรืออาจจะแค่อยากระบายอารมณ์กับเธอ หรืออะไรก็ไม่รู้ยิ่งคิดเธอยิ่งไม่เข้าใจ และเธอก็รู้สึกผิดหวังในตัวของเพื่อนพี่ชายขึ้นมาทันที...เมื่อปรับอารมณ์และความกลัวได้แล้ว เธอจึงออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ซึ่งโต๊ะทำงานของเธอก็อยู่หน้าห้องทำงานของเขา เธอพยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีและเป็นปกติที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้
เวลาต่อมา
แกรก! เป็นคิมหันต์เปิดประตูออกมาจากห้องทำงานแล้วมาหยุดยืนตรงหน้าโต๊ะทำงานของหนูนิด เธอรู้สึกกลัวและประหม่าขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นเขา
"พรุ่งนี้เป็นงานแต่งลูกชายลูกค้ารายใหญ่ของบริษัท หนูต้องไปกับพี่ด้วย พรุ่งนี้หกโมงพี่จะไปรับที่บ้าน" คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบนิ่ง พรางเหลือบมองไปยังรอยแดงเป็นจ้ำตรงซอกคอของคนตัวเล็ก
"ค่ะ" หรูนิดตอบน้ำเสียงเบาหวิวโดยไม่ได้มองหน้าคนตัวโตเลย เธอหลุบตาต่ำมองมือตัวเองที่กุมกันไว้บนหน้าตัก
คิมหันต์เดินเข้าไปชิดขอบโต๊ะทำงานของคนตัวเล็กแล้วยื่นมือไปหาเธอ ปลายนิ้วมือแตะลงบนรอยแดงเป็นจ้ำที่เขาทำไว้
! หนูนิดสะดุ้งพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบทันที มองคนตัวโตแว็บเดียวก็หลุบตาต่ำเหมือนเดิม
เห็นแบบนั้นคิมหันต์จึงชักมือกลับแล้วล้วงกระเป้ากางเกงราคาแพงของตัวเองไว้แทน
"ถ้าหนูไม่อยากให้ใครเห็นรอยแดงที่คอก็ปิดหน่อย" พูดจบก็เดินกลับเข้าห้องทำงานของตัวเองไปทันที ที่เขาบอกคนตัวเล็กไปแบบนั้นเพราะเขาไม่อยากให้คนอื่นมองเธอในทางที่ไม่ดี แต่สำหรับเขาคนอื่นเห็นยิ่งดี ยิ่งลูกชายเพื่อนแม่ของเธอมาเห็นยิ่งดีเข้าไปใหญ่
หนูนิดรีบเอามือบางปิดลำคอของตัวเองไว้ทันทีแล้วรวบผมสีดำยาวสรวยของเธอมาด้านหน้าเพื่อปกปิดรอยแดงตรงซอกคอ ซึ่งดีที่วันนี้เธอปล่อยผม ติดแค่กิ๊บตัวเล็กดูเรียบร้อยแค่นั้น อยู่ๆใจดวงน้อยก็รู้สึกวูบไหวเมื่อนึกถึงคำพูดของคนตัวโต เธอคิดว่าเขาคงไม่อยากให้ใครมาเห็นและเข้าใจเขาผิดถึงรอยที่เขาฝากไว้บนคอของเธอ และหน้าแปลกที่เธอกลับรู้สึกน้อยใจขึ้นมาทั้งๆที่มันไม่ควรเป็นแบบนั้น แต่กระนั้นเธอก็ไม่อยากที่จะคิดเรื่องของเขา เธอจึงกลับมาตั้งใจทำงานและทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
- ผู้เขียน
