ตอนที่2 น่ารักแท้ว่ะ/ใครคือพี่หมอ
1168 คำ
ละลายรัก(นายมาดนิ่ง)
เริ่มเรื่องด้วยหนูนิดหลังจากเรียนจบก็ได้เข้าทำงานที่บริษัทของครอบครัวเป็นเวลาหนึ่งปีเศษแล้ว เธอเลยอยากหาประสบการณ์ใหม่ๆโดยการออกไปทำงานที่บริษัทอื่นบ้าง ซึ่งคิมหันต์ที่เป็นเพื่อนของรามสูรพี่ชายของเธอ เขาก็ได้ชวนเธอมาทำงานที่บริษัทของเขาซึ่งเขานั้นก็เอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง แต่ทั้งคิมหันต์และหนูนิดก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมาก แค่รู้จักกันในนามน้องสาวของเพื่อนและเพื่อนของพี่ชายเท่านั้น และตอนนี้หนูนิดก็ได้เข้ามาทำงานในตำแหน่งเลขาของคิมหันต์เป็นเวลาเกือบเดือนแล้ว
#ณะ บริษัทของคิมหันต์
ก๊อก! ก๊อก!
"เข้ามาครับ" เป็นเสียงเจ้าของห้องทำงานของผู้บริหารผู้มีอำนาจสูงสุด
แกรก!
เมื่อได้ยินคำอนุญาตจากคนในห้อง คนเป็นเลขาหรือหนูนิดก็เปิดประตูเข้าไปพร้อมกับแฟ้มเอกสารที่กอดไว้ในวงแขนเรียวเล็กสองสามชุด เดินตรงไปที่โต๊ะทำงานของเจ้านายแล้วหยุดยืนอยู่ด้านข้างของโต๊ะ
"พี่คิมคะ มีเอกสารที่ต้องเซ็นอนุมัติเลยค่ะ" หนูนิดพูดพลางวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะทำงานของคนเป็นเจ้านายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานของเขา
ปึก!
"ขอโทษค่ะ" หนูนิดเอ่ยขอโทษเพราะเธอเผลอทำเอกสารหนึ่งชุดตกลงพื้น เธอจึงนั่งลงอย่างกุลสตรีเพื่อจะหยิบแฟ้มเอกสาร พอดีกับที่คนตัวโตก้มลงมาหยิบแฟ้มเอกสารที่ตกลงพื้นเช่นเดียวกัน จึงทำให้ใบหน้าของเธอและเขาเฉียดกันตรงปลายจมูก ดวงตาสองคู่เบนขึ้นสบตากันพอดี เป็นจังหวะค้างเหมือนมีแรงดึงดูดของอีกฝ่าย
.....
"เอ่อ.." และก็เป็นหนูนิดที่หลบสายตา ดวงตากลมโตกรอกไปมาเพราะไม่สู้กับสายตาของอีกฝ่าย เธอรีบลุกขึ้นพร้อมกับหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาทันที แล้ววางแฟ้มเอกสารลงตรงหน้าเขา จากนั้นก็ยืนนิ่งหลุมตามองมือตัวเองที่กุมกันไว้อย่างทำตัวไม่ถูกเพราะรู้สึกประหม่ากับสถานการณ์เมื่อครู่
"หึ" คิมหันต์หัวเราะในลำคอด้วยความเอ็นดูกับท่าทางของคนตัวเล็ก จากนั้นเขาก็เปิดแฟ้มเอกสารแล้วลากสายตาคมกริบอ่านตัวอักษรในกระดาษ อ่านไม่นานเขาก็จรดปลายปากกาลงบนกระดาษในแฟ้มเอกสารพลางเหลือบมองคนตัวเล็กที่ยังก้มหน้ามองมือตัวเองอยู่ เขาชักอยากจะรู้ว่าในมือเธอมีอะไรถึงได้ตั้งใจดูซะขนาดนั้น เห็นแบบนั้นใบหน้าหล่อคมที่มักจะเรียบนิ่งตลอดเวลา มุมปากหนากลับยกยิ้มเอ็นดูคนตัวเล็กขึ้นมาทันที
"พี่เซ็นเสร็จแล้วครับ" พูดพลางวางแฟ้มเอกสารซ้อนกัน แล้วยื่นให้คนตัวเล็ก
"ขอบคุณค่ะ" หนูนิดเอ่ยขอบคุณพร้อมกับยื่นมือบางทั้งสองข้างรับแฟ้มเอกสารจากคนตัวโตพลางเหลือบมองเขา แต่เธอก็ต้องหลบสายตาทันทีเพราะเขามองเธออยู่ก่อนแล้ว จากนั้นเธอจึงรีบเดินออกไปจากห้องทำงานของเขาโดยเร็วพร้อมกับใจดวงน้อยที่เต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้
"หึ น่ารักแท้ว่ะ" คิมหันต์มองตามหลังคนตัวเล็กอย่างนึกเอ็นดูกับท่าทางของเธอ เขากับเธอไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่ รู้จักเธอแค่ในนามของน้องสาวเพื่อน เจอหน้ากันแค่ในงานสังคมเท่านั้น เขารู้มาว่าเธออยากเปิดประสบการณ์การทำงาน เขาจึงชวนเธอมาทำงานด้วยกัน และให้เธอทำในตำแหน่งเลขาของเขาเพราะเลขาคนเก่าได้แต่งงานและย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับสามี จึงเป็นเวลาที่ประจวบเหมาะพอดีกับที่เธอมาทำงานกับเขา ตอนนี้เธอทำงานกับเขามาเป็นเวลาเกือบเดือนแล้ว และเขาเองก็เพิ่งรู้ว่ายิ่งได้รู้จักยิ่งได้ใกล้ชิดกับคนตัวเล็กมันยิ่งทำให้เขาเห็นความน่ารักในตัวของเธอมากขึ้น แต่เขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอไปมากกว่าเอ็นดูแบบน้องสาว เธอเรียบร้อยพูดเพราะอ่อนหวานและแสนดีขนาดนี้เขาคงไม่กล้าคิดในเชิงชู้สาวกับเธอ เพราะเขาเองก็ไม่ใช่คนดีอะไร ถึงเขาจะมีพร้อมและสมบูรณ์แบบทุกอย่าง แต่ด้วยนิสัยคงเข้ากันไม่ได้...เขาแค่อยากให้เด็กมันได้ไปเจอคนดีๆบ้าง
เวลาต่อมา
17:30 น.
แกรก!
"วันนี้ไม่ได้เอารถมาใช่มั้ย งั้นกลับกับพี่เดี๋ยวพี่ไปส่ง" คิมหันต์พูดกับคนตัวเล็กทันทีเมื่อเปิดประตูออกมาเห็นเธอกำลังเก็บของเตรียมที่จะกลับบ้าน เพราะวันนี้เขาไม่เห็นรถของเธอจอดอยู่ที่ลานจอดรถของบริษัท เขาจึงรู้ได้ว่าเธอไม่ได้เอารถมา
"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะที่จะไปส่ง แต่พี่หมอมารอรับหนูนิดหน้าบริษัทแล้ว งั้นหนูนิดไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ" พูดจบก็พนมมือไหว้ลาคนตัวโต เตรียมที่จะเดินออกไป
หมับ!
"เดี๋ยวครับ...ใครคือพี่หมอ" คิมหันต์คว้าแขนเรียวเล็กเอาไว้ก่อนที่เธอจะทันได้เดินไป แล้วถามคนตัวเล็กออกไปอย่างรู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่กับคำว่าพี่หมอของเธอ แต่ใบหน้าหล่อคมก็ยังดูเรียบนิ่งเป็นปกติ
"พี่หมอขุนเขาเป็นลูกชายเพื่อนของแม่หนูนิดเองค่ะ" หนูนิดเอ่ยตอบพลางมองไปที่แขนของตัวเองที่มีมือหนาของคนตัวโตจับอยู่
"สนิทกันเหรอถึงให้มารับไปส่งบ้าน" คิมหันต์ถามออกไปอย่างไม่ค่อยพอใจทันทีเพราะบุคคลที่เธอเอ่ยเป็นผู้ชาย แต่ใบหน้าของเขาก็ยังนิ่งอยู่ ไม่ได้แสดงความไม่พอใจออกมาทางสีหน้าแต่อย่างใด โดยที่ยังไม่ยอมปล่อยข้อมือเล็ก
"....." หนูนิดเงียบเพราะไม่รู้จะตอบคนตัวโตไปยังไง จะว่าสนิทก็ไม่เชิง จะบอกว่าไม่สนิทก็ไม่ได้ เพราะเธอรู้จักกับลูกชายเพื่อนแม่มานานพอสมควรและเขาก็ดีกับเธอมาก ถึงจะไม่ค่อยได้เจอกัน แต่ทุกครั้งที่เจอกันเขาก็ดูแลเธอและเอาใจใส่เธอดีตลอด เหมือนอย่างวันนี้ที่เขาอาสามารับเธอ เพราะวันนี้คนขับรถของที่บ้านเอารถเธอไปตรวจเช็คสภาพรถ เธอจึงไม่ได้เอารถมา
พรึ่บ!
เมื่อเห็นคนตัวเล็กเงียบ คิมหันต์จึงดึงลากข้อมือเล็กให้เธอไปกับเขาทันที แต่ก็ไม่ได้ดึงแรงจนเกินไป
"อ๊ะ!" หนูนิดอุทานตกใจเพราะไม่ทันตั้งตัว เธอจึงทำได้แค่เดินตามคนตัวโตที่เหมือนจะดึงลากเธอยังไงยังงั้น
- ผู้เขียน
