ร่างอรชรถูกจับโยนขึ้นไปบนเตียงอย่างไร้ความปรานี เสียงหวีดร้องของหญิงสาวไม่อาจจะทำให้คนใจร้ายมีความเมตตาขึ้นมาได้เลย
“คุณเมธ... อย่า... อย่าทำอะไรทรายเลย...”
หล่อนร้องไห้น้ำตาท่วมใบหน้า ในขณะที่เขายืนยิ้มหยันอยู่ที่ขอบเตียง จ้องมองร่างเล็กที่สั่นเทาราวกับลูกนกด้วยสายตาหื่นกระหาย
“ร้องไห้ทำไม กลัวอะไรของเธอ นี่มันคือสิ่งที่เธอร่ำร้องขอจากฉันมาตลอดไม่ใช่หรือ ทรายทอง”
“ไม่... ไม่ใช่นะคะ”
หล่อนส่ายหน้าน้ำตาทะลักออกมาไม่หยุด ยกมือขึ้นไหว้วิงวอน
“ทราย... ทรายไม่เคยต้องการแบบนี้”
แทนที่เขาจะเห็นใจ เขากลับหัวเราะเยาะเสียงกระด้าง สายตาที่มองมาที่หล่อนไม่มีแววผ่อนปรนใดๆ เลย มีแต่เหี้ยมโหดน่ากลัวเท่านั้นที่สะท้อนออกมา
“ได้โปรด... อย่าทำร้ายทรายเลยนะคะ”
เขายิ้มเหี้ยมเกรียม ใบหน้าหล่อเหลาโน้มต่ำลงมาหา หล่อนถอยหนีจนสุดทางไร้ทางรอด
“ตอนนี้ยาที่เธอใส่มาให้ฉันกิน มันออกฤทธิ์เต็มที่แล้วล่ะ ทรายท
