“ฉันจะทำยังไงดีล่ะแม่นิด ตาเมธยังคบหาอยู่กับยายหมอคนนั้น”
คุณหญิงเมธาวีบ่นกับคนสนิทวัยใกล้เคียงกันด้วยความน้ำเสียงเคร่งเครียด
“คุณเมธคงไม่กล้าขัดคำสั่งคุณหญิงหรอกมั้งคะ”
“จะไม่กล้ายังไง เมื่อเช้าแม่นิดก็ได้ยินไม่ใช่เหรอที่ตาเมธพูดน่ะ”
“ได้ยินค่ะ แต่ดิฉันว่ายังไงคุณเมธก็คงไม่กล้า...”
“ตาเมธดื้อเงียบมานานแล้ว และก็แสดงอาการดื้อรั้นออกมาสุดโต่งเรื่องหนูทราย” คุณหญิงเมธาวีเต็มไปด้วยความวิตกกังวล
“แล้วนี่ฉันจะทำยังไงดี ถึงจะทำให้ตาเมธเลิกรังเกียจหนูทรายเสียที” ยิ่งพูดคุณหญิงเมธาวีก็ยิ่งเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ
“เห็นหน้าเศร้าๆ ของหนูทรายแล้ว ฉันก็ยิ่งไม่สบายใจ สงสารเหลือเกิน”
“ดิฉันว่าบางทีคุณเมธอาจจะไม่ได้เกลียดชังอะไรหนูทรายก็ได้นะคะ คงแค่แกล้งยั่วคุณหญิงเล่นๆ เท่านั้นแหละค่ะ”
“แม่นิดคิดแบบนั้นเหรอ”
“ค่ะ เพราะบางครั้งดิฉันเห็นคุณเมธเผลอมองหนูทรายแล้วอมยิ้ม”
“แล้วทำไมฉันไม่เคยเห
