“แล้วป้านิดเป็นยังไงบ้างคะ”
(ป้าไม่เป็นไรมากหรอก อาการมันยังเป็น ๆ หาย ๆ)
“อ้อ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”
(อื้ม แล้วเราล่ะนานะ เมื่อไหร่จะกลับอุบล เวลาของยายเราเหลือน้อยลงทุกวัน ๆ แล้วนะ)
ฉันเม้มปากมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์พี่ดัชซ์ ห้านาทีแล้วค่ะ ป้านิดยังเดินไม่ถึงเตียงยายเลย เรื่องทางนั้นก็เครียด เรื่องทางนี้ก็กดดัน
“เร็ว ๆ นี้ค่ะ ป้านิดเดินถึงยังคะ”
(ถึงแล้ว ๆ อ่ะ ๆ คุยกับยาย) แล้วฉันก็ได้ยินเสียงกุกกัก ๆ ตามด้วยเสียงป้านิดบอกให้ยายคุยกับฉัน ซึ่งมันกินเวลาไปสักพักจนฉันเริ่มไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“ป้านิด เกิดอะไรขึ้นคะ”
(คือ... ยายไม่อยากคุยกับเรานานะ ยังไงแกก็ไม่ยอมคุยแกอยากอยู่คนเดียว ยังไงให้เวลาแกก่อนนะพรุ่งนี้ค่อยโทรมาใหม่)
ฉันถอนหายใจดังเฮือก
“ค่ะ แบบนั้นก็ได้ เอ้อป้านิดคะเดี๋ยวนานะโอนเงินค่ายาและค่าจ้าง
ให้นะคะ”
(จ้า ขอบใจนานะ)
หลังจากนั้นฉันก็วางสายแล้วเข้าแอพแบงก์กิ้
