ตอนที่ 6
1649 คำ
6
“สวัสดีค่ะคุณหญิง” ปลาดาวยกมือไหว้คุณหญิงอาภรณ์ พลางมองดูด้านหลังอย่างไม่ใคร่รักษามารยาทสักเท่าไหร่
‘ผิดปกติ…ผิดปกติจริงๆ ด้วย ปกติแล้วคุณหญิงต้องพาใครสักคนมาด้วยนี่น่า’
ปลาดาวขบกัดฟันบนกลีบปาก เมื่อเห็นว่าด้านหลังคุณหญิงอาภรณ์ไร้คนติดตามอย่างที่เคยเป็น
“สวัสดีย่ะแม่ปลาดาว มองอะไรยะ ฉันมีอะไรผิดปกติหรือไง” คุณหญิงเอ่ยทัก ขณะยิ้มให้กับลินินที่ยังคงสวมผ้ากันเปื้อนออกมารับท่าน
“สวัสดีค่ะคุณหญิง” ลินินยกมือไหว้คุณหญิงอาภรณ์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ซ่อนแววตาเป็นกังวลไว้ภายใน
“สวัสดีแม่นิล เป็นไงบ้างล่ะเรา สบายดีใช่ไหม” คุณหญิงพูดเสียงอ่อนหวานกับลินิน “ฉันต้องขอโทษเธอสองคนด้วยนะที่ต้องมารบกวน”
“รบกวนอะไรกันคะ คุณหญิงคิดมากไปแล้ว นิลกับพี่ปลาดีใจมากกว่า ที่คุณหญิงมาเยี่ยมพวกเราถึงบ้าน ใช่ไหมคะพี่ปลา”
“ฉันเชื่อว่าหล่อนนะพูดจริง แต่ฉันไม่เชื่อว่ายายปลาดาวจะยินดีต้อนรับฉันจริง” คุณหญิงอาภรณ์ปลายสายตาไปมองทางปลาดาว แค่เห็นสีหน้าท่านก็รู้แล้วว่าหญิงสาวไม่ยินดีต้อนรับท่าน
“เปล่าสักหน่อย” ปลาดาวปฏิเสธอายๆ ที่ถูกมองออก
“ว่าแต่คุณหญิงจะทานอาหารก่อน หรือจะคุยธุระก่อนค่ะ” ลินินปรายมองไปยังปลาดาวสายตาเป็นกังวล
“จะกลัวอะไรยายนิล ยังไงก็ต้องคุยอยู่แล้ว ถามให้มันรู้เรื่องไปเลยไม่ดีกว่าหรือไง” ปลาดาวพูดพร้อมกับยักไหล่เดินตามลินินเข้าไปในครัว
“มันก็แล้วแต่พวกเธอนะ จะฟังฉันพูดก่อนหรือจะทานอาหารก่อน ได้ทั้งนั้น” ผู้เป็นแขกปล่อยให้สองสาวเจ้าของบ้านเป็นคนตัดสินใจ
“ทานอาหารก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวเกิดว่าเรื่องที่คุณหญิงคุยเป็นเรื่องไม่ดี จะทำให้ปลากับยายนิลทานอาหารไม่ลงเสียเปล่าๆ ถ้าทานไม่ลง เสียดายแย่เลย วันนี้ยายนิลทำกับข้าวตั้งเยอะ แต่ละอย่างน่ากินทั้งนั้น ตอนนี้ท้องปลาร้องไปหลายรอบแล้ว” ปลาดาวตอบพร้อมยกมือลูบท้องอย่างไม่อาย
คุณหญิงค้อนปลาดาววงโต “หล่อนนะ คิดแต่เรื่องนี้แหละแม่ปลาดาว เรื่องกินเป็นเรื่องใหญ่ เรื่องอื่นรองลงมาเสมอ”
ปลาดาวหัวเราะกลบเกลื่อนความอาย วางความคิดเรื่องที่คุณหญิงอาภรณ์จะคุยกับเธอและลินินไว้ก่อน รีบช่วยขนอาหารมาวางบนโต๊ะและรับประทานอย่างเอร็ดอร่อย
คุณหญิงเองก็มองลินินด้วยสายตาประเมินความสามารถ สิ่งที่ท่านจะขอร้องนั้นหญิงสาวจะทำให้ได้หรือเปล่า ยังจำได้ถึงความหวาดกลัวในวันที่ท่านพาจักรธรไปเยี่ยมลินินที่โรงพยาบาลได้ สีหน้าหญิงสาวซีดเผือดจนหาสีเลือดไม่เจอ แถมยังกลัวจนตัวสั่น สองแขนโอบรอบขาที่แนบชิดลำตัว น้ำตาไหลอาบแก้ม เหงื่อไหลเต็มใบหน้า
ปลาดาวและลินินเก็บจานอาหารบนโต๊ะไปวางในอ่างล้างจานก่อนจะไปนั่งใกล้คุณหญิงอาภรณ์ซึ่งมานั่งรออยู่บนโซฟารับแขกอยู่ก่อนหน้า
“ตกลงคุณหญิงมีอะไรให้ปลากับนิลรับใช้ค่ะ”
คุณหญิงอาภรณ์ชั่งใจ มองหน้าปลาดาวและลินินสลับกันไปมาอย่างใช้ความคิด “ฉัน...เอ่อ...ฉัน...”
“มีอะไรก็พูดมาสิคะคุณหญิง พวกเรารอฟังอยู่” ปลาดาวจับมือลินินไว้อย่างปลอบประโลม เธอคิดว่าเรื่องที่คุณหญิงจะพูดต้องเกี่ยวเนื่องกับจักรธร
“ฉันอยากให้พวกเธอช่วยกันแม่ศิริอรออกจากตาจักรให้หน่อยนะ”
“นายจักรธรมาจากต่างประเทศแล้วหรือคะ แล้วมาเมื่อไหร่ แล้วใครคือแม่ศิริอร” ปลาดาวถามอย่างแปลกใจจนหัวคิ้วขมวดเข้าหากันเป็นปม ‘จักรธรกลับจากต่างประเทศเมื่อไหร่กัน’
“ตาจักรกลับมาได้สักสองเดือนแล้ว พอเดือนต่อมาแม่ศิริอรก็ตามมาด้วย ตาจักรบอกฉันว่าจะแต่งงานกับยายคนนี้”
“ไม่ดีหรือไงคะคุณหญิง พี่จักรจะมีเมีย คุณหญิงจะได้มีหลานให้ชื่นชมนะ” ปลาดาวถาม ลูกชายจะมีเมียทั้งที คนเป็นแม่ควรยินดีและสนับสนุนนี่นา แถมยังเป็นนักเรียนนอกด้วยกันอีก...คู่ควรกันดีอยู่
“ฉันก็คงจะดีใจนั่นแหละแม่ปลา ถ้าแม่นั่นไม่สำส่อนและคิดหลอกตาจักรนะ” ปลาดาวและลินินทำหน้าตาสงสัย คุณหญิงรู้ได้ยังไงกันคะ ผู้หญิงคนนั้นหลอกลูกชายตัวเองนะ นอกจากจะมีอคติไม่ยอมรับผู้หญิงคนนั้นมากกว่า
“ฉันรู้ว่าเธอคิดยังไงแม่ปลา ถ้าไม่ใช่เพราะภาพพวกนี้ ฉันก็คงจะยินดีรับแม่ศิริอรนั่นมาเป็นสะใภ้ได้ไม่ยากหรอกย่ะ”
คุณหญิงยื่นภาพถ่ายหลายใบให้ปลาดาวและลินินดู ภาพหญิงสาวคนหนึ่งควงกับผู้ชายหลายคนหนึ่งภาพต่อหนึ่งคน การแต่งกายและการแสดงออกบอกให้รู้ว่าผู้ชายพวกนี้ไม่ใช่เป็นแค่เพื่อนธรรมดา มันจะต้องมีอะไรที่ลึกซึ้งกว่าด้วย
“เธอก็รู้ ฉันนะไม่ใช่คนเรื่องมากเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ ฉันจะมากเรื่องเฉพาะการกินการอยู่เท่านั้นแหละย่ะ แต่ถ้าจะให้ฉันเลือกระหว่างผู้หญิงคนนั้นกับเธอหรือว่ายายนิลนะ ฉันเลือกเธอสองคนดีกว่า”
ปลาดาวและลินินยิ้มกว้าง เพราะเชื่อว่าคุณหญิงอาภรณ์พูดจริง
“ฉันจะบอกให้เธอสองคนรู้ด้วย ภาพพวกนี้แม่น้องเขาถ่ายส่งมาให้ เพราะทนเห็นพี่ชายถูกหลอกไม่ได้”
“คุณหญิงจะให้พวกเราสองคนช่วยเหลือยังไงละคะ” ปลาดาวถาม ขณะบีบมือลินินที่เริ่มเย็นยะเยือกเมื่อได้ยินชื่อจักรธร
“ฉันอยากให้เธอคนใดคนหนึ่งแสดงตัวเป็นคู่หมั้นตาจักร”
“คู่หมั้น!!!!” ทั้งปลาดาวและลินินตาเบิกกว้างแทบจะถลนออกมานอกเบ้า อ้าปากค้าง
“คุณหญิงเป็นไข้หรือเปล่า” ปลาดาวยกหลังมือแตะแก้มคุณหญิงอาภรณ์
“อะไรยะยายปลาดาว แกนี่มัน...” คุณหญิงส่ายหน้ากับความคิดพิเรนทร์ของปลาดาว “ทีแกตั้งบริษัทเอาคงเอาคืนนะไม่บ้า...เพี้ยนกว่าฉันหรือไงย่ะแม่ปลาดาว”
ปลาดาวทำหน้าเหวอหันมองลินินที่ส่ายหน้าปฏิเสธว่าเธอไม่ได้บอกกับคุณหญิงแต่อย่างใด “คุณหญิงรู้ได้ไงคะปลากับนิล..”
“แกทำอะไรคิดว่าฉันไม่รู้หรือไงกันยะ จะปิดปังฉันไปถึงไหนแม่คนนี้นี่ ตกลงเรื่องที่ฉันขอนะเธอจะทำให้ได้หรือเปล่า”
“คิดหาทางอื่นไม่ดีกว่าหรือคะคุณหญิง” ปลาดาวที่ไม่แค่ส่ายศีรษะปฏิเสธ ยังพยายามคิดหาทางช่วยเหลือคุณหญิงอาภรณ์ แต่ก็จนใจจริงๆ ในเวลากระชั้นชิดแบบนี้ สมองเธอไม่สั่งการเอาเสียเลย
คุณหญิงนึกแล้วว่าปลาดาวจะปฏิเสธและท่านเองก็พอใจด้วย เพราะคนที่ท่านหวังจะให้ทำตามคำขอนั้นเป็น...ลินิน
เลือกปลาดาวไปเป็นสะใภ้ มีหวังบ้านแตกตั้งแต่คืนแรกที่เข้าหอ เพราะปลาดาวกับจักรธรมีนิสัยเหมือนกัน ทั้งหยิ่งทะนง ไม่ยอมแพ้ ดื้อเงียบ ไม่ว่าใครพูดอะไรก็จะไม่เถียง แต่ก็ไม่ทำตามอีกเหมือนกัน
ลินินมองหน้าคุณหญิงที่มองเธออย่างอ้อนวอนขอร้อง ในขณะที่ปลาดาวมองเธอแบบสั่งการเลยว่าห้ามรับงานนี้เด็ดขาด
“ว่าไงล่ะแม่นิล ทำตามที่ฉันขอร้องได้หรือเปล่า”
“เอ่อ...คือว่า...นิล...”
“คุณหญิงก็อย่าบังคับยายนิลสิคะ รู้ก็รู้ว่ายายนิลกลัวนายจักรธรยังกับอะไรดี อีตาจักรก็ชอบแกล้งยายนิลด้วย” ปลาดาวปกป้องลินินดึงร่างน้องสาวเข้ามากอดปลอบประโลม
“หล่อนสองคนจะให้ฉันทำยังไงล่ะ ให้รับผู้หญิงคนนั้นมาร่วมสกุลฉันก็ทำไม่ได้” คุณหญิงนั่งทำหน้าเศร้า ดวงตาเริ่มมีน้ำตาคลอ ใช่ว่าท่านจะรังเกียจรังงอนผู้หญิงคนนั้น แต่ท่านรับไม่ได้จริงๆ
“ทำไมคุณหญิงถึงไม่ใช้พวกลูกสาวคุณหญิงคุณนายที่เป็นเพื่อนด้วยละคะ แต่ล่ะคนหน้าตาก็ดี แล้วก็ร่ำรวย ฐานะทางการเงิน การศึกษาอะไรก็เท่าเทียมกัน” ปลาดาวเสนอไป
“ฉันก็เคยคิดนะปลาดาว แต่ว่าลูกคุณหญิงคุณนายพวกนั้นนิสัยก็เหมือนกับตาจักรนั่นแหละ ไม่ทนอะไรหรอก ทะเลาะกันครั้งสองครั้งก็เลิกกันขืนปล่อยให้แต่งงานกัน หม้อข้าวก็ไม่ทันดำก็แยกกันอยู่คนละทางแล้ว ถ้าฉันมีทางเลือกที่ดีกว่านี้ คิดว่าฉันจะมาขอร้องเธอกับยายนิลหรือแม่ปลาดาว” คุณหญิงค้อนตาแดงน้ำตาเริ่มไหลออกมาเล็กน้อย
“พี่ปลาช่วยคุณหญิงหน่อยไม่ได้เหรอคะ ทำแบบว่า...ทำตอนงานนายโยชิก็ได้” ลินินกระซิบข้างหู
“ไม่เอาหรอก” ปลาดาวสะบัดหน้า แค่คิดว่าต้องเจอกับจักรธร ต้องแสดงว่ารักกับอีตาปากเสียนั่น แค่คิดก็...อยากเอามือกุมขมับ เพราะลางร้ายที่มันวนเวียนอยู่รอบๆ กายแล้ว
คุณหญิงมองปลาดาวและลินินอย่างมีความหวัง แต่เห็นสีหน้าทั้งสองคนก็รู้แล้วว่า...เป็นไปไม่ได้
เมื่อสองสาวไม่ยอมทำตามคำขอ นางก็ต้องงัดไม้ตายสุดท้ายมาใช้ทั้งที่ไม่อยากใช้เลยก็ตาม
น้ำตาค่อยไหลอาบสองแก้มคุณหญิงอาภรณ์พร้อมคำพูดสั่นเครือ “ฉันคงต้องปล่อยให้คุณชายนอนสะดุ้งน้ำตาไหลอยู่ในหลุม”
“พี่ปลา...”
ปลาดาวได้แต่กลอกตาไปมา เพราะเมื่อไหร่ที่คุณหญิงพูดแบบนี้ ไม่พ้นที่ลินินจะต้องยอมทำตามคำขอ แม้จะต้องฝืนความรู้สึกมากเพียงใดก็ตาม คำพูดของยายแว่วดังเข้าหูมาอีกครั้ง
- ผู้เขียน
