EP.10 ก็แค่พี่ชายที่หวงน้องสาว
1223 คำ
EP.10 ก็แค่พี่ชายที่หวงน้องสาว
“เรื่องไปเรียนที่อังกฤษน่ะสินะ ความจริงเซรินะห์ก็ไม่น่าดื้อกับท่านชีคราเซมเลย ท่านชีคหวังดีแท้ๆ ที่อังกฤษมีที่เที่ยวสวยๆ เพื่อนใหม่รึก็ตั้งมากมาย น่าไปเรียนออกจะตายไป”
“พี่ดิยานะห์ก็ไปเองสิคะ ฉันไม่ได้อยากไปเสียหน่อย”
“อะเอ่อ...” ดิยานะห์อ้าปากค้าง ก่อนจะกัดฟันกรอด
“ตามใจถ้าอยากถูกเกลียด” ดิยานะห์แสร้งพูดขึ้นลอยๆ
“พี่หมายความว่าอะไรคะ ถูกเกลียด” เซรินะห์หันหน้ากลับมาถามทันที
“ก็เกลียดเธอนั่นแหละ ความจริงเธอน่าจะรู้ตัวบ้างนะว่า
ชีคราเซมเขาเบื่อเธอขนาดไหน จะไปไหนมาไหนก็ตามติดแจแบบนั้น พี่ล่ะสงสารท่านชีค มาปรับทุกข์กับพี่อยู่บ่อยๆ ที่มีน้องสาวไม่รู้จักโตเสียที วันๆ เอาแต่วิ่งตามพี่ชายทั้งวัน”
“ไม่จริงพี่ดิยานะห์เอาอะไรมาพูด พี่ราเซมไม่มีทางคิดกับฉันอย่างนั้น” เซรินะห์ลุกขึ้นยืนใบหน้าแดงก่ำ เมื่อดิยานะห์เห็นดังนั้นก็ผุดยิ้มขึ้นที่มุมปาก เมื่อเธอแหย่ตรงจุดที่หญิงสาวอ่อนไหวเข้าพอดี
“พี่จะโกหกเธอเพื่อให้ได้อะไร นี่ชีคราเซมยังขอให้พี่ช่วยพูดให้เธอไปเรียนที่อังกฤษ เขาจะได้มีเวลาส่วนตัวไปไหนมาไหนบ้าง โดยเฉพาะกับพี่ซึ่งเป็นแฟนของเขา ไม่ใช่มีน้องสาวไม่รู้จักโตมาคอยตามติดอยู่แบบนี้”
“ไม่จริง” เซรินะห์เถียงเสียงแข็ง
“พี่ก็ไม่ได้ขอให้เธอเชื่อนี่นา ตามใจสิถ้ายังขืนดื้อดึงไม่เชื่อฟังท่านชีค เธอจะต้องโดนเกลียดแน่ๆ อยากโดนเกลียดก็ตามใจนะ”
เซรินะห์ยืนนิ่งใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาคู่สวยคลอเคล้าด้วยหยาดน้ำตาพร้อมจะหยาดหยด ทั้งชีวิตของเธอมีเพียงบิดา และพี่ชายเท่านั้น ถ้าหากเธอโดนพี่ชายเกลียดแล้วเธอจะอยู่ได้อย่างไรกัน
“พี่ชายพูดอย่างนั้นหรือคะ” เด็กสาวเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เธอยังเป็นเพียงเด็กวัยรุ่นที่ไม่ประสีประสาจึงเชื่อดิยานะห์เสียสนิทใจ
“จริงสิจ๊ะ นี่พี่หวังดีหรอกนะถึงมาเตือนเธอ ไม่อยากให้เธอโดน ชีคราเซมเกลียดเอา ทางที่ดีเธอต้องเชื่อฟังชีคไม่ว่าชีคสั่งอะไรก็ต้องเชื่อรู้มั้ย”
“ถ้าฉันทำตามในสิ่งที่พี่ชายต้องการให้ทำ พี่ชายจะไม่เกลียดฉันใช่มั้ย...” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“ใช่จ้ะ รู้อย่างนี้แล้วก็รีบเตรียมเก็บข้าวของเดินทางไปอังกฤษ เพราะอีกไม่กี่วันก็ใกล้จะเปิดเทอมแล้วด้วยสิ” ดิยานะห์ลอยหน้าลอยตาพูด สีหน้าบ่งชัดว่าดีใจอย่างไม่ปิดบัง ผิดจากหญิงสาวอีกคนที่มีสีหน้าร่ำๆ จะร้องไห้เสียให้ได้
“อืม”
เซรินะห์พยักหน้าก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปในคฤหาสน์ โดยมิได้เข้าประตูด้านหน้าเช่นเคยด้วยยังไม่อยากพบหน้าพี่ชาย หญิงสาวรีบเข้าห้องก่อนจะปิดประตูลงทันที ซบหน้าร้องไห้กับหมอนเมื่อตนเองไม่ได้เป็นที่รักของพี่ชายอีกต่อไป ที่ผ่านมาเธอตามติดพี่ชายมากเกินไปจริงๆ พี่ชายคงจะเบื่อจนไม่กล้าบอกเธอตรงๆ เลยใช้วิธีนี้ ต่อไปเธอจะเชื่อฟังพี่ชายเขาจะได้ไม่เกลียดเธอ หญิงสาวมุ่งมั่น
“เป็นยังไงบ้างดิยานะห์ เซรินะห์ยอมรับฟังเหตุผลหรือเปล่า” ชายหนุ่มรีบไถ่ถามหญิงสาวทันที
“ไม่มีปัญหาค่ะ ฉันอธิบายให้เธอฟังถึงความห่วงใยของท่านชีคที่มีต่อเธอ รักเธออยากให้เธอได้พบเจอสิ่งดีๆ ฉันพูดกับเธอด้วยเหตุผลน่ะค่ะ แล้วเธอก็น่ารักมากเข้าใจทุกอย่างเลย” หญิงสาวจีบปากจีบคอเล่าความเท็จเป็นฉากๆ
“ถ้าเป็นอย่างนั้นผมก็เบาใจ” ชีคหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็คือความรู้สึกของน้องสาว...กลัวว่าเซรินะห์จะโกรธจนไม่ยอมมองหน้าเขาอีก แต่ทุกอย่างกลับลงตัวเช่นนี้เขาก็เบาใจ
ชีคหนุ่มละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์พกพา มองไปยังปฏิทินตั้งโต๊ะเป็นครั้งที่ร้อยเห็นจะได้ วันอาทิตย์แล้ว...แต่ยัยเด็กดื้อยังไม่ยอมกลับบ้าน ทั้งที่เขาส่งคนไปรับตั้งแต่เย็นวันศุกร์
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นปลุกให้ชายหนุ่มตื่นจากภวังค์ ชีคหนุ่มกรอกเสียงลงไปเมื่อเห็นว่าเบอร์โทรเข้าคือเบอร์ของทหารซึ่งเขาส่งไปรับเซรินะห์ที่อังกฤษด้วยเครื่องบินส่วนตัว
“ว่ายังไง”
“อะอ่า...คือท่านชีคครับ คือ...” ปลายสายมีน้ำเสียงอึกอักอย่างเห็นได้ชัด
“มีอะไรทำไมไม่พูด” ชายหนุ่มตะคอกถามยังผลให้อีกฝ่ายเกือบปล่อยโทรศัพท์หลุดจากมือด้วยความตกใจ
“คะคือคุณหนูเซรินะห์บอกว่าจะไปตั้งแคมป์กับเพื่อนๆ ครับ”
“...”
ชีคหนุ่มเงียบ นิ่งอึ้งไปหลายอึดใจ คำพูดของดิยานะห์ดังก้องขึ้นในหูอีกครั้ง
‘เซรินะห์เป็นสาวขึ้นมาก ทั้งสวยทั้งน่ารัก หนุ่มๆ คงจะตามจีบกันเป็นพรวนเชียวละค่ะ อย่างว่าล่ะเด็กวัยนี้มักเห็นเพื่อนสำคัญกว่าครอบครัว ยังไงเสียท่านชีคก็อย่าคิดมากเลยนะคะ มันเป็นธรรมชาติของวัยรุ่นที่ต้องมีแฟน เพื่อนฝูง ปาร์ตี้ และ...เอ่อ...อะไรอีกหลายๆ อย่างที่เด็กๆ เขาชอบกัน’
ชีคหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น ลุกขึ้นเดินไปหยุดยืนยังหน้าต่างบานใหญ่ มองออกไปยังท้องฟ้ากว้าง อีกซีกหนึ่งของขอบฟ้าเซรินะห์กำลังสนุกสนานอยู่กับเพื่อน...ซึ่งอยู่นอกสายตาของเขา
“คุณหนูบอกว่าอาทิตย์หน้าถึงจะกลับครับท่านชีค” ทหารรีบรายงาน
“เหลวไหล! ไปเรียกเซรินะห์มาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้”
น้ำเสียงหงุดหงิดของเจ้านายหนุ่มทำให้นายทหารรีบเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่ของจัสตินเพื่อนสนิทของคุณหนูเซรินะห์ บุตรชายของมหาเศรษฐีแห่งมหานครลอนดอน เสียงเพลงจังหวะรัวเร็วและเสียงพูดคุยสนุกสนานดังลอดผ่านเข้ามาในโทรศัพท์จนชีคหนุ่มนิ่วหน้าด้วยความไม่พอใจ
“คุณหนูครับท่านชีคต้องการคุยกับคุณหนู” นายทหารเดินเข้าไปบอกหญิงสาวที่กำลังดื่มน้ำผลไม้สีหวานพลางมองเพื่อนๆ เต้นรำตามจังหวะเพลงกันสุดเหวี่ยง
“พี่ราเซมเหรอ” หญิงสาวยิ้มกว้างก่อนจะรีบรับโทรศัพท์มาถือไว้
“ฮัลโหลค่ะพี่ชาย” หญิงสาวกรอกเสียงใสลงไป ทว่าชายหนุ่มจำต้องยกหูโทรศัพท์ออกห่างเพราะเสียงที่ดังลอดเข้ามาอาจทำให้เขาหูหนวกไปชั่วขณะ
“ทำไมถึงไม่กลับบ้าน”
“อะไรนะคะพี่ชาย น้องไม่ได้ยินเลย” เซรินะห์ตะโกนถามกลับไป
“พี่ถามว่าทำไมไม่กลับบ้าน” ชีคหนุ่มตะโกนเสียงดัง ดูเหมือนเขากำลังโมโหจนแทบควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่ ยกมือขึ้นบีบสันจมูก เดินวนไปวนมารอบห้องทำงาน
“อะไรนะคะ”
- ผู้เขียน
