ตอนที่ 23
“ฮันเตอร์กินให้มันเร็ว ๆ หน่อยได้ไหม เดี๋ยวสาย”
ฉันเดินออกมาจากครัว เห็นฮันเตอร์เอาแต่เขี่ยข้าวด้วยหน้าตาบึ้งตึงเลย
พูดขึ้น
“ทำไมไอ้ภีมถึงได้กุ้งเยอะกว่าฉัน”
คนโดนพาดพึงอย่างพี่ภีมซึ่งกำลังตักข้าวผัดกุ้งเข้าปาก เลิกคิ้วมองเพื่อนตัวเองงง ๆ
“อะไรของนาย มันก็เหมือน ๆ กันแหละ”
“ไม่เหมือน เธอให้กุ้งไอ้ภีมเยอะกว่า”
พี่ภีม พี่พร้อมและฉันถึงกับถอนหายใจออกมาพร้อมกัน
ตลอดระยะเวลาที่ฉันอยู่บ้านฮันเตอร์มาเกือบเดือน ทำให้ฉันเรียนรู้ว่าเขาเป็นคนที่เอาแต่ใจมากถึงมากที่สุด แถมยังเรียกร้องความสนใจเป็นที่หนึ่ง
จุ๊บ
“ครั้งหน้าเดี๋ยวให้เยอะที่สุด พอใจหรือยัง”
ฉันยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มเขาก่อนจะเสนอตัวเลือกที่คิดว่าเขาน่าจะ
พึงพอใจ
“ก็ดี”
“กูว่าเพื่อนเราอาการหนัก” พี่ภีมหันไปกระซิบกับพี่พร้อม
“เออ กูก็ว่า” พี่พร้อมพยักหน้าเห็นด้วย
“^_^” >> ฮันเตอร์พอใจแล้ว นั่งทานข้าวต่อสบายใจ
