สูตรรักฉบับคนเถื่อน

สูตรรักฉบับคนเถื่อน | 03

๓

"พรุ่งนี้เจอกันนะคะ น้ำจะเข้าบ้านแล้ว"

"มีเวลาอยู่ด้วยกันแค่แป๊บเดียวเอง อยากงอแงเหมือนเด็กก็คงไม่ได้ใช่ไหมครับ" การทำหน้างอเหมือนเด็กๆ ส่งผลให้หญิงสาวขยับยิ้มกว้าง

"ก็โตแล้วนี่คะ"

"นอกจากไปรับไปส่ง กินข้าว ดูหนัง ไม่มีเหตุผลอื่นให้ได้อยู่ด้วยกันบ้างเลย บางครั้งเฮียก็รู้สึกนะ รู้สึกว่าน้ำยังไม่เปิดรับเฮียแบบเต็มร้อย เป็นเพราะใครต่อใครพูดว่าเฮียเจ้าชู้เหรอ"

"ไม่ค่ะ จริงๆ แล้วเรื่องพวกนั้นหรือแม้แต่คำพูดที่ออกมาจากปากของคนอื่น มันไม่ได้มีผลอะไรเลยด้วยซ้ำ หนูก็แค่อยากมองเฮียนานๆ เห็นว่าการคบหาแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้ว"

"เฮียอยากเป็นเจ้าของน้ำนี่ เฮียไม่อยากให้ใครมายุ่งกับคนที่เฮียจองแล้ว"

"ขนาดนั้นเลยเหรอคะ" ชายหนุ่มพยักหน้ารัวๆ ออกมาแทนคำตอบ เรียกรอยยิ้มกว้างให้หลุดออกมาบนใบหน้างดงาม

"เฮียไฟเชื่อเหมือนน้ำไหมคะ ที่เขาชอบพูดกันว่า หากเป็นคู่กันแล้วจะไม่แคล้วกันหรอก น้ำเชื่อแบบนั้นนะ"

"เรามีทางออกให้กับทุกเรื่องจริงๆ เลยนะ ทั้งที่ไล่ต้อนจนจนมุมอยู่แล้ว แต่สุดท้ายก็ไม่เห็นจะจนมุมแบบที่คิดเลย"

"ความสัมพันธ์ระหว่างเรามันพัฒนาไปทุกวันนะคะ จากคนที่ไม่เคยรู้จักกัน แต่วันนี้กลับกระโดดข้ามขั้นทุกอย่าง น้ำว่าทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว" คนตัวเล็กยิ้มบางๆ ให้คนที่มองเธออยู่ มือเรียวกระชับสายกระเป๋าขึ้นมาคล้องบ่า เธอตั้งท่าจะโน้มตัวไปทางด้านหลัง หวังจะหยิบไอแพดของตัวเองที่วางอยู่บนเบาะ แต่ทว่า อีกคนกลับหยุดการกระทำของเธอ

"น้ำ..."

"คะ?" ใบหน้าสวยหันกลับไปหา ไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ และไม่ได้รู้ล่วงหน้าด้วยซ้ำว่าคนตัวโตจะประกบริมฝีปากทาบทับลงมา

ดวงตากลมโตเบิกกว้าง สบประสานสายตากับดวงตาคมกริบที่มองสบตากับเธอเพียงนิด จากนั้นชายหนุ่มก็เลือกที่จะหลับตา แนบกลีบปากบดเบียดเข้ากับกลีบปากนุ่ม ใช้ประสบการณ์ที่มีมากกว่าชักจูงคนตัวเล็กให้คล้อยตาม

"อื้อออ~" เสียงครางเบาๆ หลุดออกมาจากลำคอระหง ลิ้นสากสอดเข้าไปในโพรงปากบาง ตวัดควานหาความหวานโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ เมื่อเบาะตำแหน่งของเธอถูกปรับระดับ ความมืดที่ปกคลุมภายนอก ซ้ำการเอนเบาะให้ราบลง เหมือนเป็นการเปิดทางให้คนตัวโตขยับตัวเข้ามาเหนือร่าง มือบางตั้งท่าจะผลักไส แต่เขากลับป้อนจูบเข้ามาใหม่ ลากมือลูบไล้ไปตามร่างกายขาวผ่อง หยุดที่เนิบอกอวบอิ่ม ฝ่ามือหนาบีบคลึงเบาๆ จนคนตัวเล็กครวญครางออกมา

กระดุมเม็ดบนของชุดนักศึกษาถูกปลดออกไปอย่างง่ายดาย แว๊บหนึ่งที่คนตัวโตยอมถอนจูบเพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะหายใจไม่ทัน ดวงตาคมกริบจ้องมองใบหน้าสวยหวานก่อนที่เขาจะไล่สายตาลงต่ำมองลำคอระหงลงไปจนถึงเนินอกอวบอิ่มที่ขาวผ่อง

หัวใจแกร่งเต้นแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ เคยยอมรับออกไปแล้วว่าเคยผ่านผู้หญิงมาก่อนแล้ว ความรู้สึกในตอนนั้นมันไม่ได้เป็นแบบตอนนี้ คนตัวเล็กที่แนบชิดกันในตอนนี้ปลุกเร้าอารมณ์กระสันได้เป็นอย่างดี อยากสัมผัส อยากแตะต้อง อยากเป็นเจ้าของ แบบที่เขาได้พูดออกมา

ความโหยหาส่งผลให้ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนเข้าไปใกล้ ริมฝีปากร้อนประกบดูดที่ลำคอระหง เผลอวางมือบีบเคล้นที่อกอวบตามความต้องการในส่วนลึกของหัวใจ

"อึก อ๊ะ... ยะ อย่าค่ะ"

"น้ำ..."

"อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ ที่นี่คือหน้าบ้านของน้ำ มันไม่เหมาะสมนะ"

"เฮียขอได้ไหม..."

"คบกันเพราะอยากได้แค่นี้เหรอคะ"

"เฮีย..." ยามที่ดวงตาคมกริบตวัดมองสบตากับดวงตากลมโตใสแป๋วซึ่งไม่รู้เลยว่าหยดน้ำใสๆ หล่อเลี้ยงอยู่บนนั้นตั้งแต่ตอนไหน รู้แต่ว่าน้ำตาของเธอทำให้เขาหยุดทันที

"น้ำ เฮียขอโทษ" คนตัวเล็กเบือนหน้าหนี มือบางจึงรีบรวบสาบเสื้อเข้าหากัน ติดกระดุมชุดนักศึกษาให้เรียบร้อย ไม่ลืมที่จะปรับเบาะให้กลับมาอยู่ในสภาพเดิม

หญิงสาวสอดส่องสายตาเข้าไปในบ้าน หัวใจดวงน้อยพาลกระตุกวูบ รู้สึกกลัวว่าพ่อกับแม่ของเธอหรือใครก็ตามจะพบเห็นเหตุการณ์เมื่อสักครู่เข้า ท้ายที่สุดแล้วหากเป็นแบบที่คิด ก็อาจจะถูกตำหนิไปถึงบุพการี เธอถูกสั่งสอนในเรื่องนี้มาเป็นอย่างดี พ่อแม่สอนว่าอย่ายอมใครง่ายๆ สุดท้ายพอได้ตัว ผู้ชายก็จะทิ้งเธอไป หมดความตื่นเต้น หมดความเร้าใจ หลังจากที่เขาได้ตัวเธอ จะไม่มีความจำเป็นที่เขาจะพยายามตามจีบเธออีกต่อไป

"น้ำ คือว่าเฮีย..."

"ขอบคุณที่มาส่งนะคะเฮียไฟ ป่านนี้พ่อกับแม่คงรอแล้ว งั้นน้ำขอตัวเข้าบ้านนะคะ"

"นะ น้ำ เดี๋ยวน้ำ..." ความตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแบบไม่มีโอกาสได้ตั้งตัวส่งผลให้มือเรียวผลักประตูรถพร้อมกับการก้าวขาลงจากรถในทันที เธอไม่ได้มองหน้าคนที่มาส่งด้วยซ้ำ รู้ว่าน้ำเสียงของเขาที่พยายามเรียกเธอ เขากำลังรู้สึกผิด และอยากอธิบายซ้ำยังอยากปรับความเข้าใจ แต่เธอยังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ

"ยัยน้ำ กลับมาแล้วเหรอลูก"

"พ่อ..." น้ำเสียงที่เอ่ยเรียกทั้งสั่นและแผ่ว หญิงสาวเลือกที่จะไม่เอ่ยสิ่งใดต่อจากนั้น เธอยกมือไหว้บิดาเหมือนทุกๆ ครั้ง ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงรถยนต์วิ่งออกจากหน้าบ้านไป

"เขามาส่งเหรอลูก"

"ค่ะ"

"อัคนี ศิระฉายากุล ลูกชายของนักธุรกิจที่ค่อนข้างมีหน้ามีตาในแวดวงของคนรวย เจ้าของปั้มน้ำมันหลายแห่ง มีธุรกิจอื่นๆ อีกหลายอย่าง และอัคนี เจ้าชู้มาก..."

"พ่อ..." หญิงสาวมองบิดานัยน์ตาสั่นระริกเธอไม่เคยปิดบังว่ามีเพื่อนกี่คนหรือแม้กระทั่งว่ากำลังคบอยู่กับใคร ประวัติของผู้ชายที่เธอกำลังคบหา พ่อของเธออาจจะรับรู้หรือหาข้อมูลได้ง่ายๆ แต่เรื่องอุปนิสัยเธอไม่คิดว่าท่านจะรับรู้

"พ่อเองก็ไม่ได้อยากยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของหนูมาก พ่อรู้ว่าหนูโตแล้ว แต่..."

"ไม่ยุ่งน่ะไม่ได้ คุณอยากเห็นมันท้องป่องหอบลูกของมันมาให้คุณเลี้ยงหรือไง!" เสียงประกาศิตดังขึ้นจากในบ้านพาลทำหัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ ไม่นานนักแม่ของเธอพร้อมทั้ง ปลายฟ้า พี่สาวของเธอก็เดินออกมา

"นี่แกคิดจริงๆ เหรอว่าคนระดับนั้นเขาจะมาเอาแกจริง นี่แกไม่เชื่อที่ฉันพูดเหรอว่าถ้าเมื่อไหร่ที่มันได้เจาะไข่แดงแกมันก็จะทอดทิ้งแก!"

"หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณ คุณพูดแรงเกินไปแล้วนะ"

"คุณหุบปากไปเลยค่ะ ที่ฉันพูดเพราะฉันต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ตัดปัญหาทุกอย่างเพื่อไม่ให้ความเดือดร้อนมาตกอยู่ที่เรา!"

"ผมบอกให้คุณหยุดพูด หยุดเดา!"

"แต่สิ่งที่ฉันพูดมันคือเรื่องจริง และฉันจำเป็นต้องพูด!"

"คุณเฟื่อง!"

"พ่อคะแม่คะ อย่าทะเลาะกันเลยนะคะน้ำขอ น้ำสัญญาค่ะว่าจะไม่สร้างปัญหา จะไม่พลาดท้องมาให้พ่อกับแม่เสียใจอย่างแน่นอน" น้ำตาเม็ดโตเกลือกกลิ้งบนหน่วยตากลมโต กี่ครั้งแล้วที่ต้องเผชิญกับเหตุการณ์แบบนี้ ทุกทีที่พูดเรื่องนี้กัน เห็นว่าจะทะเลาะกันทุกที

"แกจะบอกว่าแกยังซิงงั้นเหรอยัยน้ำ?" ปลายฟ้า พี่สาวที่อายุมากกว่าเธอสองปีเอ่ยถามพลางจ้องหน้า เหมือนถูกไม้หน้าสามฟาดแรงๆ ลงมา คำถามแบบนี้ไม่ควรมีใครถามใครเลยจริงๆ

"น้ำมีแฟน แต่เราไม่เคยมีอะไรกัน..."

"ดี ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี จำเอาไว้คนอย่างพี่ไฟเขาไม่เอาคนแบบแกจริงๆ หรอก ฐานะต่างกันราวฟ้ากับเหว แกไม่คู่ควรกับเขา!"

"หยุดว่าน้องเดี๋ยวนี้นะฟ้า แกน่ะดีนักเหรอ"

"คุณเสกสรรค์ อย่ามาว่าลูกฉันนะ!" สุดท้ายแล้วเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นในบ้านก็ทำน้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะลงมา ตั้งแต่เด็กจนโต เหตุการณ์แบบนี้ไม่เคยหายไปจากความทรงจำเลย

"ฉันเคยบอกคุณแล้วว่าอย่ามาด่าลูกฉัน ในสายตาของคุณก็เห็นแต่นังน้ำมันดีกว่าลูกฉัน คุณไม่เคยเห็นยัยฟ้าดีในสายตาเลย"

"น้ำ ไปกับพ่อนะลูก" มือหนาคว้าหมับที่มือบุตรสาวคนเล็ก สิ่งรบกวนสมองรบเร้าเข้ามาเกินกว่าจะทนฟัง

"คุณเสกคุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ หยุดสิ หยุด...!"

"ขอโทษนะคะพ่อที่น้ำเป็นต้นเหตุทำให้พ่อกับแม่ต้องทะเลาะกัน น้ำ..."

"ยัยน้ำพอแล้วลูก หนูไม่ได้ผิดอะไร ไม่ได้ผิดอะไรเลย"

"แต่ว่าแม่โกรธ..."

"ช่างเขาเลยลูก ปล่อยเขาไป แค่นี้สมองพ่อมันก็จะแตกอยู่แล้ว เครียดจะตายอยู่แล้ว อย่าให้พ่อรับเสียงแหลมๆ ของแม่มารบกวนจิตใจพ่ออีกเลย" มือหนายกนวดขมับตัวเอง บ่งบอกถึงปัญหากวนใจว่ามีอิทธิพลมากแค่ไหน

"พ่อกับแม่เรียกน้ำกลับบ้านเร็ว มีอะไรจะคุยกับน้ำเหรอคะ สีหน้าของพ่อกำลังบอกน้ำว่าพ่อมีเรื่องหนักใจ"

"โถ่ลูก..."

"เพราะน้ำหรือเปล่าคะ"

"...เปล่าหรอกลูก ปัญหาของพ่อ พ่อจะหาวิธีจัดการเอง"

"แต่คุณควรบอกมัน อย่างน้อยๆ บุญคุณที่คุณกับฉันเลี้ยงข้าวเลี้ยงน้ำมันมา มันก็ต้องทดแทน!"