สูตรรักฉบับคนเถื่อน

สูตรรักฉบับคนเถื่อน | 14

๑๔

@สองสัปดาห์ต่อมา

"...คุณภาสให้ปุ้ยมาเชิญคุณน้ำไปทานข้าวค่ะ" ปุ้มปุ้ย สาวใช้วัยยี่สิบเจ็ดปีร้องบอกนายหญิงคนใหม่ที่พึ่งก้าวขาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ได้สองสัปดาห์ สำหรับเธอแล้ว นายหญิงคนใหม่คือคนที่สวยมากจนหาตัวจับได้ยาก แต่สีหน้าและดวงตาเศร้ามาก เหมือนคนกำลังเป็นทุกข์ในใจ แต่ความเป็นมิตร พูดจาดีบ่งบอกถึงความมีมารยาทและการศึกษา ทำให้เธอรู้สึกชอบนายหญิงคนใหม่อยู่ไม่น้อย

"ขอบคุณนะคะพี่ปุ้ยที่อุตส่าห์ออกมาตาม วันหลังหากเป็นเวลาทานอาหาร น้ำจะพยายามอยู่ที่โต๊ะนะคะ"

"ไม่เป็นไรเลยค่ะคุณน้ำ คุณน้ำจะเดินเล่นนั่งเล่นตรงไหนก็ได้ทั้งนั้น หากถึงเวลารับประทานอาหาร ปุ้ยมาตามคุณน้ำเองก็ได้ค่ะ"

"ขอบคุณที่ใจดีกับน้ำนะคะ ขอบคุณที่ทำให้น้ำไม่รู้สึกเหงาและมีเพื่อนคุยนะ"

"คุณเป็นภรรยาของคุณภาส เป็นเจ้านายปุ้ย ปุ้ยยินดีรับใช้ค่ะ" น้ำใจคลี่ยิ้มออกมาแทนคำตอบ การมาอยู่ที่นี่ มันดีกว่าที่เธอคิดเอาไว้เยอะมาก ยอมรับว่าตอนแรกเธอเคยหวาดกลัวกับสิ่งที่ตัวเองกำลังจะมาเผชิญ ไม่คิดว่าคนที่บ้านนี้จะดีกับเธอมาก คนที่เธอจะไปงานด้วยเขาไม่ได้แก่คราวพ่อ เขาอาจจะอายุมากกว่าเธอหลายปี แต่ยังหนุ่มยังแน่น เขาไม่ได้ต้องการตัวเธอม่สนองตัญหาแบบที่เสี่ยบ้ากามหลายๆ คนทำ เธอไม่รู้เหมือนกันว่าผู้ชายคนนี้ชอบตรงไหนในตัวเธอ เธอแน่ใจว่าเธอและเขาไม่เคยพบกันมาก่อน แต่เขาดีกับเธอจนน่าใจหาย ทุกคนในบ้านเคารพและให้เกียรติเธอไม่ต่างจากเจ้านายอีกคน

"อาหารวันนี้เป็นไงบ้างน้ำ ถูกปากหรือเปล่า" ประภาสเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม ทำคนตัวเล็กถึงกับเกร็งขึ้นมาชั่วขณะ โต๊ะอาหารเนื้อหินอ่อนลายเก๋กว้างใหญ่ ทว่าบนโต๊ะกลับมีเธอและเขาตามลำพัง

"อาหารอร่อยค่ะ แต่คุณ..." เสียงหวานชะงักกึก ปากอิ่มเผลอเม้มเข้าหากันเบาๆ เขาเคยบอกเธอแล้วว่าไม่ให้เธอเรียกเขาว่าคุณ แต่เธอก็มักจะลืม

"คราวหลังหากเราทานกันแค่สองคน พี่ภาสให้แม่บ้านลดอาหารลงบ้างก็ได้นะคะ มันเหลือเยอะ น้ำเสียดาย"

"อย่ากังวลไปเลย คนงานของพี่มีเป็นร้อยคน มีโรงครัวคอยทำอาหารเลี้ยงคนงานทุกวัน บางเมนูก็ถูกเบ่งมาจากที่นั่นนั่นแหละ หากคนงานของเราได้กินจนอิ่มท้อง เขาก็จะมีแรงทำงานถูกต้องไหม" คนตัวเล็กพยักหน้าเบาๆ ไม่นานนัก สาวใช้ที่คอยรับใช้อยู่ใกล้ๆ ก็ยื่นแก้วเล็กใสที่บรรจุยาภายในนั้นมาให้เหมือนทุกๆ วัน

ความสงสัยเกิดขึ้นในใจทุกครั้ง เพราะอะไรถึงต้องทานยาทุกครั้งทั้งก่อนและหลังอาหารเธอเห็นตั้งแต่วันแรกที่มาเหยียบที่นี่ แต่ไม่เคยกล้าถามออกไปเลย

"...น้ำเห็นพี่ภาสกินยาทุกวันเลย..." เสียงหวานขาดหาย เมื่อนึกไปว่าเธอควรถามแบบนี้หรือเปล่า

"ผัดวุ้นเส้นชะอมกุ้ง จานนี้อร่อยนะ"

"ขอบคุณค่ะ" รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นที่มุมปากหนา ยามที่มองใบหน้าสวยหวาน รู้อยู่ว่าในหัวกำลังเกิดคำถาม

"อยากรู้ว่าทำไมพี่ถึงกินยาเหรอ"

"น้ำไม่รู้ว่าเป็นความลับหรือเปล่า ที่ถามเผื่อว่าน้ำจะช่วยดูแลได้ค่ะ"

"พี่ป่วยเป็นเนื้อร้าย สาเหตุที่หนีจากกรุงเทพฯ และเลือกที่จะมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เพราะต้องการให้ธรรมชาติบําบัด กินยาต่อต้านยับยั้งเซลล์มะเร็งที่อาจจะลุกลาม แต่ก็อย่างว่า ขึ้นชื่อว่าเป็นเนื้อร้ายก็ไม่มีทางรู้เลยว่าจะอยู่ได้อีกกี่วัน" คนฟังลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ในขณะที่เขากำลังพูด เขากลับเลือกที่จะยิ้มออกมา ทั้งที่จริงแล้วเขาไม่น่าที่จะยิ้มออกเลยด้วยซ้ำ

"นะ นี่มันคือเรื่องจริงเหรอคะ"

"ออกไปเถอะ ฉันต้องการทานข้าวกับคุณน้ำตามลำพัง..." ชายหนุ่มหันไปบอกแม่บ้านที่คอยรับใช้ ส่งผลให้บุคคลที่สามซึ่งอยู่ภายในห้องอาหารโค้งศีรษะแล้วรีบเดินออกไป

"พี่รู้นะว่าเรื่องระหว่างเรามันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความรัก ในตอนแรกเธออาจจะคิดว่าพี่เป็นผู้ชายตัณหาหากลับที่หาเด็กสาวมาไว้รองรับความใคร่ แต่ที่จริงแล้วพี่ไม่เคยมีความคิดแบบนั้นเลยนะ"

"พี่ภาสอยากให้น้ำมาคอยดูแลงั้นเหรอคะ?"

"ก็มีส่วนนะ"

"ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ จ้างพยาบาลวิชาชีพซึ่งมีความรู้จริงๆ มาดูแลจะไม่ดีกว่าเหรอคะ น้ำไม่ได้หมายความว่าน้ำมีปัญหาในการดูแลคุณนะคะ แต่น้ำแค่กลัวว่าตัวเองจะทำได้ไม่ดีพอ"

"ปัญหาของพี่ ไม่ใช่แค่เรื่องที่ว่าจะดูแลได้ดีแค่ไหน แต่พี่แค่ต้องการคนที่ไว้ใจได้มาอยู่ข้างกายจริงๆ"

"แล้วทำไมคนคนนั้นถึงเป็นน้ำล่ะคะ ทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกัน คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจริงๆ แล้วเนื้อแท้ของน้ำเป็นแบบไหน"

"การเลือกคู่ชีวิตของพี่มันเหมือนเป็นการเสี่ยงดวง มันอาจจะจริงที่ว่า พี่จะหาผู้หญิงสักคนมาเป็นเมียมันคงไม่ยาก แต่ในเมื่อพี่รู้อยู่เต็มอกว่าคนพวกนั้นหวังอะไร เหตุผลอะไรที่พี่จะเลือกใครก็ได้มาเป็นเมีย"

"น้ำไม่เข้าใจอยู่ดี ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นน้ำ การทาบทามโดยใช้เงินยี่สิบล้านเป็นสินสอด ไม่เคยพบหน้า ไม่เคยพูดคุยกัน น้ำเชื่อว่ามันต้องมีเหตุผลที่ลึกซึ้งมากกว่านั้น"

"บางเรื่อง การที่เราไม่รับรู้อะไรเลยมันอาจจะดีกว่านะ เหมือนอย่างเรื่องภายในครอบครัวของเธอที่เธอพึ่งรู้ ก็เห็นกันอยู่ว่าสาเหตุของมันทำให้น้ำเสียใจ"

"พี่รู้..."

"ลืมมันไปเถอะ ถือซะว่าตายจากกันแล้วแบบที่น้ำต้องการ พี่สัญญาว่าเขาจะไม่มีวันเข้ามาทำร้ายน้ำได้อีก อยู่ที่นี่ เป็นคนของนาราอภิบาล พี่พร้อมให้ชีวิตใหม่ ลืมทุกอย่างที่มันทำให้น้ำเสียใจได้แล้วนะ" รอยยิ้มจริงใจส่งต่อมาให้ คนตัวเล็กที่กำลังมองเขาอยู่รับรู้ถึงความรู้สึกนั้นจริงๆ เช่นกัน

"นานแล้วเหรอคะ ที่พี่ภาสป่วย"

"อืม นานแล้ว"

"แล้วการรักษา..."

"พี่ขอพึ่งแค่ยา อย่างอื่นไม่จำเป็นหรอก พี่มีงานต้องทำ หากพี่หยุดพักสักคน งานก็คงไม่เดิน"

"แต่สุขภาพมันสำคัญที่สุดไม่ใช่เหรอคะ ญาติพี่น้องของพี่เข้ามาช่วยงานในส่วนนี้ก่อนไม่ได้เหรอคะ"

"พี่ไม่มีใคร มีแค่ตัวคนเดียว..."

"..."

"สาเหตุที่ทำให้คนเราต่อสู้กับโรคร้ายได้ ก็คือกำลังใจ พี่ไม่มีกำลังใจจากใครให้คาดหวัง มีคนงานนับร้อยที่พึ่งพาพี่อยู่ คนพวกนี้คือแรงผลักดัน แต่ภรรยาที่พี่ต้องการ พี่หวังที่จะให้เขาเข้ามาเติมเต็ม"

"สามีภรรยา พื้นฐานควรมาจากความรัก แต่สำหรับเรา..."

"พี่เชื่อในพลังความดีนะ ความดีจะทำให้คนรู้สึกดีต่อกัน เช่นเดียวกับที่พี่เชื่อว่า ความดีของยัยเด็กขี้แย ขี้น้อยใจ คนที่ถูกพี่สาวอิจฉาริษยา คนที่ถูกแม่ลำเอียง เข้าข้างเพียงพี่สาวตลอดมา เชื่อว่าความเสียสละ อดทน และความดีของน้ำเพราะไม่อยากทำให้แม่หนักใจมันจะทำให้น้ำได้ดี"

"พี่รู้จักน้ำมากกว่าที่น้ำคิด..."

"เปล่า ทุกอย่างเป็นแค่เรื่องบังเอิญนะ และพี่เชื่อว่าความบังเอิญที่ทำให้พี่เจอเรามันเป็นเรื่องของพรหมลิขิต การทำความดีไม่จำเป็นต้องทำให้ใครเห็น แต่ความดีของน้ำพี่เห็น พี่ถึงเลือกเรา และจะเลือกแค่เราคนเดียวด้วย"

"พี่ภาส..."

"ค่อยๆ เรียนรู้กันและกันนะ น้ำอยู่ที่นี่ในฐานะภรรยาของพี่ ต่อให้ไม่มีงานแต่งงาน แต่ทุกคนที่อยู่ที่นี่จะให้เกียรติน้ำแบบที่ให้เกียรติพี่อย่างแน่นอน"