สูตรรักฉบับคนเถื่อน

สูตรรักฉบับคนเถื่อน | 12

๑๒

"...ยี่สิบล้าน ตอนนี้เข้าบัญชีแล้วนะ!" เสียงของพ่อ ผู้ชายที่โอบกอดและปลอบประโลมเธอตั้งแต่เดินทางออกมาจากบ้าน เกือบทั้งวันที่พาเธอมาถึงที่หมาย พ่อถามตลอดว่าเธอเมารถไหม เวียนหัวหรือเปล่า ความรักความใส่ใจที่เธอได้รับมันทำให้เธอรู้สึกดีมาก

แต่คำว่า 'ยี่สิบล้าน' ที่ออกมาจากปากของพ่อเมื่อสักครู่ เธอไม่เข้าใจ คนตัวเล็กหลบมุมเพื่อไม่ให้ใครเห็นเธอ แต่เธอมองเห็นทุกคน และได้ยินในสิ่งที่คนทั้งสามคนกำลังคุยกัน

"ไหน เอาโทรศัพท์มาให้ฉันดูบ้าง"

"ฟ้าดูด้วย เงินเข้าจริงหรือเปล่า" ทั้งแม่และพี่สาวของเธอต่างกรูกันเข้าไปดูสิ่งที่อยู่ในโทรศัพท์มือถือของพ่อ ทั้งแม่และพี่สาวของเธอเบิกตากว้าง ทั้งสีหน้าท่าทาง เปลี่ยนแปลงราวคนละคนเทียบจากตอนที่อยู่ต่อหน้าเธอ

"สบายแล้วฉัน สุดท้ายก็มีวันนี้สักที" แม่ยกมือทาบอกอย่างโล่งใจ

"พ่อต้องเช็กจากบัญชีธนาคารให้เรียบร้อยด้วยนะว่ามีเงินเข้าจริงๆ หรือเปล่า กลัวว่าอีเสี่ยนั่นมันจะหลอกเอาอีน้ำไปฟรีๆ"

"เออจริงของยัยฟ้า เช็กบัญชีธนาคารหรือยังคุณ"

"เช็กแล้ว เงินเข้าแล้ว หยุดพูดกันได้แล้วเดี๋ยวน้ำมาได้ยิน"

"ฟ้าขอสองล้านนะพ่อ ฟ้าอยากทำดั้งใหม่ อันเดิมมันเบี้ยว ฟ้าจะเสริมคางด้วย"

"ส่วนของฉันส่วนแบ่งครึ่งต่อครึ่งหลังจากที่คุณแบ่งยัยฟ้า"

"หยุดพูดกันก่อนได้ไหม หากน้ำมาได้ยินเข้ามันจะเป็นเรื่องใหญ่"

"พ่อคะ พ่อแคร์ยัยน้ำมากเกินไปแล้วนะคะ อย่าลืมสิว่ามันไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพ่อกับแม่สักหน่อย พ่อแค่หลงผิด เมาแล้วเข้าไปในที่ที่แม่มันขายตัว ดีแค่ไหนแล้วที่พ่อเก็บมันมาเลี้ยงอ่ะ"

"ยัยฟ้า!"

"อย่ามาตะคอกใส่ลูกของฉันนะคุณ อย่าลืมสิว่าคุณทำผิดต่อฉันทำผิดต่อลูก บอกว่าไปงานเลี้ยงบริษัท กินเหล้าแล้วเสือกไปยุ่งกับผู้หญิงขายบริการ ต่อให้คุณจะเคยซื้อบริการแม่ของมัน ก็อย่าลืมสิว่ายัยน้ำไม่ใช่ลูกของคุณ มันเป็นแค่ลูกติดแม่ ดีแค่ไหนที่คุณรับเลี้ยงมัน ในขณะที่แม่มันติดผู้ชายจนหนีหาย ดีไม่ดีตอนนี้ตายห่าไปแล้ว ถ้าคุณไม่เอาอีน้ำออกมาจากที่นั่น หากฉันไม่ใจดียอมเลี้ยงดูมัน ป่านนี้มันได้ขายตัวเร่รอนเหมือนแม่มันแล้ว!"

"คุณเฟื่อง!"

"อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉันนะ จริงๆ แล้วเราไม่จำเป็นต้องเล่นละครตบตา อ้างว่าเจ้าหนี้จะมาตามฆ่าก็ได้ เสี่ยเจ้าของบ่อนที่คุณและฉันเป็นหนี้ จริงๆ แล้วมันอยากได้อีน้ำ ถ้าเรายกอีน้ำให้มัน เรามีเงินใช้หนี้และต่อยอดสบายไปแล้ว แต่คุณไม่ยอมให้มัน มันก็เลยต้องเอายัยฟ้าไปแทนที่ไง"

"ผมไม่เคยคิดที่จะขายลูกกิน ยัยฟ้าเต็มใจไปนอนกับเสี่ยเพราะอยากได้เงินมาเที่ยว ส่วนเรื่องที่เราเล่นละครตบตา ทำให้น้ำเห็นว่าจะโดนฆ่า มันก็เป็นเพราะคุณนั่นแหละที่คิดแผนขึ้นมา"

"นี่มันเรื่องจริงเหรอคะ" เจ้าของคำถามสาวเท้าที่หนักอึ้งทั้งสองข้างเข้าไปหาคนทั้งสามคนที่เธอเรียกว่าคนในครอบครัว ดวงตากลมโตแดงก่ำ อยากจะคิดว่าเรื่องที่ได้ยินมันแค่อยู่ในความฝัน สิ่งที่เธอกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้มันเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่สิ่งที่เธอคิดและต้องการมันเป็นเพียงแค่เรื่องที่คิดไปเอง

"นะ น้ำลูก..."

"น้ำถาม ว่าเรื่องที่แม่กับพ่อและพี่ฟ้าคุยกันมันเป็นเรื่องจริงเหรอ!"

"เออ เรื่องจริง แล้วไง กูเลี้ยงมึงมาตั้งแต่เด็ก มึงมีสิทธิ์มาตะคอกหรือขึ้นเสียงใส่กูหรือไง!" แม่เอ่ยคำนั้น นิ้วชี้ที่เล็บทาเคลือบด้วยสีแดงสดจิ้มลงมาที่หน้าผากของเธอหนักๆ สายตาหลายๆ คู่จับจ้องมองมาที่เรา พ่อจึงเข้ามาแทรกกลาง

"คุณเฟื่องใจเย็นๆ น้ำ ฟังพ่อก่อนนะลูก"

"คุณคือพ่อของหนูเหรอ แต่เท่าที่หนูได้ยินมันไม่ใช่แบบนี้นี่"

"น้ำ..."

"อย่าห่วงเลยค่ะ อย่ากลัวว่าหนูจะหนีกลับบ้าน อย่ากลัวว่าพ่อกับแม่จะไม่ได้เงินยี่สิบล้าน แต่ถ้าต้องการทุกสิ่งทุกอย่างจนถึงขั้นวางแผนกันมา กรุณาบอกความจริงทุกอย่างออกมาเดี๋ยวนี้ กำพืดหนูเป็นแบบไหน พวกคุณเป็นใคร ความจริงมันคืออะไรกันแน่"

"แม่แกมันเป็นผู้หญิงขายตัว แกแค่สองขวบ แม่แกมันก็มาขายตัวให้ผัวฉัน หวังจะจับผัวฉันเป็นพ่อของลูก แต่ฉันไม่ยอม ฉันไม่ให้ มันก็เลยต้องรีบไปหาเหยื่อรายใหม่ ทิ้งแกให้ผัวฉันหอบมาเลี้ยงนี่ไง!" ความจริงส่งผลให้ความผิดหวังถาโถมเข้ามาอย่างจัง มวลน้ำตาไหลพราก นี่หรือเปล่าคือเหตุผลที่ทำให้ที่ผ่านมาแม่ทำเหมือนไม่เคยรักเธอ ทำเหมือนรักพี่ฟ้ามากกว่า ทั้งที่ผ่านมาเธอไม่เคยสร้างปัญหาหรือเรื่องหนักใจให้พ่อกับแม่อย่างพี่สาวเลย

"...มันคือเรื่องจริงเหรอคะ" น้ำใจหันไปหาผู้เป็นพ่อทั้งน้ำตา

"น้ำ..."

"คุณไม่ใช่พ่อของหนูเหรอคะ แม่หนูแค่ขายตัวให้คุณ ฮึก... แล้วสุดท้ายเขาก็ทิ้งหนูไว้กับคุณเหรอคะ"

"น้ำฟังพ่อนะลูก"

"คุณหยุด เลิกพูดพล่ามทำเพลงสักที ไหนๆ มันก็รู้ความจริงแล้ว เราก็ยอมรับความจริงออกไปเลยมันจะได้จบๆ สักทีฉันรำคาญ"

"เหตุผลที่แม่ทำเหมือนไม่เคยรักหนู เหตุผลที่แม่สั่งให้น้ำเป็นคนที่ทำงานบ้านทุกอย่างโดยที่พี่ฟ้าไม่จำเป็นต้องแตะอะไรเลย เหตุผลที่พี่ฟ้าได้ชุดใหม่ๆ ได้กินแต่ของดี เหตุผลที่แม่ให้หนูเป็นผู้ที่เสียสละเพื่อพี่ฟ้ามาตลอด เป็นเพราะน้ำไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่ใช่ไหม จริงๆ แล้วพวกคุณแค่เป็นหนี้การพนัน ต้องการหาเงินไปใช้หนี้การพนันและต่อทุน ไม่มีใครมาตามฆ่า ไม่ได้ส่งใครเพื่อไปขัดดอก มีแค่คนที่เอาตัวเองเป็นแลกเศษเงินมาซื้อความสวยหรูความสุขสบายให้ตัวเอง หนูเป็นเพียงสิ่งของที่คุณสองคนใช้ไปแลกเงินเพื่อมาสนองตัณหาของพวกคุณแค่นั้นใช่ไหม!"

"น้ำ" น้ำตาของพ่อไหลพราก เธอเคยเช็ดน้ำตาให้พ่อมาแล้ว และตัดสินใจทิ้งทุกอย่าง เพื่อเลือกที่จะช่วยเหลือพ่อมาแล้ว ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าการเสียสละของเธอมันจะถูกหลอกล่อด้วยเรื่องหลอกๆ ของคนที่เธอเรียกว่าพ่อกับแม่มาตั้งแต่เล็กจนโต

"ตอบความจริงกับหนูมา แล้วหนูจะทำทุกอย่างตามที่พวกคุณต้องการ" ไหนๆ ทุกอย่างมันก็พังไปหมดแล้ว โดยเฉพาะหัวใจของเธอที่มันพังยับเยินไปหมดแล้ว หากวันนี้มันจะเจ็บที่สุด ก็ขอให้มันสุดๆ ไปเลย

"คุณตอบมันออกไปสิ!"

"พ่อ รีบบอกมันไปเลยว่ามันไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่ แม่มันเป็นแค่ผู้หญิงขายตัว ผู้หญิงสำส่อน หากพ่อกับแม่ไม่ชุบเลี้ยงมันมา ป่านนี้มันขายตัวเหมือนแม่มันแล้ว!"

"พอ!" เสียงพ่อตวาดก้อง ทั้งแม่และพี่สาวของเธอสะดุ้งโหยง ต่างจากเธอที่ความเจ็บปวดซึ่งถาโถมเข้าใส่มันทำให้เธอแทบไม่รู้สึกอะไรอีกเลย

"...น้ำ" เสกสรรค์เลื่อนมือเข้าไปกุมมือบอบบางเอาไว้แน่น ความเจ็บปวดที่หลุดออกมาทางแววตา บ่งบอกว่าหัวใจดวงน้อยที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง ตอนนี้มันได้แตกสลายไปแล้วจริงๆ

"พ่อขอโทษนะลูก จริงๆ แล้วหนูไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่ แม่ของหนูทิ้งหนูไว้กับพ่อ พ่ออาจจะขายหนูเพราะความจำเป็น แต่ที่ผ่านมาพ่อเลี้ยงดูหนูด้วยความรักความเอ็นดูจริงๆ"

"ขอบคุณค่ะ ขอบคุณพวกคุณที่เลี้ยงดู ที่ให้การศึกษาและให้โอกาสหนูได้มีชีวิตที่สดใสมาจนถึงตอนนี้ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หากการที่พวกคุณสองคนเลี้ยงดูหนูมา พวกคุณไม่เคยมีความรัก ไม่เคยมีความรู้สึกผูกพันถึงขนาดขายหนูได้ลง หนูก็พร้อมใช้ตัวของหนูหาเงินยี่สิบล้านให้กับพวกคุณ หนูจะถือว่าหนูตอบแทนสำหรับที่ผ่านมา"

"..."

"ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะว่าจำนวนเงินที่เพิ่มขึ้นมาเป็นเท่าตัว ทั้งที่พวกคุณตั้งใจโกหกสร้างเรื่องซะดิบดีว่าได้สิบล้านทั้งที่จริงได้ยี่สิบล้าน หนูไม่ขอแบ่งจากพวกคุณเลยสักบาท แต่หนูบอกพวกคุณไว้ตรงนี้เลยว่า นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ในเมื่อหนูไม่ใช่ลูกของพวกคุณ ไม่มีประโยชน์อะไรจะให้คุณอีกต่อไป ก็ถือซะว่าเราได้ตายจากกัน!"