4
1597 คำ
บัวรินละมือจากการเย็บผ้าเมื่อได้ยินสัญญาออดหน้าบ้าน นางลุกขึ้นยืนเดินไปหน้าประตูบ้านมองดูชายหนุ่มสองคนที่ไม่คุ้นหน้ายืนหน้าประตูรั้ว ก่อนจะเดินไปยังผู้มาเยือนทั้งสอง
“มาหาใครคะ” บัวรินถามชายรูปร่างสูงใหญ่ทั้งสอง
“ผมมาหาช้างครับ เราสองคนเป็นเพื่อนช้าง เพิ่งมาจากกรุงเทพครับ”
อดิศรตอบบัวริน บัวรินยิ้มไม่คิดหวาดระแวงกับชายแปลกหน้า เพราะคิดว่าเป็นเพื่อนบุตรชายที่มาจากเมืองหลวงจริงๆ
“ช้างไม่อยู่ค่ะ ไปต่างจังหวัดเมื่อเช้านี้แล้วไม่รู้ว่าจะกลับวันไหน”
“ว้า…เสียดายจังครับ ผมกะว่าจะมาหาช้างเต็มที่เลย แต่ผมผิดเองที่ไม่ได้โทรมาบอกช้างล่วงหน้า” อดิศรทำสีหน้าและน้ำเสียงเสียดายที่ไม่ได้เจอคชา “ว่าแต่ช้างไปจังหวัดไหนครับ”
“ป้าก็ไม่รู้จ้ะ ช้างไม่ได้บอกว่าจะไปจังหวัดไหน บอกแค่ว่าไปต่างจังหวัด” ถึงแม้ว่าบัวรินจะไม่ระแวงหนุ่มทั้งสอง ทว่านางก็ไม่เปิดเผยความจริง
“ผมสองคนตกงานน่ะครับ ช้างเลยชวนมาทำงานกับคุณวิเศษ ช้างบอกว่าคุณวิเศษมีงาน มีที่อยู่ให้ด้วย ผมสองคนก็เลยรีบขึ้นมา แต่มาพลาดที่ไม่ได้โทรมาบอกช้างก่อน เห็นทีต้องหาที่พักถูกๆ รอช้างซะแล้ว เงินก็ไม่ค่อยมีด้วย”
ชัยยุทธรีบพูดให้อีกฝ่ายวางใจมากขึ้น โดยอ้างชื่อวิเศษ ซึ่งมันก็ได้ผล บัวรินเชื่ออย่างสนิทใจ ไม่ทันที่บัวรินจะพูดอะไร รถยนต์ของจ้อยได้แล่นมาจอดหน้าบ้าน ขวัญข้าวกับเจ้าของรถก้าวลงมา
“ใครมาจ้ะแม่” ขวัญข้าวถามมารดา มองชายหนุ่มสองคนแปลกหน้าอย่างไม่ไว้ใจมากนัก
“เพื่อนพี่ช้างน่ะ เพิ่งมาจากกรุงเทพ พี่ช้างชวนมาทำงานกับนาย” บัวรินตอบ
“ผมสองคนขอตัวกลับก่อนนะครับ เอาไว้ช้างกลับมาแล้วผมจะมาหาใหม่” อดิศรรีบหาทางปลีกตัว เพราะเริ่มรู้สึกว่า ขวัญข้าวมองเขาสองคนด้วยสายตาไม่ไว้ใจ อดิศรกับชัยยุทธรีบเดินไปที่รถยนต์ทันทีที่พูดจบ โดยมีสายตาของขวัญข้าวมองตามอย่างพิจารณา
“แม่บอกสองคนนั้นหรือเปล่าคะว่า พี่ช้างไปจังหวัดไหน”
“แม่ไม่ได้บอกลูก” บัวรินตอบ “ทำไมขวัญมองสองคนนั้นแบบนั้นล่ะ”
“ตอนที่ขวัญไปเอาของให้พี่ช้าง เฮียกวงบอกขวัญว่า สารวัตคนเก่าถูกเด้ง มีสารวัตรคนใหม่มาทำงานแทน เฮียกวงยังบอกอีกว่า สารวัตรคนนี้ตั้งใจมาปราบนายโดยเฉพาะ ขวัญไม่อยากให้แม่คุยกับผู้ชายแปลกหน้าเพราะไม่รู้ว่าเป็นใคร จะเป็นสารวัตรคนนั้นปลอมตัวมาสืบข่าวหรือเปล่าก็ไม่รู้ เลี่ยงได้ก็เลี่ยงนะแม่” ขวัญข่าวส่งข่าวไม่สู้ดีนักให้มารดาฟัง คนที่ได้รับฟังมีสีหน้าเป็นกังวลขึ้นมาทันใด
“ขวัญส่งข่าวให้พ่อกับพี่ช้างรู้หรือยัง”
“ขวัญโทรไปหาพ่อกับพี่ช้างแล้วจ้ะ แต่ทั้งคู่ปิดเครื่องติดต่อไม่ได้ ขวัญกะว่าอีกสักชั่วโมงจะโทรไปใหม่”
“ช่วงนี้แม่จะไม่พูดกับคนแปลกหน้าล่ะกัน ดีนะที่ขวัญกับจ้อยมาซะก่อน ไม่อย่างนั้นแม่คงหลุดคำพูดอะไรออกไปแน่ๆ”
“ผมว่าเข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่านะแม่ คุยในที่โล่งแจ้งมันไม่ดี”
จ้อยเองก็ไม่ไว้ใจชายไม่รู้จักสองคนนั้นเช่นกัน เพราะดูจากท่าทางและการแต่งกายแล้วไม่น่าจะเป็นเพื่อนกับคชา ทั้งคู่แต่งตัวเนี้ยบ บุคลิกดีเกินกว่าจะเป็นเพื่อนคนชั่ว
“งั้นเข้าบ้านกัน” ทั้งสามเดินเข้าไปในบ้าน จ้อยเดินออกมาประตูรั้วพร้อมกับแม่กุญแจดอกใหญ่ เขารีบคล้องมันอย่างแน่นหนา ราวกับว่ากลัวใครจะบุกเข้ามาในบ้าน ตามประสาคนขี้ระแวงจากการทำอาชีพผิดกฎหมาย โดยไม่รู้ตัวว่า ตนเองตกอยู่ในเป้าสายตาของคนที่ตนไม่ไว้ใจ
“เอาไงดีวะไอ้สอน” ชัยยุทธถามขณะที่ลดกล้องส่องทางไกลลง
“กลับโรงแรมก่อนค่อยว่ากัน”
อดิศรมองไปยังบ้านของคชา ในใจของเขามีแผนการบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว เขากับชัยยุทธมาช้าเกินไป ก่อนเดินทางมาที่นี่ อดิศรได้รับข่าวจากบุญเติม สายสืบที่ให้ติดตามดูคชาว่า คชากับบิดาเดินทางออกนอกพื้นที่ บุญเติมได้ติดตามไปห่างๆ เพื่อไม่ให้เป้าหมายรู้ตัว ทว่าก็ต้องคาดกัน เพราะสองพ่อลูกเปลี่ยนเส้นทางการเดินทางเป็นทางเรือ ทำให้บุญเติมไม่สามารถติดตามต่อไปได้ อดิศรกับชัยยุทธไม่เลิกล้มความตั้งใจในการเดินทางมาชุมพร อดิศรคิดแผนล้วงข้อมูลจากคนในบ้านของคชา คิดว่าน่าจะได้ข้อมูลอะไรบ้าง สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลว แต่ครั้งหน้าสองหนุ่มไม่พลาดแน่นอน
บทที่ 2
ลักพาตัว
ขวัญข้าวออกจากบ้านไปตลาดเพื่อซื้อของสดและแห้งในตอนสาย แต่วันนี้เธอไปคนเดียว ไร้บอดี้การ์ดข้างกายเหมือนเช่นทุกครั้ง เนื่องจากจ้อยท้องเสีย ถ่ายหนักทั้งคืนจนร่างกายอ่อนเพลีย ขวัญข้าวจึงให้นอนพักอยู่ที่บ้าน จ้อยจะไม่ยอมในคราแรก แต่ก็ฝืนสังขารตัวเองไม่ไหว นอนหลับไปตั้งแต่ขวัญข้าวอาบน้ำ
รถสองแถวนำพาขวัญข้าวมาถึงตลาดในเวลาต่อมา เธอก้าวลงมาจากรถก่อนจะเดินเข้าไปในตลาดสด ระหว่างที่เลือกเดินซื้ออาหารสดและแห้งอยู่นั้น เบิ้มกับมะแซลูกน้องวินัยได้สะกดรอยตามตั้งแต่เธอออกจากบ้าน ทั้งสองตามสาวสวยที่ลูกพี่หมายปองอยู่ห่างๆ รอจังหวะและโอกาสเหมาะทำตามแผน
ขวัญข้าวใช้เวลาเลือกซื้ออาหารสดและแห้งราวสี่สิบนาที เธอจึงเดินออกจากตลาดโดยใช้เส้นทางหลังตลาด สาเหตุที่เธอใช้เส้นทางนี้เป็นเพราะ ต้องไปซื้อของให้บัวรินอีกร้านหนึ่งที่อยู่ซอยติดกับหลังตลาด ทางด้านหลังตลาดนี้ไม่ค่อยมีคนสัญจรมากนัก มีเพียงรถยนต์ของพ่อค้าแม่ค้าจอดกันเรียงราย แต่ถึงแม้ว่าจะไม่มีคนเดินผ่านไปมาขวัญข้าวก็ไม่คิดว่าจะมีเรื่องร้ายเกิดกับตัวเอง เนื่องจากเดินมาทางนี้จนแทบนับครั้งไม่ถ้วน
“อื้อ” ขวัญข้าวตกใจจนถุงหลายใบหล่นลงพื้น ดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของชายคนหนึ่งที่มาประกบด้านหลัง และนำผ้าเช็ดหน้าชุ่มน้ำมาปิดทับกึ่งปากกึ่งจมูก ขวัญข้าวดิ้นรนได้ไม่กี่อึดใจ เธอรู้สึกสมองไม่ทำงาน ร่างกายอ่อนแรงและหมดสติในที่สุด
“ไอ้มะแซเร็วๆ สิโว้ย เดี๋ยวมีคนมาเห็น” เบิ้มเร่งเพื่อนที่ช้อนอุ้มร่างสลบไศลของขวัญข้าว
“เออ กูก็เร็วอยู่นี่แหละ มึงไปเปิดประตูสิวะ ยืนพูดมากอยู่ได้” มะแซสวนกลับ ก่อนจะสั่งเพื่อนที่รีบไปทำตามอย่างรวดเร็ว
“อ้าวไอ้มะแซ ทำไรวะ” เสียงทักทายของอำนวยทำให้มะแซถึงกับตกใจ “นั่นขวัญนี่ ขวัญเป็นอะไรวะ”
อำนวยรู้จักขวัญข้าวดี เพราะเธอเป็นลูกค้าประจำเขียงหมูของมารดา
“ขวัญเป็นลมน่ะ กูกำลังพาขวัญไปหาหมอ กูไปก่อนนะ” มะแซแก้ตัว รีบเดินไปยังรถยนต์ของวินัยทันที
“เฮ้ย เดี๋ยวสิวะ แล้วมึงไม่เอาของของขวัญที่ตกบนพื้นไปด้วยเหรอ” อำนวยทัก
“เออกูลืม” มะแซหันมาพูดกับอำนวย แล้วหันไปสั่งเบิ้ม “ไอ้เบิ้ม มึงไปเอาของที่ตกบนพื้นทีสิวะ”
เบิ้มวิ่งมาทำตามคำสั่งของมะแซ หากไม่ทำตามมีหวังแผนแตกแน่นอน
อำนวยไม่ได้คิดอะไร คิดว่าขวัญข้าวเป็นลมตามที่มะแซบอก และไม่คิดด้วยว่า ทั้งคู่จะทำมิดีมิร้ายกับขวัญข้าว เนื่องจากคนในพื้นที่นี้ต่างรู้กันว่า ขวัญข้าวเป็นลูกสาวของปัญญา ลูกน้องคนสนิทของวิเศษ เจ้านายเบิ้มกับมะแซ ทั้งคู่คงไม่กล้าทำอะไรขวัญข้าว เขาจึงเดินเข้าไปตลาด ไม่สนใจเรื่องที่ไม่ใช่ของตน
“เกือบไปแล้วมึง กูว่ารีบไปเถอะ ก่อนที่จะมีคนมาเห็น”
“ก็จะอยู่ให้พ่อมึงมาจับเหรอ ขึ้นรถเร็ว”
เบิ้มเร่งมะแซ ก่อนจะเดินไปนั่งประจำที่ ติดเครื่องยนต์แล้วนำรถออกจากจุดที่จอด มุ่งตรงไปยังจุดหมายปลายทางที่นัดหมายไว้กับวินัย
หลังจากเสร็จสิ้นงานสำคัญเมื่อวานนี้ วินัยกับ เบิ้มและมะแซมานั่งคิดแผนฉุดขวัญข้าว จนกระทั่งได้ข้อสรุปว่า จะลักพาตัวเธอไปยังบ้านท้ายเหมืองอยู่ห่างจากตัวเมืองห้าสิบกิโลเมตร บ้านหลังนี้เป็นบ้านพักหลังเก่าของวิเศษ ไม่มีใครไปวุ่นวาย เหมาะแก่การทำตามแผนที่สุด
เมื่อสรุปลงตัว วันนี้เบิ้มกับมะแซมาซุ่มหน้าบ้านขวัญข้าวแต่เช้า เพื่อรอโอกาสลงมือ เป็นความโชคดีของเบิ้มกับมะแซ ที่วันนี้ขวัญข้าวมาจับจ่ายซื้อของในตลาดโดยไร้เงาจ้อย ทุกอย่างจึงเป็นไปตามคนชั่วคิดไว้
- ผู้เขียน
