ตอนที่ 26
“ตายแล้ว แกเข้าไปทำอะไรที่นั่น ยัยเชื้อโรคน่ารังเกียจอย่างนั้น” คุณพิณอำพันอุทานเสียงสูงอย่างไม่พอใจทันที
“พอเลยนะ พอ...แกต้องออกมา แข็งแรงอย่างแม่เลื่อมลนิน แกไม่ต้องช่วยพยุงประคองหรอก ปล่อยอยู่อย่างนั้นล่ะ เดินเหินเก่งนี่ จะมามัวทำสำออยอะไรตอนนี้”
คุณพิณอำพันนึกประชดไปถึงเลื่อมลนินหญิงสาวที่นอนบนที่นอนด้วยซ้ำ เลื่อมลนินรับรู้แต่หล่อนยิ้มอย่างชาชืด รู้สึกถึงเรื่องราวหนักหน่วงที่ประดังเข้ามาในชีวิตของตนเอง หล่อนบอกกับตนเองว่าจะต้องอดทน
“ไม่ได้ครับคุณแม่ เลื่อมลนินป่วยอยู่ท่าทางไม่สบายมาก” เขาแย้งท่านพยายามหาเหตุผล
“เอ๊ะ ระหว่างแม่กับนังเลื่อมลนิน แกจะเลือกใคร ฮึ ตาแก๊ฟ แค่แม่อุตส่าห์ไหว้วานหน่อยเดียว แกก็รู้ดีนี่คนแก่น่ะขึ้นลงรถลำบาก หรือว่าแกจะให้แม่ถ่อขึ้นรถเมล์กลับบ้าน มันทรมานแค่ไหนล่ะลูก ถ้าแม่ต้องทำขนาดนั้น” กบิณฑ์นิ่งคิดจากคำพูดของมารดา ถ้าท่านทำถึงขนาดนี้ ท่านคงไม่
