6 หายได้ไง
897 คำ
ชั่วโมงต่อมา_
"อุตส่าห์ลงพนันจนได้เงินก้อนโต แต่ต้องมากินข้าวที่ร้านตัวเองเหมือนเดิม" ดาริณพึมพำบอก จับช้อนกับส้อมเขี่ยอาหารในจานไปมา
หลังจากพิพิมออกจากห้องพักที่สนามมวย ใบหน้าเธอดูไม่ค่อยสู้ดี เลยต้องพากันไปหมอที่โรงพยาบาลแล้วแวะมาร้านเสื้อผ้าตัวเอง
"กลัวเรื่องมันดังถึงหูพ่อเดนจัง" ไม่ใช่แค่กลัวจะโดนบิดาดุ แต่เธอกลัวว่าทุกคนรู้เรื่องที่จูบกับลาไคด้วย เพราะตอนนี้พิพัฒน์โมโหถึงขีดสุด ตอนรู้ว่ามีคนแฝงตัวเข้าไปในห้องวางยาพี่สาว ดีที่ไม่มีเกิดอันตรายถึงขั้นเสียชีวิต
"เพราะดาริณเอง แต่ไม่เป็นไรนะ ป๊าจะต้องช่วยพูดแก้ต่างให้ได้" คนบอกเอื้อมมือไปกุมมืออีกฝ่ายให้กำลังใจ พวกเธอโชคดีที่ครอบครัวทั้งสองสนิทสนมกันผ่านมาหลายรุ่น เลยไม่น่าใช่เรื่องยากอะไร
"หวังว่าแบบนั้นนะ ขอลองชุดสวยปลอบขวัญตัวเองหน่อยได้ไหมดาริณ เมื่อกี้ใจคอยังไม่ดีขึ้นเลย" แค่นึกถึงสัมผัสของมือหนาลูบเข้าในเสื้อข้างหลัง เกิดรู้สึกหวือหวาอย่างบอกไม่ถูก
แต่ติดตรงที่ใบหน้าคมคายลอยมา เลยเปลี่ยนอารมณ์เป็นชวนหงุดหงิดแทน แถมภาวนาอย่าได้พอปะช่วงนี้เลย
"ได้สิพิม เราออกแบบใหม่ตั้งเยอะ"
"ถ้างั้นรีบกินข้าวกันเถอะ แล้วไปหาเรื่องแต่งตัวสวยๆถ่ายรูปกัน"
"ได้เลย"
@ โรงพยาบาลชื่อดัง
ห้องแลป_
"มันก็ยาเก่าๆนั่นแหละ แต่ทำไงให้มันเข้าไปในห้องได้" หมอหนุ่มถอดถุงมือโยนทิ้ง พร้อมจับขวดน้ำหลังตรวจสิ่งปนเปื้อนเสร็จสิ้น หย่อนลงถังขยะในถุงพลาสติกสีแดง
"ไม่รู้" ลาไคพูดบอก เขาล่ะอยากจะตีมือบางคู่นั้นเสียจริง ริอาจรู้ดีดึงปลั๊กกล้องวงจรปิดหน้าห้องออก จนลูกน้องทั้งหมดต้องสืบจากกล้องตัวอื่น มันเลยใช้เวลานานไปอีก
ร่างกำยำในชุดสูทเนียบ วางพาดสองแกร่งบนพนังพิงโซฟา ราวผ่อนคลายหลังจบเกมส์มวย รู้สึกยิ่งกว่าได้ออกกำลังกาย พ่วงเงินรางวัลมหาศาลแจกจ่ายลูกน้อง
"พวกมึงเฝ้าหน้าห้องกันยังไงว่ะ ดีมันไม่ฆ่ายัยพิพิมตายคาห้อง" พิพัฒน์ลั่นวาจาใส่ลูกน้องอย่างโมโห เขาอุตส่าห์ไล่พี่สาวตัวเองให้ไปหลบเลี่ยงสายตาผู้คน แต่กลายเป็นชี้ทางให้ศัตรูทำร้ายเธอแทน
"แล้วพิพิมทำไงถึงได้หายอ่ะเฮีย ปกติมันต้องให้ออกซิเจนไม่ใช่เหรอ รอบก่อนที่ไอเกิร์ตโดนก็ยาตัวนี้ป่ะ?" คาเรนนึกถามอย่างสงสัย เนื่องจากเขายังอยู่ในคำสั่งพี่ชาย ขีดเส้นการเดินทางระหว่างที่ทำงานกับบ้าน
"โดนด่าไง" ผู้ให้คำตอบเบี่ยงใบหน้าหันมองทางอื่น หากรื้อฟื้นความรู้สึกวันนั้น เขาแค่อยากเอาชนะยัยเด็กสารพัดปัญหา
ส่วนเรื่องที่เธอแกล้งอ่อนหัดในรสจูบ ก็ปล่อยผ่านราวเพศสตรีมีมารยา ชายบุรุษแกร่งแบบเขาไม่ได้ลุ่มหลงง่ายดาย
"แค่ด่ามันก็หายแล้วเหรอ ผมต้องถามยัยพิพิมแล้วว่าดื่มไปขนาดไหน"
"จากการคำนวณ ตัวยาในน้ำมันฉีดใส่ไปไม่เยอะ เลยไม่ค่อยมีอาการสักเท่าไหร่" เซนโซ่บอกอย่างชาญฉลาด เขาโตขึ้นมาในห้องแลปเคียงข้างบิดาทำงานตลอด
"ไม่เยอะ?" เท่าที่เห็นอาการของหญิงสาว เธอเกือบหมดลมหายใจได้เลย แสดงร่างกายต้องไวต่อสารชนิดนี้
"ผมว่าไม่เยอะนะเฮีย ว่าแต่มันจะเอามาให้พิพิมกินทำไม สู้ให้นักมวยไม่ดีกว่าเหรอ"
"นั่นดิว่ะ"
"แต่ถ้าทุกคนรู้ว่าตอนนั้นมีคนโดนวางยา เกมส์มันต้องยุติดิว่ะ ใครจะได้ประโยชน์" คาเรนวิเคราะห์ใช้ปลายนิ้วชี้เคาะลงหน้าตักขา
"นี่กูต้องปวดหัวอีกแล้ว" พิพัฒน์ยกสองขึ้นกุมขมับ แค่เรื่องพี่สาวยังไม่คลาย ป่านนี้บุพการีทั้งสองคงรู้เรื่องเรียบร้อยแล้ว
"ไอราชิ!!!" เป็นน้ำเสียงเข้มพูดชัด ตอนนึกถึงคู่แข่งช่วงที่เปิดสนามมวย โดยมีเขาถือหุ้นร่วมกับเซนโซ่ แต่ทางฝั่งนั้นไม่ยอมเลยจัดตั้งขึ้นใหม่
"มันยังไม่ตายอีก" หมอหนุ่มกำหมัดแน่น
"วางยาพี่กู มึงคิดผิดของจริงไอเวร!!!"
"ไดรฟ์!!!!" ลาไคเอ่ยเรียกลูกน้องคนสนิททันที ตอนเริ่มสันนิษฐานถึงเรื่องราวในอดีตได้
"ครับนาย"
"สืบเรื่องของไอราชิมาให้เร็วที่สุด กูอยากได้คำตอบคืนนี้" หางตาคมเลิกขึ้นมอง คำสั่งไหนคือคำสั่งนั้น เป็นที่รู้ดีว่าต้องไม่มีสิ่งผิดพลาดเกิดขึ้น
"ได้ครับ" ไดรฟ์รีบก้มหน้ารับคำสั่ง ก่อนควักมือเรียกดั๊มพ์ไปช่วยงาน
"คืนนี้ไปท่าเรือด้วยกัน" ใบหน้าหล่อเหลาหันมาทางน้องชาย ทุกอย่างยังต้องรักษากฏ และไม่ลืมว่าคาเรนยังต้องเรียนรู้เรื่องงานของบิดา เผื่อวันใดวันนึงเขาอาจจะวางมือเอง
"ปฏิเสธได้ปะล่ะ"
..........................................................
เรื่องใจแข็งยกให้ที่หนึ่ง ~~ กว่าเขาจะโบ๊ะบ๊ะเรื่องนี้มันไม่ง่ายนะครับ กัดฟันรอต่อไป555
- ผู้เขียน
