"ปริมปริม ออกไปหาไอติมกินกันดีกว่าเนอะ ให้พ่อกับแม่เค้าคุยกัน"
คำว่าพ่อกับแม่ทำเอาเด็กน้อยยิ้มปลื้มปริ่ม ประกายตาตื่นเต้นดีใจจนออกนอกหน้า ฉันกับปัณณ์หันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย ในสมองตอนนี้โฟกัสอยู่ที่ปริมน้อยคนเดียวเท่านั้น
เมื่อภายในห้องไม่มีคนอื่นแล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจ ฉันไม่รู้ว่าหกปีที่ผ่านมาปัณณ์เปลี่ยนไปมากแค่ไหน เขาตอนนี้แทบจะเป็นคนที่ฉันไม่รู้จัก ไม่คุ้นเคยสักนิด สิ่งเดียวที่ฉันพอจะรู้สึกได้ คือเสียงเต้นของหัวใจที่ไม่เคยปกติสักครั้งยามที่อยู่ใกล้กัน
"เรา จะทำยังไงดีเรื่องปริม?"
อยู่ๆปัณณ์ก็เป็นคนเอ่ยถามขึ้นมาก่อน
"ไม่เอายังไง เราอยู่ด้วยกันตามลำพังมานาน ฉันจะพาลูกไปออกจากชีวิตของนาย และจะไม่ติดต่อมาอีก"
หึ! เสียงหึเปล่งออกมาจากลำคอของปัณณ์ แน่นอนว่าเขาเริ่มไม่พอใจกับประโยคที่ฉันพูดออกมา สังเกตุได้จากแววตาของเขาที่เริ่มขุ่นเคือง
"พูดง่
