หลังเซ็นสัญญาเสร็จแล้วฉันก็รีบขอตัวกลับออกมาอย่างไว นอกจากจะไม่กล้าสบตาเขาแล้วฉันยังสั่นพร่าและตื่นเต้นไปหมด อาการมึนหัวคล้ายจะเป็นลมก็เพิ่มมากขึ้น ช่วงนี้เป็นบ่อยจนไม่มีเรี่ยวแรงจะทำงานเท่าไหร่ ฝืนมาหลายวันถ้าไม่ติดกับงานสำคัญป่านนี้คงอยู่โรงพยาบาลแล้ว
"รัก แกไปไหนต่อไปมั้ย?"
"ไม่เลยๆ ไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนแกได้"
รักตาภาส่ายหน้าหงึกๆ
"ฉันขอช่วยแกไปรับปริมปริมที่โรงเรียนให้หน่อยได้ป่ะ วันนี้ว่าจะงดไลฟ์ขายของสักวัน ออเดอร์เดิมค้างเป็นหางว่าวเลย"
ความจริงมันเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น ฉันไม่อยากให้เพื่อนรู้ถ้าหมอตรวจพบว่าฉันโรคอะไร เกรงว่ารักตาภาจะเป็นห่วงเกินไป จนไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร ยัยนี่ยิ่งเป็นพวกวิตกกังวลง่ายซะด้วย
ปัญหาอะไรที่เกี่ยวกับฉันรักตาภาไม่เคยนิ่งเฉย เธอเป็นเพื่อนสนิทและเหมือนญาติที่ฉันมีเหลืออยู่เพียงคนเดียว
"ได้สิ เธอไม่ไปหาหมอแล้วเหรอ?"
รักตาภาเอียงคอมาถามพร้อมกับส่งส
