ฉันมาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่สไตล์ยุโรปที่มีกำแพงรั้วสูงและทึบแทบจะมองเข้าไปในตัวบ้านไม่ได้ นอกจากจะมีคนออกมาเปิดประตูให้เท่านั้น
ฉันรู้ว่าเป็นบ้านของปัณณ์ ครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีฉันเคยสิ้นสติมาตามหาเขาถึงที่นี่
ในตอนนั้นฉันกำลังตั้งครรภ์แค่สองเดือน แต่ทว่าฉันมาได้แค่เพียงหน้ารั้วประตูบ้านเท่านั้น ไม่มีความกล้ามากพอที่จะเข้าไปเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นพ่อของลูกถึงในบ้าน
เนื่องจากฉันกลัว กลัวว่าเขาจะไล่ฉันไปทำแท้ง ในครั้งนั้นความกลัวมันกดทับฉันให้ไม่กล้า จึงทำให้ฉันมีปริมในชีวิตจนถึงทุกวันนี้
ทว่า...เหตุการณ์ในวันนี้ช่างน่าขันเวลาผ่านมาถึงหกปีพวกเขากลับมาแย่งชิงแก้วตาดวงใจของฉันไปง่ายๆโดยที่ฉันสู้อะไรไม่ได้เลย
ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปกดกริ่งอีกครั้ง
ทว่า
แกร่ก!
ประตูเล็กอีกด้านเปิดออกพอดี
"เลิกกดได้แล้วปลายฝน"
ปัณณ์ยืนกอดอกพิงประตูมองฉันราวกับฉันเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญ
"ไหนลูกของฉัน เอาลูก
