โซ่คล้องใจให้กลับมารัก

รบกวน

"ไสหัวไปได้แล้ว มาทำตัวเป็นโรคจิตหน้าบ้านคนอื่นแบบนี้ได้ยังไงหา!"

หญิงสาวในชุดนอนสีขาวสายเดี่ยวลายการ์ตูนแบบเจ้าหญิง เธอเปิดฉากต่อว่าชายหนุ่มคนเดิมทันที เขายังอยู่ในชุดเดิมเมื่อตอนเย็น นี่คงจะมานั่งเฝ้าจนถึงตอนนี้สินะ คงจะว่างน่าดูล่ะสิท่า...

"พี่มาขอโทษวิวกับลูก"

เขารู้ว่าตอนนี้วิวกำลังโกรธเขามาก เพียงแค่คำขอโทษคำเดียวไม่สามารถชดเชยความเจ็บปวดและเรื่องร้าย ๆ ที่เขาทำไว้ได้ อันนี้เขาย่อมเข้าใจเป็นอย่างดี เขาถึงต้องพยายามเข้าหาสองแม่ลูกและไถ่โทษกับความผิดที่เคยกระทำ

"เพื่อ? กลับไปได้แล้วรบกวนเวลานอนลูก" เธอรำคาญตาจนแทบไม่อยากมองหน้าเขาด้วยซ้ำ แต่ถ้าเขาไม่ไปวินก็จะไม่ยอมนอนเป็นแน่

"พี่ขอเข้าไปก่อนได้ไหม พี่ยังมีเรื่องต้องคุยกับวิวนะ"

ดวงตาภายใต้กรอบแว่นยังคงอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร เขาอยากอยู่ใกล้ ๆ เธอกับลูก หกปีแล้วที่เขาต้องอยู่กับความโดดเดี่ยว วิวกับลูกเองก็คงไม่ต่างกัน เขาอยากรู้ว่าสองคนแม่ลูกใช้ชีวิตอยู่อย่างไรในช่วงเวลาที่ไม่มีเขา

"มีอะไรค่อยคุยกันวันหลังวันเดียวจบ พรุ่งนี้แปดโมงหนูจะไปรอที่ร้าน___ร้านกาแฟหน้ามหาลัย ไม่อยากคุยต่อหน้าลูก"

เธอรู้นิสัยของเขาดี ก็ในเมื่อก่อนเธอเป็นแฟนเขานี่ จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าผู้ชายคนนี้เอาแต่ใจและถ้าอยากได้อะไรอยากทำอะไรก็ต้องทำให้ได้ หากเธอไม่ใจเย็นและใช้อารมณ์ เกิดลูกได้ยินหรือเข้ามาเจอพ่อกับแม่มีปัญหากัน เธอก็กลัวลูกจะเสียใจและคิดมาก เธอขอไปเคลียร์กับเขาเองดีกว่า

"งั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปนะ" เขายอมตอบตกลงแต่โดยดี แต่ก็ไม่วายทำตาละห้อยแอบเสียดายอยู่หลายส่วน

"อือ" วิวเตรียมตัวจะกลับเข้าบ้านไป รู้สึกโชคดีที่อย่างน้อยเขายอมไปง่าย ๆ

"วิวไปไหน เปิดประตูให้พี่ก่อนสิครับ"

"ว่าไงนะ!"

เธอนึกว่าเขาจะถอดใจแล้วยอมกลับไปดี ๆ ใครจะคิดว่าเขายังคงหน้าด้านยืนกรานจะเข้ามาให้ได้ เธออยากจะหักคอไอ้ผู้ชายคนนี้ซะจริง ๆ

"วินเรียกพี่ด้วย นั่นไง ๆ "

"......"

ท่าทางดีใจจนกระโดดโลดเต้นไปมา เขาเขย่งตัวโบกมือไปยังด้านหลังของเธอ หากไม่ติดว่าประตูหน้าบ้านเธอสูงมากเขาคงปีนเข้ามาแล้ว ทำไมเขาถึงไม่ทำตัวให้สมกับสภาพหน้าตาตัวเองบ้างนะ ภายนอกดูสุภาพเป็นผู้ใหญ่มีความคิด แต่สิ่งที่เธอเห็นต่างจากคนอื่นก็คือแค่เหมือน นิสัยที่แท้จริงของเขานะเหรอ? เรียกว่าหาดีไม่ได้

"วิวครับเปิดประตูหน่อยพี่อยากเข้าไปหาวิน พี่อยากบอกลูก" ชายหนุ่มอ้อนวอนแม่ของลูกตาละห้อย

"บอกว่าอะไร ถ้าบอกว่าพี่เป็นพ่อน่ะไม่ต้อง บอกให้แล้ว" เธอหมุนตัวกลับจากมองตามเขาไปยังระเบียงบ้านที่มีเจ้าเด็กไม่ยอมนอนมาโบกมือหยอย ๆ อยู่

"จริงเหรอ วิวยอมบอกลูกแล้วใช่ไหม"

เขาดีใจจนหุบยิ้มไม่อยู่ ตอนแรกยังกังวลกลัวว่าเธอจะเกลียดเขาจนไม่อยากให้ลูกรู้ว่าเขาเป็นพ่อด้วยซ้ำ พอได้ยินแบบนั้นจากปากเธอก็โล่งใจไปได้เปราะหนึ่งแล้ว อย่างน้อยก็ยังพอมีโอกาส

"ก็เออน่ะสิ" เธอพูดจาไม่ดีกับเขา แต่เขาดันยิ้มให้เธอนี่นะ ประสาท!

"ขอบคุณนะครับ ขอบคุณจริง ๆ พี่ขอเข้าไปหาวินหน่อยได้ไหม?"

ใจหนึ่งเธอก็ไม่อยากให้เขาเข้ามาเหยียบบ้านเธออยู่แล้ว แต่เพราะลูกชายของเธอยืนมองและส่งยิ้มให้นั่นแหละที่ทำให้เธอไม่กล้าปฏิเสธ วินคงตื่นเต้นที่จะได้เจอพ่อเขาสินะ ใช่ว่าเธอไม่รู้ วินรอเขามาตลอดเพียงแค่เธอพาเขามาไม่ได้ก็เท่านั้น ต่อให้เธอกับเขาจะไม่ได้อยู่ในสถานะคนรัก แต่วินกับเขาก็คือสถานะที่ตัดกันไม่ขาดอยู่แล้ว

"วินหลับก็กรุณาไสหัวกลับไปด้วย"

เธอตัดสินใจเปิดประตูบ้านให้เขา แต่แทนที่เขาจะรีบเข้าบ้านกลับรีบวิ่งไปค้นอะไรสักอย่างในรถ หาอยู่ไม่นานก็หอบกระเป๋าเป้มาใบหนึ่ง วิ่งหน้าบานเข้าบ้านเธอพร้อมกับเอ่ยขอบคุณอย่างจริงใจ และไม่เพียงขอบคุณปากเปล่าเท่านั้น เขายังถือวิสาสะยกมือขึ้นลูบศรีษะคนตัวเล็กกว่า อย่างที่เคยทำในวันวานที่คบกัน

"ขอบคุณนะครับตัวเล็ก" เขาเอ่ยสรรพนามเดิม ๆ ออกมา ทำเอาหญิงสาวอึ้งไปชั่วขณะ แววตาสั่นไหวเล็กน้อยแต่เพียงไม่นานก็ปรับให้เป็นอย่างปกติ

"เสนียด อย่ามาแตะ" เธอปัดมือเขาออกให้ดูไม่รุนแรงมากนัก นั่นเพราะมีคนจับตามองการกระทำทั้งเธอและเขาอยู่ตลอดเวลา เธอทำได้เพียงกัดฟันฝืนยิ้มเอ่ยรอดไรฟัน

"ขอโทษครับ"

เขาดูสลดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังก้าวเท้าตามเธอเข้าบ้านไป เขากลัวเธอจะทนไม่ไหวแล้วหันมาซัดเขาอยู่เหมือนกัน อย่างวันนี้ตอนเย็นปากเขายังไม่หายช้ำเลือดเลยด้วยซ้ำ แต่จะให้ทำอย่างไรได้นอกจากยอมรับผิด เขาเสียใจและโทษตัวเองซ้ำ ๆ มาตลอดทางที่แอบตามเธอกับลูกมา

หลังจากอาละวาดเขาแล้วมีวินเข้ามาขัดจังหวะ วิวก็พาลูกออกมาทันที เธอหลบเข้าไปอยู่ในบ้านจนดึกดื่น ส่วนเขาเองก็นั่งรอไม่ยอมไปไหน พรุ่งนี้จึงจะหาโอกาสเข้าไปที่ร้านเพื่อบอกความจริงกับเพื่อนเขา และเพื่อนวิวที่ต่างก็งงเป็นไก่ตาแตก เวลานี้เขาขออยู่กับลูกกับเมียก่อนแล้วกัน

"พ่อครับ พ่อมานอนกับวินเหรอ?"

วินดีใจวิ่งตาตื่นลงมาจากชั้นบน วินาทีที่ได้ยินคำว่า "พ่อ" มาจากปากเด็กชายตัวน้อย หัวใจของเขารู้สึกอุ่น ๆ ขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาดีใจที่ลูกไม่เกลียดเขา แถมยังตื่นเต้นดีใจที่ได้เจอเขาอีกต่างหาก เขาสัญญากับตัวเองเลยว่า ชีวิตที่เหลืออยู่ของเขาจะอยู่เพื่อทำให้สองคนแม่ลูกมีแต่ความสุข เขาจะไม่ทำตัวหมาไม่รับประทานและเเสนเฮงซวยเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว