อ้อนรัก เจ้านายเย็นชา

Ep.2 เพราะเธอไม่ยอม ฉันจึงมีอารมณ์ nc++

พชิรา Say ::

โอ้ยยยย เมื่อวานเผลอพูดไม่ดีด้วยไปแล้ว จะได้งานไหมเนี่ย ที่อยากได้งาน เพราะอยากได้ที่ซุกหัวนอนเลยนะเนี่ย เอาไงดีอะ เวลามีจำกัดขนาดนี้ ฉันค่อย ๆ เริ่มร่างพร็อตเรื่องในนิยายของฉัน แต่การที่จะให้พระนางมามีอะไรกันเลย มันขัดกับความคิดของฉันแบบสุด ๆ ไม่เอาดีกว่า เหมือนคนอื่นจะทำทำไม

แต่จะเริ่มเรื่องยังไงดี มันไม่เหมือนนิยายสยองขวัญ ที่ไม่มีฉากรัก หรือเลิฟซีนก็ได้ แต่นี่คือรักอีโรติก มันจะต้องเริ่มยังไง นี่มันเปลี่ยนวิถีการเขียนนิยายของฉันเลยนะ งั้นแค่ร่างตัวละครเอาไว้ก่อน นางเอกควรจะเป็นคนแบบไหนดี เรียบร้อยดีไหมนะ โอ้ยยยยย คิดไม่ออก ไม่เคยมาถึงทางตันในการเขียนนิยายขนาดนี้เลย

“ตัน ตัน ตัน มันทุกทาง เอายังไงดีชิ” ฉันเอนตัวลงกับผืนหญ้า ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนของรีสอร์ต ใน Notepad ยังคงว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย ไม่มีแม้แต่ไอเดีย จะเริ่มมันยังไงดีนะ ให้มันเป็นตัวฉัน

วันนี้อีตาขี้เก๊กนั่นไม่เห็นเข้ามาเลยแฮะ เอาวะเสียเงินนอนคืนละตั้งหลายตังค์ ไปสำรวจที่นี่ให้ทั่วก็แล้วกัน เย็น ๆ แบบนี้ อากาศไม่ร้อนไปปั่นจักรยานดีกว่า เก็บบรรยากาศ เผื่อจะเจออะไรดี ๆ ฉันปั่นจักรยานไปตามทางของรีสอร์ทไปตามจุดต่าง ๆ ที่นี่สวยจังเลยน้า ฉันปั่นจักรยานจนมาถึงจุดชมวิว ตรงนี้มันเจ๋งมากเลย มองเห็นวิวทุกจุดของที่นี่เลย ฉันใช้เวลานั่งมองคู่รักที่ขึ้นมามาชมวิว จากฟ้าที่สว่างก็ค่อย ๆ มืดลง

อื้มมมมมม พชิรา หญิงสาวที่ถูกทางบ้านคลุมถุงชน ให้แต่งกับวศิน ลูกเศรษฐีที่จะมาทำให้กิจการบ้านของเธอดีขึ้น ทำให้เธอต้องหนีการแต่งงานมาถึงเชียงใหม่ อื้มมมมม ฉันเลยหยิบ Ipad ขึ้นมา พิมพ์ไอเดียที่หลั่งไหลเข้ามาในสมองก่อนที่จะลืม พิมพ์ลงไปมากมาย จนลืมเวลาไปแล้ว ว่าฉันนั่งตรงนี้มานานแค่ไหน แต่พอเงยหน้ามองฟ้าอีกที ท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยดาวที่ระยิบระยับ ว้าวววว สวยจัง ลมพัดเย็น ๆ ที่พัดสัมผัสกับร่างกาย ทำให้ฉันไม่อาจจะลืมจดความรู้สึกนี้ลงไปได้ เอาไว้เดี๋ยวค่อยเอามาเรียบเรียง

เวลาฉันได้ทำอะไรที่เกี่ยวกับการเขียนนิยาย เวลามันเดินเร็วเสมอ นั่งตรงนี้มาตั้งแต่ 6 โมงเย็น เผลอแป๊บเดียวจะเที่ยงคืนแล้วหรือเนี่ย แต่ก็ยังดีที่พร็อตเรื่องก็เป็นรูปเป็นร่างแล้ว รีบกลับห้องแล้วส่งให้พี่แมวดูดีกว่า

ฉันปั่นจักรยานกลับมาที่รีสอร์ท ผ่านห้องอาหาร ที่ตอนนี้ปิดไฟมืดแล้ว ในรีสอร์ทมีเพียงไฟทางเดิน เท่านั้นที่เปิดอยู่ แต่พอจะปั่นเข้าโซนที่พักมันกลับไม่มีไฟมากนัก แต่ฉันต้องตกใจ เมื่อตัวเองปั่นจักรยานชนเข้าใครคนหนึ่งที่เดินอยู่ท่ามกลางความมืด

“โอ้ยยยยย”

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันแค่ไม่เห็นคุณ” หื้ออออ กลิ่นเหล้าหึ่งเลย

“รู้ไหมมันเจ็บ” เสียงดุ ๆ ที่พูดกับฉันในความมืด ทำเอาฉันต้องขยับแว่นเพื่อดูว่าเป็นใคร

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

“เธอนี่เอง สตอล์กเกอร์ ที่ด่าฉันแวด ๆ สุดท้ายเธอก็ตามฉันมา รู้ไหมฉันจัดการพวกแขกที่มาพักเพื่อจับฉันยังไง” พอพูดจบร่างใหญ่ก็แบกฉันพาดไหล่ แล้วเดินเข้าไปในห้องพักห้องหนึ่งที่รีสอร์ท ก่อนจะโยนฉันลงบนเตียงอย่างแรง อะไร!!! เอาฉันเข้ามาในนี้ทำไม

“คุณเมามากแล้ว!!!! ฉันจะกลับห้องฉัน” ฉันพยายามจะเดินไปที่หน้าประตูห้อง แต่ถูกมือใหญ่ เหวี่ยงฉันลงไปที่เตียงอีกที

“อยากนอนกับฉันไม่ใช่หรอ จะหนีไปไหน”

“ไม่นะ ไม่ใช่ ฉันจะกลับห้องของฉัน คุณเมาฉันจะไม่ถือสา แต่ปล่อยฉันไป แล้วฉันจะทำเหมือนว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใครจะอยากไปนอนกับคุณหลงตัวเองชะมัด”

“แต่ตอนนี้ฉันอยาก ระบายความอยากให้ฉันหน่อยสิ”

“อี๋!!....พูดออกมาได้ยังไง” ฉันไม่ทนไม่พูดอะไร แล้วพยายามวิ่งหนีออกไปหน้าประตูห้อง แต่โดนเขาดันเข้ากับกำแพง แล้วซุกไซ้ไปตามซอกคอ กลิ่นแอลกอฮอล์กับร่างกายที่ร้อนฉ่า มันกำลังทำเอาฉันรู้สึกกลัว ฉันกำลังถูกข่มขืนเหรอ ไม่รอดแล้ว ใช่แล้วละ

“ปล่อยยยยยยยย กรี๊ดดดดดด ไอ้โรคจิต” ริมฝีปากของฉันถูกประกบ เพื่อให้ฉันเงียบ รสจูบมันรุนแรง จนรู้สึกเหมือนได้กลิ่นคาวเลือดในปาก ฉันพยายามจะผลักเขาออกแต่มันไม่ขยับเลยสักนิด ยิ่งฉันดิ้น แรงที่กดลงมามันก็ยิ่งมากขึ้น

“ยิ่งดิ้น ฉันยิ่งชอบ รู้รึเปล่า เพราะเธอไม่ยอม ฉันเลยมีอารมณ์” สิ้นเสียงริมฝีปากก็ประกบลงมาอีกครั้ง

เสื้อที่ฉันใส่ถูกฉีกจนเกิดเสียงดังแขวกก่อนจะโยนทิ้งไปไหนก็ไม่รู้ ยิ่งฉันดิ้นเขาก็ยิ่งรุนแรง ถึงจะไม่ถึงทำร้ายร่างกาย แต่แรงของเขาเยอะมากเลย กดตรงไหนก็เจ็บไปหมด มือใหญ่บีบเข้าที่หน้าอกของฉันอย่างแรง จนฉันรู้สึกเจ็บ ความรู้สึกกลัวมันทำเอาฉันรู้สึกสั่นไปหมด ทั้งเข่า ทั้งผลัก แต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย

“ขอเถอะค่ะ ปล่อยฉันสักที” ฉันเริ่มร้องขอความเมตตาด้วยความกลัว

“คำอ้อนวอนของเธอทำฉันรู้สึกดีจัง ตอบแทนให้ด้วยการทำให้ถึงเช้าก็แล้วกัน” ร่างกายของฉันถูกแบกขึ้นมาโยนลงบนเตียงอีกครั้ง ไม่เอาแล้ว อยากหนี ทำไม ยิ่งหนี มันยังกลับมาที่เดิมแบบนี้อีกหล่ะ

ตอนนี้ไม่ใช่แค่เสื้อ แต่กางเกง กางเกงใน เสื้อผ้า ถูกปีศาจตรงหน้ากระชากจนขาดวิ่น ริมฝีปากของเขาทั้งจูบ ทั้งกัดไปตามร่างจนเจ็บไปหมด กัดที่เนินอก หัวไหล่ ต้นคอ

“กรี๊ดด ปล่อยนะ ฉันเจ็บ”

“อย่าทำเป็นไม่เคยไปหน่อยเลย แรดมาถึงที่ขนาดนี้ ก็จัดให้ตามที่อยากได้แล้ว” คนตรงหน้ากดแขนทั้งสองข้างฉันไว้กับเตียงก่อนจะจัดการปลดกางเกงของตัวเองออก จนอะไรที่อยู่ภายในมันดีดปัก เข้ากับหน้าท้อง

“อะไร!!! จัดอะไร ฉันไม่ได้อยากได้ ปล่อยนะ ไอ้ปีศาจ กรี๊ดดดดด”

“ใหญ่สะใจเลยล่ะ ขอใส่ถุงยางก่อนเดี๋ยวติดโรค”

“ไม่ ๆ ปล่อยยยยยยย ปล่อยยยยฉัน ฉันใช้เวลาช่วงที่เขาใส่ถุงยาง กัดที่แขนของเขาอย่างแรง ทำให้คนที่โดนกัดมองฉันด้วยสายตาที่น่ากลัวสุด ๆ เหมือนกับจะฆ่าฉันให้ได้ กลัว กลัวจัง น่ากลัวเกินไป

“เป็นแค่แมว ริอาจจะกัดเจ้าของหรอ” ไอ้เจ้าปีศาจนั่นไม่พูดพร่ำ จับขาฉันอ้าออกแล้วเสียบกระบองยักเข้ามาอย่างแรง

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!” น้ำตาอุ่นไหลออกมาด้วยความกลัว เจ็บเหมือนร่างจะแยกออก เหมือนข้างล่างมันกำลังฉีก ตอนนี้มันคงแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย

“อ่ะ แน่นจังวะ แทบยัดไม่เข้าเลย ชักติดใจแล้วสิ”

“ฮื่อออออ รีบ ๆ เสร็จสักที ไอ้คนสารเลว”

“พูดกับผัวไม่เพราะเลย ด่าแบบนี้ต้องโดนลงโทษ” คนตรงหน้า กระแทกเข้ามาอย่างแรง จนฉันรับรู้ได้ถึงความแสบ ทรมานสุด ๆ

ไม่มีเสียงคราง ไม่มีความสุข ไม่มีอะไรสักอย่าง แสดงว่านิยายที่อ่านมาโกหก มันไม่ได้มีความยินดี หรืออารมณ์ร่วม ไม่มีห่าเหวอะไรนอกจากความเจ็บปวด เจ็บกาย ปวดใจ

“ซี๊ดดดดด อะ” ปีศาจตรงหน้า ยังคงกระหน่ำแทงเข้ามาครั้งเล่า

“ฮื่ออออ เมื่อไหร่จะเสร็จ”

ไม่มีเสียงใด ๆ ตอบกลับนอกจากเสียงหายใจหนัก ๆ ฉันต้องทนให้เขาสมสู่ครั้งแล้ว ครั้งเล่า

ปฐพี Say ::

ทำไมปวดตัวจังหวะ แล้วกูนอนกับใครอีกวะเนี่ย ผมเปิดผ้าออกมาต้องตกใจอย่างแรง เพราะเลือดสีแดงสาดเต็มผ้าปูที่นอน ผมทำอะไรลงไปวะเนี่ย แล้วคนที่นอนข้าง ๆ ผมเป็นใคร คงไม่ใช่ผู้ชายหรอกนะ โดนไอคีมอมเหล้าอีกแล้ว โอ้ยยยยยยยย เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย จำอะไรไม่ได้เลย ผมมองร่างกายหญิงสาวที่มีรอยช้ำทั้งตัว พอเดาไม่ยากว่าเมื่อคืนผมรุนแรงกับเธอแค่ไหน

“คุณ คุณ” ผมสะกิดแตะเธอเบา ๆ แต่เพียงแค่แตะ เธอก็ขยับหนีผมด้วยความหวาดกลัว เธอตัวสั่นไปหมด ปากก็แตก ไรวะเนี่ย ผมทำร้ายร่างกายเธอด้วยหรอ

“อย่าเข้ามานะไอ้ปีศาจ” เธอคว้าผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างกายที่เปลื่อยเปล่าของตัวเองเอาไว้

“ผมขอโทษ เมื่อคืนผมเมามาก จำอะไรไม่ได้เลย” แต่มองความเสียหายที่เกิดขึ้นแล้ว นี่มันถึงขั้นกับกระทำชำเราเลยนะ

“จำอะไรไม่ได้งั้นหรอ โอเค ง่ายดี”

“คุณใส่เสื้อผ้าก่อนดีกว่า ผมจะชดเชยตามที่คุณร้องขอ ยกเว้นเรื่องแต่งงาน” ผู้หญิงคนนั้นปาหมอนใส่หน้าผม มากไปแล้ว

“ฉันไม่ได้ขายตัว ให้ฉันทำงานที่นี่ แล้วก็ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไปซะ ไอ้หลงตัวเอง”

ด่าอีกแล้ว ยัยนี่มัน เอาเถอะ ไม่ได้ชอบผมจะมาขอทำงานทำไม มุขนี้บอกเลยผมเจอบ่อยจนระแวงการรับคนเข้าทำงานไปหมด

“ทำไมคุณอยากทำงานที่นี่ขนาดนั้น เงินเดือนมันก็ไม่ได้มาก จากใบสมัคร คุณมาจากกรุงเทพ ผมไม่เห็นความจำเป็น ที่มันจำเป็นที่นี่”

“ฉันเป็นนักเขียน แล้วฉันจะอยู่ที่นี่แค่นิยายของฉันจบ แล้วฉันก็จะไป ฉันจะไม่อยู่รบกวนคุณนานหรอก ย้ำอีกครั้ง ฉันเกลียดคุณ ไม่ได้ชอบคุณจำเอาไว้ ขอเสื้อผ้าด้วย เมื่อคืนคุณฉีกทุกอย่างของฉันขาดหมดแล้ว รวมทั้งพรหมจรรย์ของฉันด้วย ไอ้ทุเรศ” ผมมองคนที่พูดที่ตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าผมด้วยซ้ำ ตัวของเธอยังสั่นอยู่เลย

“ก็ดี งั้นก็ตามนั้น ผมบอกแล้วผมจะทำตามที่คุณขอ ผมจะให้คุณทำงานจนนิยายของคุณแต่งเสร็จ แต่ทำงานคุณก็ต้องทำงาน เหมือนพนักงานคนอื่น มีอะไรที่ต้องการอีกไหม” ผมลุกขึ้นใส่กางเกง ก่อนจะหยิบชุดคลุมอาบน้ำ ส่งให้กับเธอ แต่แค่ผมเข้าไปใกล้เธอ เธอก็ขยับหนี เมื่อคืนไปทำอีท่าไหนวะ เธอถึงได้กลัวขนาดนี้ ผมทนความสงสัยไม่ไหว กระชากผ้าห่มที่คลุมตัวของเธอออก ถึงได้เห็นร่องรอยที่ผมทำเธอได้อย่างชัดเจน รอยกัด รอยดูดเต็มตัวไปหมด กัดด้วยหรอ

“อย่ามายุ่งกับฉันก็พอ อย่ามาแตะตัวฉันอีก” เธอลุกขึ้นใส่ชุดคลุมอาบน้ำ ก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วกลับห้องของเธอไปเลย

ทำไมรู้สึกตัวเองเลวจังเลย แต่ช่างเถอะ ก็เธอขอแค่นี้นิ คงจะต้องจัดการเลือดบนที่นอนนี่ก่อน เลือดสาดขนาดนี้ เอาแบบไม่เล้าโลมเลยหรอวะ ทำไมมันถึงเลือดสาดได้ขนาดนี้ แต่ผมไม่ได้ชอบเธอจะให้รับผิดชอบมากกว่านี้คงไม่ได้

ผมจัดการให้แม่บ้านเคลียร์ห้องนี้ทั้งหมด ก่อนจะกลับไปนั่งกินข้าวที่บ้าน เหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น วายุน้องชายของผม เดินเข้ามาบอกถึงแผนที่พังไม่เป็นท่า

“ไง แผนล่ม แถมกลับมาสวีทกว่าเดิมอีก” ผมมองน้องสาวของตัวเองที่ดูกำลังโลกสดใสเป็นสีชมพูเหลือเกิน

“ก็เขาชอบน้องเราจริง ๆ อะ ไม่โกหก เปิดเผยดี มันก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดี อีกอย่างน้องเราชอบเขามาก ถ้าจะให้กีดกันจนน้องต้องเจ็บปวดฉันไม่เอา” วายุพูดจากสิ่งที่ตัวเจอมา ก่อนจะเดินไปหาแม่ที่อยู่ในครัว ชอบน้องเราจริงๆ งั้นเหรอ อื้มมมม มันก็ดี

“ไอ้วา ไอ้กาก รอบนี้กูเอง”

“จำเอาไว้ อย่าประเมินน้ำต่ำไป” ผมเตือนสติน้องชาย ที่มีความมั่นใจในตัวเองจนมากเกินไป จนลืมไปว่าสายธารก็เป็นน้องของพวกเราเหมือนกัน เธอรู้ทันสิ่งที่พี่ ๆ คิดอยู่แล้ว และหวังว่าสิ่งที่อัคคีทำมันจะไม่รุนแรงเกินไป

อัคคีมองไปยังชายหญิงตรงหน้าที่ตอนนี้ดูจะมีความสุขเหลือเกิน มีความสุขจนหน้าหมั่นไส้ เขาไม่มีทางให้น้องของตัวเองมีแฟนหรอกนะ ไม่ปลื้มอย่างแรงด้วย

“กูไปละ ไปตกเหยื่อก่อน เพราะคืนนี้เราจะไปตื้ดกัน”