มติมนต์กลับมาเรียนอีกครั้งหลังจากที่รักษาตัวนานเป็นสัปดาห์ เผลอแป๊บ ๆ ก็เข้าสู่ช่วงสอบปลายภาคของเทอมแรกแล้ว ช่วงนี้เธอต้องขยันมาตักตวงความรู้ใส่หัวมากเป็นพิเศษหน่อย
“แน่ใจนะว่าไม่ต้องให้พี่ขึ้นไปส่ง” เมธัสถามย้ำอีกครั้งหลังจากที่ขับรถมาส่งเธอที่หน้าตึกเรียน
“ไม่เป็นไรค่ะ โมนาเดินไหว”
“งั้นตอนบ่าย ถ้าไม่มีรถกลับ โทรหาพี่นะ สภาพนี้คงขึ้นรถเมล์ไม่ไหวแน่” เขากำชับด้วยความเป็นห่วงในขณะที่ประคองร่างเล็กลงจากรถ ถึงจะไม่ต้องใช้สามขาแต่เธอก็ยังเดินทิ้งน้ำหนักตัวลงข้างที่เจ็บได้ไม่มากนัก
“ขับรถดี ๆ นะคะพี่หมอก”
หญิงสาวโบกมือลา เมื่อรถของเมธัสหายออกไปจากรั้วมหาวิทยาลัย คนที่มาดักรอจึงปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับประคองโอบไหล่เล็กไว้
“ค่อย ๆ เดินนะที่รัก”
“คิมหันต์...ทำอะไร ฉันเดินเองได้” มติมนต์ผวาวาบรีบออกมาไล่เขาเพราะกลัวคนอื่นมาเห็นเข้า
“อย่าพูดมากยัยเบ๊ เดี๋ยวฉันไปส่ง” เขารวบรัดตัดบทอย่างคนเอาแต่ใ
