เพียงเราสองคน
1260 คำ
แหลมตะลุมพุก ตำบลแหลมตะลุมพุก อำเภอปากพนัง จังหวัดนครศรีธรรมราช
ครึ่งชั่วโมงต่อมาผมและเธอก็มาถึงจุดหมายอย่างปลอดภัย โดยที่ในตอนนี้แฟนของผมเธอดูอารมณ์ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนหน้านี้พอสมควรแล้วละ
"สวยเนอะ"
"อืม...สวย" ผมขานรับในสิ่งที่เธอหันมาถามความคิดเห็น "หมายถึงแฟนของฉันอะ...ที่สวย"
"คนบ้า!" เพียงเท่านั้นยัยตัวเล็กของผมก็ถึงกับเสียอาการกันไปเลยทีเดียว แต่ที่บอกไปว่าเธอสวยก็คือสวยจริงๆ นะครับไม่ได้แกล้งยอ
เคยบอกไปหรือยังนะว่าแฟนของผมพึ่งจะขึ้นแท่นรับตำแหน่งเป็รผู้หญิงที่สวยที่สุดแห่งจังหวัดนครศรีธรรมราชเมื่อสัปดาห์ก่อนด้วยนะ! ผมไม่ได้โม้หรอกนา... ผมก็แค่อยากจะให้ตำแหน่งนี้เป็นตัวช่วยการันตีในคำพูดเมื่อก่อนหน้าของผมที่ว่า 'แฟนผมสวย' ก็เท่านั้นเอง
"เสียดายจังไม่ได้พาชุดมาเปลี่ยน อยากเล่นน้ำทะเลอะ"
"ไอ้อั๋นพร้อมสำหรับเสน่ห์เสมอครับ! ไหน...อะไรที่บอกว่าขาดไปไอ้อั๋นจัดให้" ผมส่งสายตาแวววาวไปให้แฟนของตัวเองที่กำลังมองมาเช่นเดียวกัน ก่อนผมจะเดินไปหยิบกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่ลงทุนแบกหามมาด้วยตั้งแต่เมื่อเช้าเพื่อแฟนคนสวยของผมโดยเฉพาะ!
"โลชั่นกันแดด หมวกกันแดด ผ้าคลุมไหล่ หรือว่าจะเป็นเสื่อนอนอาบแดด น้ำดื่ม ชุดลำลองสำหรับผลัดหรือแม้กระทั่งชุดบิกินี่ ไอ้อั๋นพร้อมหมดครับผม!"
"บิกินี่? อย่าบอกนะว่านายอนุญาติให้ฉันใส่บิกินี่น่ะ!"
"โธ่...วันนี้วันเกิดเธอนะเสน่ห์ ฉันก็ต้องตามใจเธอถูกไหม? แล้วมาทะเลเธอจะให้ใส่ชุดอะไร แขนยาวขายาวอย่างที่เธอกำลังใส่ลงไปเล่นน้ำทะเลอย่างนั้นนะเหรอ" จริงๆ แล้วในตอนที่เราไปเที่ยวทะเลด้วยกัน เธอเคยร้องขอผมมาแล้วหลายต่อหลายครั้งแล้วแหละครับในเรื่องของบิกินี่แต่ผมก็ไม่เคยที่จะให้ผ่าน
แต่...ถึงแม้ในครั้งนี้ผมจะให้ผ่าน ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่มีเจตนาอะไรแอบแฝงอะไรอยู่หรอกนะ!
"ฉันอนุญาติให้ใส่ได้ในตอนที่ครบรอบวันเกิดของเธอ" และนี่แหละก็คือเจตนาที่แท้จริงที่ผมแอบแฝงเอาไว้เมื่อก่อนหน้านี้
"เท่านี้ก็เกินพอแล้ว ขอบคุณนะคะ" และก็ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เธอจะกระทำนิสัยได้คืบจะเอาศอก ถึงแม้ว่าในบางเรื่องมันจะดูไม่แฟร์สำหรับเธอเลยก็ตาม...
"ขอบคุณที่ไม่ดื้อครับ"
หลังจากที่เธอจัดการผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้ามาอยู่ในชุดบิกินี่เสร็จแล้ว ผมก็รับหน้าที่เป็นช่างถ่ายภาพให้กับคนสวยของผมอย่างไม่คิดที่จะเบื่อหรือบ่นว่าให้เธอเลยสักคำ
"ตรงนี้สวยมากเลย ถ่ายให้ด้วยนะ" ก็ดูรอยยิ้มหวานๆ ที่เธอส่งมาให้สิ ใครมันจะไปเบื่อลงกันเล่าครับจริงไหมละ
หลังจากนั้นเราสองคนก็ชวนกันเล่นน้ำทะเล โดยที่ผมรับหน้าที่เป็นห่วงยางคอยรักษาความปลอดภัยให้กับเธอเอง
"เร็วกว่านี้อีกหน่อย ฮ่าๆๆ" ผมหลุดยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกเอ็นดูเมื่อได้ยินเสียงของคนที่กำลังขี่หลังและใช้มือโอบต้นคอของผมอยู่ออกคำสั่งมาแบบนั้น และไม่รอช้าที่จะเร่งความเร็วในการแหวกว่ายคลื่นทะเลไปด้านหน้าเพื่อให้เธอรู้สึกสนุกไปกับมันมากกว่าเดิม
"นี่มันสุดยอดไปเลย ฮ่าๆๆ" ผมเป็นให้เธอได้ทุกอย่างแหละ แม้จะขี้หวงจนเกินเหตุไปบ้างแต่ผมก็มั่นใจว่าตัวเองทำหน้าที่ของคนที่เป็นแฟนกันได้ดีมากในระดับหนึ่ง...
"หอยอันนี้อร่อยมาก นายลองกินดูสิ" หลังจากที่เล่นน้ำทะเลจนเธอรู้สึกพอใจแล้ว ผมจึงรับหน้าที่เป็นคนไปตระเวนหาอาหารอร่อยๆ ให้แฟนคนสวยของผม และในตอนนี้เธอก็กำลังยื่นหอยตัวขาวอวบน่าทานตัวหนึ่งมาให้ผมได้ลองชิมดู
"อร่อยจริงด้วย" และพอเธอเห็นผมเอ่ยปากแบบนั้น เธอก็ไม่รอช้าที่จะรีบแกะหอยอีกตัวให้ผมชิมอีกในทันที
"อ๊ะ!" แต่ครั้งนี้เธอพลาดจนโดนเปลือกของมันบาดมือครับ ดูจากแผลที่ค่อนข้างจะยาวและลึกนั้นเธอก็คงจะเจ็บน่าดู
"หอยนั่นไม่เห็นอร่อยเลยสักนิด แถมมันยังทำให้แฟนฉันเจ็บอีกต่างหาก ไอ้หอยชั่ว! โอ๋ๆ ไม่เจ็บนะไอ้อั๋นเป่าโอมเพี้ยงให้นะครับคนเก่ง"
ผมตรงเข้าไปหาเธอที่เริ่มจะน้ำตาเล็ดไหลเพราะความเจ็บปวดอย่างรู้สึกสงสาร ก่อนจะฉีกชายเสื้อของตัวเองไปปิดแผลห้ามเลือดให้กับเธอเอาไว้ และไม่ลืมที่จะใช้เท้าเตะไอ้จานหอยเวรนั่นให้มันออกไปให้ไกลจากสายตา
กล้าดียังไงมาทำแฟนกูเจ็บ!
"ฉันจะไม่กินหอยอีกแล้ว ไม่ว่าจะชนิดห่าอะไรก็ตาม ฉันเกลียดหอย!" เธอหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อยเมื่อผมพูดประโยคนี้จนจบ แต่ขอบอกเอาไว้ก่อนเลยนะถึงแม้ว่ามันอาจจะฟังดูตลกแต่ผมจะไม่กินหอยอีกไปจนตลอดชีวิตของผมแล้วจริงๆ
"เสื้อตัวโปรดของนาย... ขอโทษที่ฉันไม่ระวังนะ" เธอใช้นิ้วมือเล็กๆ นั้นกอบกุมชายเสื้อที่ขาดริ้วของผมเอาไว้ด้วยสีหน้าที่หงอยลงจนผมอดได้จริงๆ ที่จะยื่นมือไปยีหัวเล็กๆ นั้นเพื่อระบายความรู้สึกมันเขี้ยวแฟนของตัวเอง
"เสื้อตัวโปรดมันจะมาสำคัญเท่าเธอที่เป็นหัวใจของฉันได้ยังไงกันเล่าจริงไหม? หรือต่อให้มากกว่าเสื้อฉันก็ยอมเสียไปได้... ฉันเสียอะไรก็ได้เสน่ห์แต่ไม่ใช่เธอ ฉันรักเธอนะ" ผมรั้งร่างเล็กนั้นให้มานั่งอยู่บนตัก โดยที่เธอเองก็พิงหัวเล็กๆ นั้นลงมาซบอย่างที่เคยทำในทุกๆ ครั้งเช่นเดียวกัน
"ถ้าจะขอนั่งตักไปตลอดชีวิต มันจะมากไปหรือเปล่านะ"
"ถ้าเธอไม่ทิ้งฉันไปซะก่อน สัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชายเลยว่าที่ตรงนี้มันก็จะมีแค่เธอเท่านั้นที่ได้ครอบครองมันเสน่ห์..." ผมก็รักของผมมาตั้งแต่เธออายุสิบขวบจนถึงตอนนี้เธอก็ครบสิบแปดปีบริบูรณ์แล้วนี่เนอะ... กว่าที่จะมีวันนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ นะ...
ผมไม่มีวันทิ้งเธอไปไหนแน่นอน นอกจากเธอจะเป็นฝ่ายที่ปล่อยมือผมไปก่อน...
"รวยขนาดนี้ปล่อยมือก็โง่แล้วไหม" เธอว่าอย่างติดตลกและผมก็หลุดหัวเราะออกมาดังลั่นหลังจากจบประโยคนั้นของเธอ เธอขี้เล่น น่ารัก สดใสและเธอคือโลกทั้งใบของไอ้อั๋นคนนี้
ผมรักแฟนของผมมากเลยนะทุกคน... แล้วทุกคนละ ถึงตอนนี้ก็ยังทำได้แค่อิจฉาตาร้อนผมอยู่อีกอย่างนั้นนะเหรอ อิอิ~
ไอ้แก่อั๋นขี้ขิง 🤣🤣🤣
- ผู้เขียน
