กลางดึก เสียงขยับบนเตียงคนไข้สวบสาบไม่ได้ปลุกให้คนที่ลากเก้าอี้มาฟุบข้างเตียงคนไข้ตื่นจากห้วงนิทราเลย
อาการแน่นหน้าอกไม่ได้ทำให้เขาขยับตัวได้ง่ายอย่างที่คิด ก่อนผ่าตัดเขามีสติพอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้าง ปรายตาไปมองมือเล็กๆ ที่กุมมือเขาอยู่แม้ตอนหลับด้วยความรู้สึกที่แปลกออกไป คนใกล้ชิดรอบตัวเขาแม้แต่เพื่อนฝูงไม่เคยแสดงออกถึงสัญลักษณ์ของความอ่อนแอ แม้เป็นสิ่งที่คนทั่วไปเรียกว่าอ่อนโยน
ถ้าเป็นเมื่อก่อนหากเกิดเรื่องไม่ว่าอาการหนักแค่ไหน ดีที่สุดคือคนใกล้ชิดทุกคนมาเยี่ยมอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา มีบอดี้การ์ดเกินสิบเฝ้าหน้าห้องและด้านล่างของตึกเพื่อระแวงภัย แต่คนป่วยต้องอยู่ลำพังเพราะการป่วยเป็นสัญลักษณ์ของความอ่อนแอยกเว้นหมอกับพยาบาลที่มีหน้าที่รักษาแล้วก็ไม่เคยมีสักครั้งที่จะมีใครมาอยู่ร่วมในห้องในยามที่เจ็บป่วยและจับมือเขาเอาไว้ราวกับเป็นเด็กน้อยที่ต้องการความอบอุ่น
“อลิน” เสียงที่ค่อนข
