รอยราคีมาเฟีย

บทที่ 4

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงประตูห้องถูกเคาะดังๆ หลายต่อหลายครั้ง เจ้าของห้องจึงเปิดประตูให้ผู้ที่ก่อให้เกิดเสียงดังนั้น

แวบแรกกำลังจะรำพึงคำบ่นว่ามุกลดามาเคาะห้องในตอนที่ยังเช้าเกินไป... แต่พอเห็นน้ำตานองหน้าเพื่อนแล้วก็เบิกตากว้างอย่างตกตะลึง

“เกิดอะไรขึ้นเพิร์ล” เดินไปจับเนื้อตัวเพื่อนที่ยังสวมชุดเดิมของเมื่อคืนหากแต่มันยับย่น ดวงหน้าที่แต่งไว้เสียสวยเปรอะคราบน้ำตาแม้เครื่องสำอางจะกันน้ำแต่ความงามของสิ่งประทินผิวก็เลือนลงบ้างเพราะหยาดน้ำตา...

หล่อนกับมุกลดาแชร์ห้องเช่าขนาดสองห้องนอนที่ย่านคอสเวย์เบย์และอาศัยอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เริ่มหลงหลักปักฐานทำงานที่ฮ่องกงแล้ว อีกฝ่ายจะเคาะประตูห้องนอนหล่อนเพื่อพูดคุยอะไรก็ไม่แปลก แต่การที่เพื่อนมาเคาะผิดเวลาและสภาพของเจ้าตัวทำให้คนที่งัวเงียตาปรือถึงกับตกใจ

“อลิน... เมื่อคืนเราพลาดไปมีอะไรกับแขกไวไอพี”

“อะไรนะ มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง เพิร์ลรับงานชงเหล้าไม่ใช่หรือไง” อลินตกใจ

สีหน้าเสียใจและเป็นกังวลที่เห็นผ่านม่านน้ำตาของอีกฝ่ายทำให้มุกลดาที่คิดแวบหนึ่งว่าอลินอาจจะปกปิดว่างานนี้คืองานขายบริการหรือว่ามีส่วนรู้เห็นกับทางร้านที่ทำ แต่ตอนนี้มุกลดามั่นใจว่าอลินไม่รู้เรื่องว่าจะเกิดอะไรเช่นนี้กับหล่อนแน่นอน

“ตอนแรกเราก็แค่ชงเหล้าให้ดื่มไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ต่อมาเขาก็ให้เราดื่มด้วย คนที่นั่งด้วยหายไปหมดตอนไหนไม่รู้ เราเมาและก็รู้สึกตัวบ้างไม่รู้บ้างแล้วตอนเช้า เราก็เห็นเขานอนอยู่ข้างๆ ในห้องวีไอพี” บอกเสียงสะอื้น “เขาบอกเราว่าให้แต่งตัวแล้วกลับบ้านซะ เขาจะใช้บริการใหม่ แล้วเขาก็ไปโดยไม่ฟังที่เราบอกสักคำว่าเราไม่ได้ทำงานอย่างนั้น ทำไมอลินโชคดีเจอแขกที่ดีแต่เราทำแล้วโชคร้ายตั้งแต่ครั้งแรกที่รับจ็อบนี้เลย เราคงไม่มีวันไปทำงานบาร์เทนดี้ส่วนตัวให้วีไอพีคนไหนอีกแล้ว” เล่าเรื่องไปสะอื้นไป

“เราไม่ได้โชคดีเหมือนที่เพิร์ลคิดหรอก เราผิดเองที่คิดว่าเพิร์ลจะไม่เจอเรื่องแบบนั้น เราผิดเอง” อลินจับเนื้อจับตัวเพื่อนด้วยความสงสาร มุกลดามีรอยแดงเป็นจ้ำๆ เต็มไปหมดตามลำคอระหง ไม่รู้ว่าลูกค้าคนนั้นจะรุนแรงกับเพื่อนหล่อนแค่ไหน

“หมายความว่ายังไง” มุกลดาถาม

อลินเล่าย้อนไปในครั้งแรกที่ทางบ้านต้องการเงินก้อนใหญ่กว่าที่หาได้หล่อนเลยของานเพิ่มเป็นงานนั่งดริงค์ เหมยลี่จินเพื่อนที่เป็นเจ้าของร้านก็เอาแต่ถามว่าหล่อนแน่ใจที่จะทำไหม อลินก็ยืนกรานเพราะอยากได้เงินก้อนโต

แขกคนแรกและคนเดียวที่หล่อนได้บริการคือชานป๋อหลิน แรกเริ่มเดิมทีหล่อนไม่ได้ตั้งใจจะพลีกายแลกเงินจากเขา หากแต่ความใกล้ชิดยามที่ได้อยู่ข้างเขาทำให้คิดไปเองว่าเขากำลังสนใจ อีกทั้งเขาซื้อช่วงเวลาที่หล่อนรับงานไว้ทั้งหมดไม่ให้บริการเครื่องดื่มให้ใครอื่น หล่อนก็คิดเข้าข้างตัวเองไปใหญ่

จนวันหนึ่งที่หล่อนเป็นของเขาครั้งแรก ไม่มีอ้อมกอดยามรุ่งอรุณเหมือนที่เฝ้าฝัน หากแต่สิ่งที่ต้อนรับยามที่หล่อนตื่นจากห้วงนิทราก็คือเงินฟ่อนโตที่คนของเขามอบให้และบอกว่านี่คือค่าตัวของหล่อน

ตอนแรกอลินยังคิดว่าอาจจะเป็นเรื่องที่เข้าใจผิด แต่ครั้งต่อมาที่เขามาหาเขาก็เป็นคนมอบเงินพิเศษนั้นให้กับมือพร้อมกับมอบบทรักเร่าร้อนให้เหมือนต้องการเพียงแค่ผ่อนคลายอลินจึงเริ่มตระหนักว่าสำหรับเขาหล่อนเป็นเพียงแค่คนที่เขาซื้อไว้ด้วยเงิน เขาไม่รู้เลยว่าหล่อนอยู่ข้างเขาด้วยใจภักดิ์ หล่อนไม่ได้บอกเขาว่าเขาเข้าใจผิดเพราะรู้ว่าอย่างไรก็ไม่มีความหมาย หล่อนคงไม่ได้ดีกว่าเดิมในสายตาเขาจึงปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้นเรื่อยมา ส่วนหนึ่งก็เพราะต้องการเงิน และเมื่อมันมากพอและหล่อนแบกรับความเจ็บปวดไว้ไม่ไหวแล้ว หล่อนก็เลือกที่จะยุติทุกอย่าง และเวลานั้นมาถึงแล้ว

“แล้วที่อลินบอกว่า มีเงินสำรองสำหรับค่าเทอมพี่สาวกับค่ารักษาพ่อแล้วและกำลังจะเลิกทำงาน... หมายถึงอลินจะเลิกทำงานกับวีไอพีงั้นเหรอ”

“เปล่าหรอก” อลินส่ายหน้า “เราหมายถึงงานที่นี่ทั้งหมด เราจะเลิกทำ แล้วเพิร์ลล่ะ จะเอายังไงต่อไปเมื่อคืนเข้าได้ป้องกันไหม” เพราะตอนที่ตกลงรับงานเพิ่มที่ต้องใกล้ชิดลูกค้าลึกซึ้งตามกฎของร้านจะมีแพทย์มาเจาะเลือดและตรวจร่างกายในภายหลังรวมทั้งมีการแนะนำเรื่องโรคติดต่อต่างๆ เพื่อความปลอดภัย หล่อนยังจำได้ดีว่าต้องรับการตรวจรวมทั้งฟังเรื่องเหล่านี้ทั้งน้ำตา

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับมุกลดาเหมือนกับเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับหล่อนเหมือนฉายซ้ำไม่มีผิด จะแตกต่างก็แต่ความรู้สึกที่มีต่อวีไอพีที่อลินกับมุกลดานั้นรู้สึกไปคนละทาง คนหนึ่งแอบรักคนหนึ่งกลับเกลียดต่างกันอย่างสิ้นเชิง

“เรียบร้อยแล้ว รองผู้จัดการเตรียมหมอมารอท่าตั้งแต่ตอนเช้า โดนเจาะเลือดไปตรวจชั่วโมงให้หลังก็รู้ผลแล้วว่าเราไม่มีโรค เมื่อคืนนายวีไอพีจอมฉวยโอกาสนั่นป้องกันอยู่เราเลยโชคดีไปที่ไม่ต้องรับยาคุมฉุกเฉินกับยาป้องกันการติดเชื้อไวรัสเอชไอวี เรายังเจ็บใจไม่หาย เกลียดตัวเองที่เมาแล้วไม่ดูแลตัวเองตอนเช้ามาที่ผู้จัดการเข้ามาในห้องแล้วเห็นกล่องถุงยางใช้แล้ววางอยู่เขายังเยาะเย้ยเราเลยว่าร้องเพลงมันคงได้เงินน้อยไป ถึงได้ต้องมาขายตัวเอาเงินก้อนโต”

“เขาก็เป็นอย่างนี้ คนอื่นว่ากันว่าเพราะเขาไม่ได้ส่วนแบ่งเลยเกลียดคนที่ทำงานพิเศษเพิ่มให้วีไอพีทำให้เขาต้องดูแลเราเพิ่มแต่ไม่ได้ส่วนแบ่งเงิน” อลินบอก

“งั้นเหรอ เราก็ไม่ปริปากเถียงอะไรหรอกทั้งที่แค้นใจ คิดว่าไหนๆ ทุกอย่างมันก็เรียกคืนมาไม่ได้ศักดิ์ศรีเราก็เสียไปแล้วเลยไม่อาจหยิ่งมองเมิน เงินก้อนโตที่ได้มาเราจะคิดว่ามันเป็นค่าเสียหาย เพราะมันมากพอที่จะไปเริ่มต้นเรียนที่มหาวิทยาลัยที่เราตั้งใจไว้ เราจะเลิกทำงานที่นี่แล้วไปเรียนตอนต้นเดือนหน้า” มุกลดาบอกอย่างเด็ดเดี่ยว อีกหนึ่งอาทิตย์วันสิ้นสุดของเดือนก็มาถึงแล้ว หากทำงานจนวันสุดท้ายรายได้จากการร้องเพลงก็จะได้เต็มไม่โดนหัก เจ้าตัวคงยังห่วงส่วนนี้

“เพิร์ลตัดสินใจถูกต้องแล้วล่ะ เรากลัวว่าเพิร์ลจะอยู่ในวังวนเหมือนเรา เคยคิดว่าตอนที่ลาออกแล้วจะต้องฝากให้เพื่อนเราดูแลเพิร์ลอย่างดี... คงต้องเปลี่ยนเป็นบอกอาเหมยให้ดูแลเพิร์ลตอนเราไม่อยู่เป็นเรื่องที่เราจะลาออกจากงานพร้อมๆ กันดีกว่า... เราถอยออกจากสิ่งที่เรากำลังทำอยู่ไปเริ่มต้นตั้งตัวใหม่ด้วยความถูกต้องกันเถอะนะเพิร์ล”

มุกลดากอดเพื่อนสะอื้นไห้ เพราะทำงานกลางคืนมานานนำพาตัวเองรอดพ้นจากปากเหยี่ยวปากกาเพราะอาเหมยผู้เป็นเจ้าของร้านและเป็นเพื่อนของอลินคุ้มหัวให้สิ่งที่ได้เจอมันไม่ได้น่าหวาดกลัวหากแต่ก็เสียดายเหลือเกินที่พลาดท่าในครั้งนี้... แต่อลินก็พูดถูกพวกหล่อนจะต้องเริ่มชีวิตใหม่แล้วลืมสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไปเสียเหมือนว่าไม่เคยมีอะไร

มุกลดาและอลินลาออกได้เร็วกว่าที่คิด หลังจากที่จูงมือกันอย่างแน่วแน่ไปหาเหมยลี่จินเพื่อนของอลินผู้ซึ่งเป็นเจ้าของกิจการสถานบันเทิงที่พวกหล่อนทำงานอยู่

เหมยลี่จินจ่ายเงินเดือนให้เต็มเดือนและยอมให้ลาออกเพราะเห็นว่าทั้งคู่มีจุดหมายแน่วแน่เกี่ยวกับอนาคต

“ฉันพูดตรงๆ นะอลินว่าถ้าเธอลาออกฉันสบายใจกว่า ฉันกลัวว่าวันหนึ่งเธอจะเป็นผู้หญิงของชานป๋อหลิน ส่วนเพิร์ลหลังจากวันที่เกิดเรื่องเข้าใจผิด คนของเควินก็พยายามติดต่อเพื่อให้เธอรับงานอีก ถึงผู้จัดการจะปฏิเสธไปอย่างไรก็ไม่มีผลเลย พวกเธอสองคนกำลังตกอยู่ในอันตรายหากต้องไปยุ่งอยู่ในวังวนแบบนั้น ถ้าเป้าหมายของพวกเธอคือการอยู่ที่อื่นไม่ใช่การเป็นผู้หญิงของมาเฟีย พวกเธอต้องรีบออกจากฮ่องกง เขากำลังให้ความสนใจพวกเธอ ถ้านานกว่านี้ พวกเธอจะไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธแล้ว เพราะถ้าเขาไม่ปล่อยเธอจะไปไหนไม่ได้จนกว่าเขาจะเบื่อเอง”

คงเพราะรู้ว่าอลินกับมุกลดาต่างเก็บเงินเพื่อจุดประสงค์บางอย่างที่ไม่ใช่การอยู่ในฮ่องกงหรือว่าการเป็นผู้หญิงของใครสักคน เหมยลี่จินบอกตรงๆ เพราะรู้จักวงการนี้ดีที่สุดเพราะหล่อนเองก็เป็นผู้หญิงของมือขวามาเฟียใหญ่ที่สนิทกับชานป๋อหลินและเควิน

ขอบใจเหลือเกินนะอาเหมย”

“ฉันขอโทษนะที่มัวแต่ไม่สบายเลยไม่ได้ลงมาดูแลพวกเธอสองคนด้วยตัวเอง...” คำพูดของเพื่อนพร้อมกับสายตาที่เป็นห่วงทำให้อลินโผเข้าไปกอดเจ้าของสถานบันเทิงผู้ซึ่งเป็นเพื่อนกัน

“แค่นี้ก็ขอบใจมากแล้วอาเหมย ขอบใจนะ เราจะไปทำเรื่องคืนอพาร์ตเมนต์แล้วรีบกลับ เราคงได้เจอกันอีกที่เมืองไทยนะ”

“เรื่องนั้นไม่เป็นไรฉันจะให้คนไปจัดการให้ พวกเธอเก็บของที่จำเป็นแล้วจัดการเรื่องที่จะต้องทำอย่างอื่นเถอะ อย่าลืมดูแลตัวเองดีๆ ด้วยนะ แล้วเจอกันใหม่ในฐานะเพื่อน เพราะเราคงไม่ได้อยู่ในฐานะผู้ร่วมงานกันอีกแล้ว”

“หลังจากที่พูดคุยเรื่องที่ต้องจัดการแล้วก็กอดเพื่ออำลากันอยู่สามคน อลินและมุกลดาโชคดีที่ได้ค้นพบคำว่ามิตรภาพบนเส้นทางสายราตรีแห่งนี้ แม้จะก้าวผ่านสิ่งที่ยากลำบากและการตัดสินใจผิดพลาด แต่ชีวิตกำลังจะหลุดพ้นจากวังวนแห่งนี้แล้ว