ตอนที่ 3
1199 คำ
แสงแดดที่ส่องทะลุผ่านใบไม้ลงมาแต้มผิวกายยังไม่สามารถช่วยบรรเทาความเหน็บหนาวที่กำลังกัดกินกายสาวอยู่ในตอนนี้เลย
หล่อนสั่นเทา สั่นเทิ้ม เมื่อสบประสานสายตากับดวงคมคมกริบที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ชายในระยะกระชั้นชิดแบบนี้
เวลาเนิ่นนานเลยทีเดียวที่ความเงียบงันครอบงำอยู่ ก่อนที่เขาจะถอนใจเบาๆ และเปล่งคำพูดออกจากริมฝีปากหยักสวยสีแดงฉ่ำของตัวเอง
“พี่ต้องการให้น้องแสดงละครเป็นแฟนของพี่ครับ”
“เอ่อ... แต่ริน...”
“พี่เคยช่วยชีวิตของน้องเอาไว้ จำได้ใช่ไหมครับ เมื่อเช้านี้”
“ก็... จำได้ค่ะ”
หล่อนพยักหน้าตอบหงึกๆ ในหัวมึนตึบคิดอะไรไม่ออกเอาซะอย่างนั้น
“งั้นก็ทำตามที่พี่บอก เล่นละครเป็นแฟนของพี่ จนกว่าพี่จะเรียนจบ”
“แล้ว... ทำไมต้องเป็นรินล่ะคะ”
“ก็เพราะพี่มองไม่เห็นใครแล้วน่ะสิ”
“พี่มังกร... หมายความว่ายังไงเหรอคะ”
หล่อนถามออกไปราวกับนกแก้วนกขุนทอง
เขาระบายยิ้มหล่อเหลาออกมา ดวงตาจ้องมองหล่อนไม่วางตา แต่ไม่ได้มองแบบหลงเสน่ห์นะ มองแบบขบขันมากกว่า
“เอาเหตุผลจริงๆ หรือว่าหลอกๆ ล่ะ”
“เอาจริงๆ สิคะ คือริน... อยากรู้ว่าทำไมพี่มังกรจะต้องเลือกรินด้วย ในเมื่อริน...”
สีหน้าของหล่อนเจือนลงไปเล็กน้อย
“ไม่ได้มีอะไรคู่ควรที่จะเป็นแฟนของพี่เลย แม้แต่เล่นละครก็เถอะ”
เขาหัวเราะขบขัน ท่าทางของเขาผ่อนคลายจากเมื่อครู่นี้มากเลยทีเดียว
“ก็เพราะว่าน้องเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ชอบพี่ยังไงล่ะ”
หล่อนเนี่ยนะไม่ได้ชอบเขา หล่อนตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็นต่างหาก
“อ้อ... ค่ะ...”
แต่ก็จำต้องเก็บซ่อนความในใจเอาไว้สุดกำลัง
“ถ้าพี่ไปเลือกผู้หญิงที่ชอบพี่มาเล่นละครนี้ พี่คิดว่าสักวันจะมีปัญหาตามมา ซึ่งพี่ไม่ต้องการ ดังนั้น... น้องจึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับพี่”
“แล้ว... พี่มังกรไม่ถามความสมัครใจของรินเลยเหรอคะ ว่ารินเต็มใจไหม”
เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ และทำให้หัวใจของหล่อนเต้นแรงแทบกระดอนออกมาจากทรวงอกเลยทีเดียว หล่อนต้องรีบเอียงตัวไปข้างหลังเพื่อรักษาระยะห่าง
“พี่มีค่าจ้างให้น่ะ”
“แต่ริน...”
“พี่รู้ว่าน้องมาจากต่างจังหวัด ในกรุงเทพฯ นี่ค่าใช้จ่ายมันเยอะ ลำพังที่น้องรับจ้างทำรายงานให้เพื่อนน่ะ คงไม่พอสักเท่าไหร่จริงไหมครับ”
นี่เขารู้ได้ยังไงกันนะว่าหล่อน... รับจ้างทำรายงานให้เพื่อนด้วย
“มันก็จริงของรุ่นพี่นั่นแหละค่ะ อยู่ที่นี่ค่าใช้จ่ายเยอะมาก แค่เดินออกจากหอก็เสียตังแล้ว”
มังกรอมยิ้ม มองหญิงสาวด้วยสายตาเอ็นดู เขาไม่เคยคุยกับผู้หญิงคนไหนแล้วสบายใจเท่ากับหล่อนมาก่อนเลย
“งั้นพี่จะจ่ายค่าจ้างให้น้องเดือนละสามหมื่นบาท”
“สามหมื่น?”
หล่อนเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน เงินจำนวนมากที่ในชีวิตไม่เคยจับมาก่อนเลย
“น้อยไปหรือ”
“มัน... มากไปต่างหากค่ะรุ่นพี่”
มังกรอมยิ้มอีกครั้ง
“แล้วจะรับจ้างเล่นละครเป็นแฟนพี่หรือเปล่าล่ะ”
ความจริงหล่อนไม่อยากรับงานนี้เลย เพราะการอยู่ใกล้ชิดกับมังกร มันคือหายนะดีๆ นี่เอง แต่หล่อนต้องการเงิน
“ตกลงค่ะรุ่นพี่”
“ดีมาก”
ใบหน้าของมังกรยิ่งหล่อจัด เมื่อระบายยิ้มออกมา หล่อนหลงมองด้วยความตื่นตะลึง
“แต่มีกฎอยู่ข้อหนึ่งนะที่น้องรินจะต้องจดจำและทำให้ได้”
“อะไรเหรอคะรุ่นพี่”
รอยยิ้มจางหายไปจากใบหน้าของมังกร ก่อนที่คำพูดจริงจังจะดังขึ้น
“ห้ามคิดเกินเลยกับพี่เด็ดขาด”
“เอ่อ...”
หล่อนอึกอักเพราะหล่อนคิดเกินเลยกับเขาไปเสียแล้ว
“แต่พี่รู้ว่าน้องรินจะไม่มีวันทำให้พี่ผิดหวัง ใช่ไหมครับ”
“เอ่อ... ใช่ค่ะ รุ่นพี่”
มณีรินเสหลบสายตาคมกริบของมังกร และก็อ้อมแอ้มตอบรับออกไปเสียงแผ่วเบา
“ดีมาก เด็กน้อยของพี่”
เขาเอามือมาวางบนศีรษะของหล่อน และขยี้ไปมาอย่างเอ็นดู
เขาไม่ได้คิดอะไรกับหล่อนเลย แต่หล่อนสิ... รักเขา และรักเขา
นี่หล่อนจะสามารถทำงานนี้ได้นานแค่ไหนกันนะ ในเมื่อหล่อนคิดไม่ซื่อกับมังกรแบบนี้
“แล้ว... รินต้องทำงานนี้ไปอีกนานแค่ไหนคะรุ่นพี่”
“จนกว่าพี่จะเรียนจบ ก็อีกประมาณสามสี่เดือนนี่แหละครับ น้องรินมีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ”
“ปละ เปล่าค่ะ รุ่นพี่ รินไม่มีปัญหาอะไรเลยค่ะ”
หล่อนเงยหน้าขึ้นมองมังกร และก็ฝืนยิ้มกว้างออกไป ทั้งๆ ที่ภายในอกแสนจะอึดอัดเหลือประมาณ
“งั้นก็ตกลงตามนี้เลยแล้วกันนะ”
มังกรลุกขึ้นยืน พลางยื่นมือใหญ่มาข้างหน้า และเอ่ยขึ้น
“เอามือถือของน้องมาให้พี่หน่อยครับ”
“คะ?”
“มือถือครับ ส่งมาให้พี่”
เขาพูดย้ำ และหล่อนก็จำต้องหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองส่งให้กับเขาอย่างไม่มีทางเลือก
มังกรรับโทรศัพท์มือถือของหล่อนไปกดอยู่สักพักก็ส่งคืนมาให้
“พี่เมมเบอร์โทรศัพท์ของพี่เอาไว้ในเครื่องของน้องแล้วนะครับ อ้อ... พี่แอดไลน์เอาไว้แล้วด้วย เราจะได้คุยกัน”
“เอ่อ... ไม่เห็นต้องทำ... ถึงขนาดนี้เลยนี่คะรุ่นพี่ รินว่า...”
“เราต้องแสดงให้เนียนที่สุด พี่ไม่อยากให้ผู้หญิงพวกนั้นรู้ว่าเรากำลังเล่นละครกันอยู่ น้องก็คงจะรู้ใช่ไหมว่าพี่รำคาญมาก”
“เอ่อ... ค่ะ รินพอจะทราบค่ะ” หล่อนตอบรับ “ก็รุ่นพี่มีผู้หญิงตามติดเยอะมาก”
“พี่เบื่อมากที่จะต้องคอยมานั่งให้พวกผู้หญิงพวกนั้นมอง”
“แล้วทำไมรุ่นพี่ถึง... ไม่หาแฟนตัวจริงล่ะคะ จะได้ไม่ต้องมาลำบากเล่นละครแบบนี้”
เขายิ้มน้อยๆ ก่อนจะไหวไหล่
“ก็พี่ยังไม่ชอบใครนี่น่า เอาเป็นว่าน้องหยุดถามซักไซ้พี่เถอะ แล้วก็กลับคณะไปได้แล้ว”
เขาไล่หล่อนซึ่งๆ หน้า ทำเอาหล่อนตีหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว
“แล้วเย็นนี้พี่จะไปรอที่คณะก็แล้วกันนะ อ้อ พี่ลืมถามไป น้องเรียนคณะไหนนะครับ”
“อักษรค่ะ”
“โอเค แล้วเจอกัน”
แล้วมังกรก็โน้มหน้าลงมาจูบแก้มของหล่อนโดยที่หล่อนไม่ทันได้ตั้งตัวเลยสักนิด หล่อนตกใจยกมือขึ้นกุมแก้มตัวเองที่ยังร้อนผ่าวเพราะริมฝีปากของมังกรยังไม่จาง และมองตามเขาไป แต่เขาเดินจากไปไกลแล้ว
นี่มันอะไรกันนะ?
มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของหล่อนกัน
แอบหลงรักมังกรอยู่ดีๆ ก็จับพลัดจับพลูได้เป็นแฟนกำมะลอของเขาซะอย่างนั้น
นี่หล่อนไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเนี่ย?!
- ผู้เขียน
