ตอนที่ 9
1397 คำ
มณีรินจ้องมองกระจกเงาบานใหญ่ตรงหน้าด้วยความตื่นตกใจ หล่อนอยากจะยกมือขึ้นขยี้ตาให้แรงๆ หนัก แต่เพราะกลัวเครื่องสำอางที่ช่างฝีมือดีที่มังกรส่งมาแต่งหน้าให้จะหลุดร่อนจึงจำต้องกัดฟันข่มเอาไว้
หล่อนกะพริบตาถี่ๆ มองผู้หญิงหน้าตาสวยงามราวกับเจ้าหญิงที่สะท้อนออกมาจากกระจกเงาด้วยความตื่นใจไม่จาง
นั่น...
ผู้หญิงคนนั้นใช่หล่อนจริงๆ เหรอ...
“ถึงกับตะลึงเลยเหรอคะคุณน้องริน”
เสียงพี่ช่างแต่งหน้าดังขึ้น และมองหล่อนอย่างชื่นชม
“รู้ไหมคะว่าคุณน้องน่ะแต่งหน้าขึ้นมาก รับรองเลยว่าคุณมังกรเห็น จะต้องตะลึงแน่ๆ เลย”
หล่อนหน้าแดงระเรื่อ เสหลบสายตาของช่างแต่งหน้าด้วยความขัดเขิน
“ไหนลองลุกขึ้นแล้วหมุนตัวให้พี่ดูหน่อยสิคะ น้องริน”
“ได้ค่ะพี่”
หล่อนลุกขึ้น และค่อยๆ หมุนตัวไปมา เสียงอุทานชื่นชมดังออกจากปากช่างแต่งหน้าไม่หยุดเลยทีเดียว
“ชุดนี้เหมาะกับคุณน้องรินมากเลยค่ะ คุณมังกรนี่ตาถึงนะคะ มีแฟนสวยราวกับนางฟ้าเลย”
“เอ่อ... คือว่า...”
“รับรองเลยค่ะว่าคืนนี้คุณน้องรินจะต้องเฉิดฉายเป็นดาวเด่นในงานเลี้ยงอย่างแน่นอน คุณพี่ฉัตรรับประกันค่า”
หล่อนไม่ได้อยากโดดเด่นอะไรเลย แค่ไม่ทำให้มังกรขายหน้าก็พอแล้ว
“ขอบคุณพี่ฉัตรมากนะคะที่ช่วยแต่งหน้าแต่งตัวให้ริน”
“ด้วยความยินดีค่ะคุณน้องริน”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ช่างแต่งหน้าฉีกยิ้มกว้าง และถลาไปที่ประตู
“คุณมังกรมาแน่ๆ เลย”
ประตูถูกช่างแต่งหน้าเปิดกว้างออก และร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีขาวสะอาดของมังกรก็ปรากฏขึ้น หล่อนช็อกตาค้างเลยทีเดียว เพราะมังกรหล่อเลิศเหลือเกินยามอยู่ในชุดนี้ ราวกับเทพบุตรเลย
มณีรินรีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำลายที่มุมปากของตัวเองเร็วๆ เมื่อมังกรเดินมาหยุดตรงหน้า และกวาดตามองสารร่างของหล่อนขึ้นลง
ถ้าเขาไม่ชอบล่ะ... หล่อนจะทำยังไงดี?
หญิงสาวเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ และร้อนรน จนกระทั่งมังกรพูดขึ้น
“พี่แทบจำเธอไม่ได้เลย มณีริน”
“เอ่อ... พอ... ใช้ได้ใช่ไหมคะ”
หล่อนถามเขากลับไปเสียงตะกุกตะกัก
“เธอสวยมาก”
หล่อนไม่อาจจะรู้ได้ว่าภายใต้รอยยิ้มละมุนของมังกรซ่อนความรู้สึกอะไรเอาไว้
“ขอบ... คุณมากค่ะรุ่นพี่”
“ขอบคุณเรื่อง...?”
“ก็... ชุด แล้วก็... เรื่องช่างแต่งหน้าเก่งๆ อย่างพี่ฉัตรยังไงล่ะคะ”
หล่อนพยายามควบคุมจังหวะการเปล่งเสียงของตัวเองอย่างสุดกำลัง
“เอ่อ... พี่ฉัตรเก่งมากที่สามารถเปลี่ยนหน้าศพให้กลายเป็นหน้าสวยได้น่ะค่ะ”
หล่อนแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อนความขัดเขิน
“โอ๊ย คุณน้องรินขา ถ้าอย่างคุณน้องรินหน้าศพ แล้วพี่ล่ะคะ หน้าศพขึ้นอืดสิบวันใช่ไหมคะ”
คำพูดติดตลกของช่างแต่งหน้าช่วยทำให้บรรยากาศคลายตึงเครียดลงได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
“ผมขอบคุณพี่ฉัตรมากครับ เอาไว้ผมจะเรียกมาใช้บริการอีกครับ”
แล้วมังกรก็ยื่นเช็คใบเล็กให้กับช่างแต่งหน้า ซึ่งช่างแต่งหน้าก็รีบยกมือไหว้ขอบคุณอย่างนอบน้อม
“ขอบคุณคุณมังกรเช่นกันค่ะ งั้นพี่ฉัตรขอตัวกลับก่อนนะคะ ขอให้ค่ำคืนนี้คุณมังกรกับคุณน้องรินมีความสุขค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“ขอบคุณค่ะพี่ฉัตร”
ช่างแต่งหน้าโบกมือลาก่อนจะเดินหายออกไปจากคอนโดหรู ทิ้งให้มณีรินอยู่กับมังกรตามลำพัง
สายตาคมกริบจ้องมองเอาจ้องมองเอาไม่วางตาเลยทีเดียว
“รุ่นพี่อย่า... มองแบบนี้สิคะ... รินอาย...”
“ก็รินสวยนี่ครับ”
“เอ่อ...”
หล่อนตะกุกตะกักและร้อนผะผ่าวไปทั้งตัว
มังกรระบายยิ้ม ก่อนจะคว้ามือเล็กเอาไว้ และรั้งร่างอรชรเข้ามาใกล้ๆ
เจ้าหล่อนขืนตัวออกห่าง แต่ไม่สำเร็จ
“รุ่นพี่... ปล่อยแขนรินเถอะค่ะ”
“กลัวอะไรพี่”
“ปละ... เปล่ากลัวค่ะ แค่... คิดว่าเราควรจะรีบไปงานเลี้ยงได้แล้ว”
มังกรอมยิ้ม โน้มหน้าต่ำลงมาหา มณีรินตกใจรีบเบี่ยงตัวหลบ
“ไปกันเถอะค่ะ รุ่นพี่”
หล่อนบิดแขนจนหลุด ก่อนจะเดินนำตรงไปยังประตูห้อง
“โอเคครับ”
คนตัวโตหัวเราะร่วน ก่อนจะก้าวตามมา
“ยื่นมือมาครับ”
เมื่อลงมาจากรถแล้ว มังกรก็ยื่นมือมาตรงหน้าหล่อน และบอกให้หล่อนยื่นมือออกมาเช่นกัน
“เอ่อ...”
“อย่าลืมสิว่าเราเป็นแฟนกัน”
หล่อนเม้มปากไม่มีทางเลือก จำต้องยอมส่งมือเล็กของตัวเองเข้าไปในอุ้งมือใหญ่อย่างไม่มีทางเลือก
มังกรอมยิ้ม ก่อนจะรั้งร่างอรชรในชุดราตรีสวยเปิดไหล่สีชมพูหวานให้เข้าไปในงานเลี้ยง
นักศึกษาแพทย์มากหน้าหลายตาอยู่ในงานเลี้ยง แต่ละคนมีแฟนควงกันมาแทบทั้งนั้น เพศเดียวกันบ้าง ต่างเพศบ้างแล้วแต่ความต้องการ
“ยิ้มเข้าไว้ ไม่มีอะไรหรอก เชื่อพี่”
คงเป็นเพราะมือของหล่อนเย็นเฉียบ ทำให้มังกรรู้ว่าหล่อนตื่นเต้นมาก
“ค่ะ... รุ่นพี่”
มังกรเอียงหน้าเข้ามาหา กระซิบที่ข้างหู
“เข้าไปข้างในกันเถอะ เพื่อนของพี่รออยู่”
หล่อนทำได้แค่พยักหน้าตอบรับ และยอมให้เขาลากเข้าไปในงานเลี้ยงลึกยิ่งขึ้น
ที่มุมโถงกว้างด้านในมีบรรดาผู้ชายหน้าตาดีถึงดีมากหลายคนนั่งรวมกันอยู่ ในมือมีแก้วเครื่องดื่มหลากสีสัน และเมื่อมังกรพาหล่อนเข้าไป ทุกคนก็หันมามองเป็นตาเดียวกัน และทักทาย
“นึกว่าสุดหล่อประจำคณะทันตะฯ จะไม่มาเสียแล้ว”
“มาสิ ไม่มาได้ยังไง”
มังกรเอ่ยขึ้น และหันไปหยิบเครื่องดื่มมาส่งให้กับหล่อน ซึ่งมันคือน้ำหวาน
“ขอบคุณค่ะ”
ผู้ชายสามคนซึ่งน่าจะเป็นเพื่อนสนิทของมังกรลุกขึ้นและเดินมาหยุดตรงหน้าหล่อนกับมังกร
“ไม่น่าเชื่อว่าน้องรินจะแต่งหน้าแต่งตัวแล้วสวยราวกับนางฟ้าแบบนี้นะครับ”
“เอ่อ... ขอบคุณค่ะ”
“นั่นสิ สวยจนพี่ตะลึงไปเลยนะเนี่ย”
“นี่ถ้าน้องรินยังไม่มีแฟนนะ พี่จะคุกเข่าขอเป็นแฟนเลยล่ะ”
“เฮ้ยๆๆ น้อยๆ หน่อย รินเป็นแฟนของเรา พวกนายอย่ามายุ่มย่าม”
มังกรตวัดมือโอบเอวคอดของมณีรินแสดงความเป็นเจ้าของ
“ถอยไปห่างๆ กลับไปนั่งที่เลยก็ยิ่งดีไอ้กันต์ ไอ้ชัย ไอ้ป๊อบ”
“แหม แค่นี้ก็ต้องหวงด้วย”
เพื่อนๆ ของมังกรถอยล่นไปนั่งบนเก้าอี้นวมตัวเดิม ในขณะที่หล่อนยืนหน้าแดงก่ำอยู่ข้างๆ มังกร
“ผ่อนคลายหรือยัง ริน”
“เอ่อ... ค่อยยังชั่วแล้วค่ะรุ่นพี่”
“กินขนมอะไรไหม เดี๋ยวพี่ไปตักมาให้”
หล่อนมองมังกรอย่างเกรงใจ
“รินไปตักเองดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะตักมาให้พี่มังกรด้วย รอรินตรงนี้นะคะ”
หล่อนไม่รอให้มังกรทักท้วง รีบก้าวเดินตรงไปยังบาร์ที่มีขนมหวานหน้าตาสวยงามทันที แต่พอไปถึงก็มีผู้ชายสองคนเดินเข้ามาคุยด้วย ซึ่งน่าจะไม่ใช้เพื่อนในกลุ่มของมังกร
“สวัสดีครับ”
“เอ่อ... สวัสดีค่ะ”
หล่อนยิ้มตอบตามมารยาท และหันไปสนใจขนมต่อ แต่ผู้ชายสองคนนั้นก็ยังเดินมาขนาบข้าง และชวนคุยต่อไม่เลิก
“พี่ไม่เคยเห็นหน้าน้องมาก่อนเลย ไม่ใช่เด็กคณะทันตะฯ ใช่ไหมครับเนี่ย”
“เอ่อ ไม่ใช่หรอกค่ะ”
“งั้นก็คงมากับเพื่อน...”
หล่อนไม่ได้แก้ไขความเข้าใจผิดของผู้ชายข้างตัว แต่อมยิ้มให้แทน
“ถ้าพี่จะขอไลน์ หรือไม่ก็เฟสบุ๊คเอาไว้สักหน่อยได้ไหมครับ”
“นั่นสิครับ พี่ขอด้วย”
“เอ่อ คือว่า...”
หล่อนอึกอักและอึดอัด แต่ไม่รู้จะออกไปจากสถานการณ์แบบนี้ยังไงดี
“พวกพี่แค่จะเมกเฟรนด์น่ะครับ ไม่ได้คิดอะไรไม่ดีกับน้องหรอกครับ”
เมื่อท่าทางของทั้งสองคนไม่ได้มีทีท่าว่าจะคิดร้ายด้วย หล่อนจึงไม่อาจจะปฏิเสธได้
“ก็... ได้ค่ะ...”
- ผู้เขียน
