ตอนที่ 7
810 คำ
พักเที่ยงหล่อนก็ลากอันดามายังหน้าคณะของมังกรด้วย
“แหม จะพาฉันมาเป็นกอขอคอทำไมเนี่ย” อันดาอดที่จะแซวไม่ได้
“เธอก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร อย่าพูดแบบนี้สิอันดา”
อันดาพยักหน้าและอมยิ้ม เมื่อเห็นมังกรเดินตรงดิ่งเข้ามาหา
“รุ่นพี่สุดหล่อมาแล้วล่ะ นู้นไง”
มณีรินมองตามสายตาของอันดาไป ก็เห็นว่ามังกรเดินมาจริงๆ
แก้มนวลแดงระเรื่อ ร่างกายร้อนผะผ่าวจนน่าแปลกประหลาดใจ
“สวัสดีครับอันดา”
“สวัสดีค่ะรุ่นพี่”
มังกรและอันดาทักทายก่อน ในขณะที่หล่อนยืนยิ้มหน้าเจื่อนอยู่ข้างๆ
“นี่ยายรินลากอันดามาค่ะ ไม่รู้ว่าจะกลัวอะไรรุ่นพี่นักหนา”
“เอ่อ เปล่านะคะ” มณีรินรีบปฏิเสธ ก่อนจะหันไปมองค้อนคนปากสว่าง “อันดาน่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้”
“อ้าว ก็ฉันพูดความจริงนี่น่า”
อันดาหัวเราะคิกคัก
“ไหนๆ พี่มังกรก็มาแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อนนะ ว่าจะไปห้องสมุดสักหน่อย”
“เฮ้ย... ไหนว่าจะไปกินข้าวด้วยกันไงอันดา”
“นั่นสิครับ พี่กะว่าจะเลี้ยงข้าวอันดาสักหน่อย”
อันดาระบายยิ้ม ก่อนจะส่ายหน้าไปมา
“เอาไว้โอกาสหน้านะคะ วันนี้เชิญรุ่นพี่กินข้าวกับยายรินไปก่อนนะคะ”
“อันดาน่ะ” มณีรินพยายามจะรั้งเพื่อน
“ไม่งอแงน่ะริน ฉันไปล่ะ รายงานยังไม่จบเลย”
แล้วอันดาก็ชิ่งไปในที่สุด ทิ้งให้หล่อนยืนหน้าแดงก่ำอยู่กับมังกรตามลำพัง แล้วพ่อเจ้าประคุณก็ขยับทำให้หล่อนหวั่นไหวเหลือเกิน ดูสิ โน้มหน้าลงมาหาอีกแล้ว รู้ไหมว่าหัวใจมันเต้นแรงน่ะ
“ไปกินข้าวกันเถอะ พี่หิวแล้ว”
“เอ่อ ค่ะ”
หล่อนตอบรับ ก่อนจะอุทานตกใจ เมื่อจู่ๆ มังกรก็รวบมือของหล่อนไปกุมเอาไว้
“รุ่นพี่... ไม่ต้องจับมือก็ได้ค่ะ”
“ต้องจับสิ ในเมื่อเราเป็นแฟนกัน”
หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง พยายามซ่อนความขัดเขินเอาไว้สุดกำลัง แต่ก็ทำได้ยากเย็นเหลือเกิน
“ทำไมมือเย็นจัง ทั้งเย็นทั้งชุ่มไปด้วยเหงื่อ”
“เอ่อ... สงสัยจะร้อนน่ะค่ะรุ่นพี่”
“อากาศร้อน หรือว่าใจร้อนรุ่มกันล่ะ”
คำถามของเขาทำให้หล่อนชะงักกึก และก็เผลอตัวช้อนตาสบประสาน แก้มนวลแดงแทบไหม้ ก่อนจะรีบกลบเกลื่อน
“เอ่อ... วันนี้รุ่นพี่จะกินอะไรดีคะ ราดหน้าดีไหม รินอยากกินราดหน้าจัง”
“ถ้าพี่บอกว่าอยากกินรินล่ะ”
มณีรินช็อกราวกับถูกสาป หล่อนเบิกตากว้างมองหน้าของมังกรอย่างตกใจ แต่เขาก็หัวเราะร่วนออกมาเสียก่อน
“พี่ล้อเล่นน่ะ พี่อยากกินผัดซีอิ๋วทะเล ไป เราไปกินกันเถอะ”
แล้วมังกรก็ลากแขนของหล่อนให้เดินต่อไป เท้าของหล่อนก้าวตามไป แต่หัวใจกลับวกวนเวียนอยู่กับคำสนทนาเมื่อครู่นี้ไม่ยอมขยับไปไหน
‘ถ้าพี่บอกว่าอยากกินรินล่ะ’
โธ่ ทำไมยิ่งพยายามควบคุมตัวเอง มังกรก็ยิ่งชอบหยอดแบบนี้นะ
มังกรหัวเราะน้ำตาเล็ด และก็รีบยื่นแก้วน้ำให้กับมณีรินที่ไอแคร่กๆ เพราะสำลักอาหารที่รีบกินเกินไปนั่นเอง
“ดื่มน้ำก่อน เดี๋ยวตายเพราะราดหน้ากันพอดี”
หล่อนต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะสามารถกลับมาหายใจได้ตามปกติ
“ขอบคุณค่ะรุ่นพี่”
หล่อนก้มหน้าดูดน้ำจากหลอดอีกฮึกใหญ่ ก่อนจะเบิกตาตื่น เมื่อพบว่าแก้วน้ำนี้ไม่ใช่แก้วน้ำของตัวเอง แต่เป็นของมังกร
“นี่มัน... แก้วน้ำรุ่นพี่นี่คะ”
“ใช่ แล้วทำไมล่ะ”
“ก็... ริน... ดูดน้ำจากหลอดของรุ่นพี่ไปแล้ว”
มังกรส่ายหน้า และหัวเราะขบขัน
“ไม่เห็นเป็นไรเลย แก้วใครก็ดื่มได้ทั้งนั้นแหละ หรือว่ารินถือ”
“เอ่อ... ริน...”
แก้มนวลแดงระเรื่อราวกับลูกตำลึงสุก ทำให้มังกรอดที่จะแหย่เล่นไม่ได้
“เขาว่ากันว่าการดูดน้ำจากหลอดเดียวกัน ก็เหมือนเป็นการจูบกันทางอ้อม”
คนฟังยกมือขึ้นปิดปากของตัวเองทันที
“รุ่นพี่... ไม่โกรธรินใช่ไหมคะ”
“พี่จะโกรธรินทำไมล่ะ ก็บอกแล้วไงว่าพี่ไม่ถือหรอก เพราะพี่ไม่มีจูบแรกแล้ว”
จูบแรก...?
ดวงตากลมโตของมณีรินแทบถลน หล่อนมองแก้วน้ำในมือกับใบหน้าของมังกรตื่นๆ
“นี่อย่าบอกนะว่ารินเพิ่งเสียจูบแรกให้กับหลอดของพี่ไปเมื่อกี้นี้น่ะ”
“เอ่อ... ริน...”
หล่อนพูดไม่ออก เพราะมันเป็นความจริง
มังกรหัวเราะร่วน รีบแย่งแก้วน้ำในมือของมณีรินกลับมาดูดหลอดซ้ำรอย
- ผู้เขียน
