“อย่าโกหกพี่เลย พี่รู้ตัวมาตลอดนะว่าวุ้นแก้วชอบพี่ ทั้งการกระทำ คำพูด และสีหน้าเขินอายเวลาที่พี่อยู่ใกล้ๆ คิดว่าพี่โง่จนดูไม่ออกเหรอว่าวุ้นแก้วคิดยังไงกับพี่”
ธีทัศนึกถึงความหลังที่วรินทร์รัมภาพูดกับตนเองคำหนึ่งแล้วก็เอาแต่ก้มหน้าด้วยความเขินอาย ใครดูไม่ออกว่าเธอชอบเขาก็คงจะโง่เต็มที ทว่าหญิงสาวเม้มปากแน่นมองใบหน้าเย่อหยิ่ง
“แล้วยังไงคะ เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว ตอนนี้วุ้นแก้วโตแล้วไม่ได้คิดอะไรกับพี่เลย แล้วพี่ก็ไม่มีสิทธิ์เอาเรื่องที่ช่วยเหลือในอดีตมาเป็นเหตุผลในการทำไม่ดีกับคนอื่น” มองหน้าชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง ในคราวเดียวกันก็รู้สึกเขินอายที่เขารู้ความในใจของเธอมาตลอด
“พอได้แล้ววุ้นแก้ว เราเลิกเถียงกัน มาคุยกันดีๆ เถอะนะ”
“แล้วคิดว่าวุ้นแก้วชอบวิธีการหลอกลวงของพี่นักหรือไง” เธอจ้องหน้าเขา “พี่ธันไม่รู้เหรอไง ความรู้สึกที่ดริฟต์ลงไปแล้ว มันอินทิเกรตขึ้นมาใหม่ยาก ไม่รู้บ้างหรือไง”
ธีท
